सम्बन्धका लागि सम्बन्ध– साहित्यिक तपस्वी रोचक घिमिरेज्यू

आदरणीय रोचक घिमिरेज्यू
साहित्यिक अभिवादन

    सम्बन्धहरू प्रायः सम्बन्धका लािग नै बनेका हुन्छन् । कुनै कुनै सम्बन्ध टुटनका लागि बनेका हुदाँरहेछन् भने कुनै जुटनका लागि बनेका हुदाँ रहेछन् । जीवनको यो कालखण्डमा आएर कतिपय सम्बन्धहरू नबन्दै भत्कदै गए भने कतिपय सम्बन्ध नटुटने सोचका पनि टुटदै गए । तर हजुरसँगको मेरो सम्बन्ध सधैँ हरियाली बसन्त जस्तो एकनाशले फुलिरह्यो । कहिले खहरेको उर्लदो भेलजस्तो भएन । कहिले सुख्खा मरुभूमिजस्तो भएन । एउटा सदाबहार बगिरहने निर्मल खोलाको कन्चन पानीजस्तो बगिरहयो । आजपर्यन्त पनि त्यो यथावत रहिरहेको छ ।
जीवनले जब साहित्यको संजिवनी पाएर बौराउन थाल्यो तब म नजीकको साहित्यिक तीर्थस्थल परशु प्रधानको निवासस्थानमा शरण लिन पुगेको थिए । उहाँले मलाई साहित्यिक गोरेटो पहिल्याउने क्रममा धेरै साहित्यिक पत्रपत्रिकाको नाम र ठेगाना दिनुभयो । त्यसै क्रममा हजुरको पत्रिका रचनाको नाम र हजुरको नाम त्यहाँ थियो । यो कुरा आजभन्दा एक दशकअघिको थियो । म बिल्कुल अन्जानजङ्गलको सुनाखरी फुलझै फुल्दै थिएँ । आफनो रचना पठाउने क्रममा र्मैले हजुरको पत्रिकाका लागि पत्रसहित एउटा रचना पठाएको थियो । मलाई सम्झना भएअनुसार त्यो रचना बाँसुरीको धुन नै थियो । त्यो कथाले रचना पत्रिकामार्फत मेरो कथाकारिताको केहीमात्रमा भए पनि सुगन्ध फैलाउन सफल भएको थियो । त्यसपछि निरन्तर साहित्यमा म लागिरहे र रचनाका लािग प्रायः मेरा कथाहरू पठाइरहन्थे । हजुरले मेरा कथाहरूलाई रचनामा तुरन्त ठाउँ दिनु हुन्थ्यो । त्यतिमात्र होइन मलाई उत्साहले भरिएको पत्र पठाएर मेरो साहित्यिक निरसतामा उर्जा थप्ने काम पनि गर्नुहुन्थ्यो । त्यो छोटो आणविक उर्जा यस किसिमको थियो–

    शर्मिला खडका दाहाल जी
    नमस्कार
    तपाईंको कथासहितको इमेल केही अघि नै पाएको थिएँ । रचना ९२ प्रकाशित हुनै लागेकोले जवाफ पनि पत्रिकासँगै पठाउँला भन्दा ढिला भएको हो । 
    तपाईंको कथा यसै अकमा दिएको छु । क्रमशः तपाईंका लेखनमा प्रौढता र परिमार्जन आइरहेको देख्ता प्रसन्नता लागेको छ । बालसाहित्य पनि त तपाईंको एउटा मुख्य विधा हो त्यता पनि तपाईंको गति राम्रो छ । अतः त्यस क्षेत्रले पनि तपाईंको विशेष योगदानलाई पर्खिरहेको छ ।
मोफसलमा रहेका स्रष्टाहरूले आफनो प्रतिभा छ भने उपेक्षित हुनुपर्दैन भन्ने कुराको उदाहरण तपाईं पनि हुनुहुन्छ । राष्ट्रियस्तरका पत्रिकाहरूमा प्रकाशित तपाईंका रचनाले यही कुरा पुष्टि गर्दछन् । केवल लेखनका निम्ति मात्र नलेखेर सार्थक अनि सारपूर्ण लेखनले नै साहित्य र समाजमा योगदान पुग्न सक्छ भन्ने कुराको संकेत तपाईंको लेखनमा पाएको छुु । उत्तरोत्तर सफलताका निम्ति तपाईंलाई शुभकामना दिँदै अहिले विदा लिन्छु । धन्यवाद ।

तपाईंको शुभेच्छुक
रोचक घिमिरे
६–१–२०६४

यसरी हाम्रो सम्बन्ध क्रमिकरूपले बाह्रमासे फूल भएर फुल्दै गएको थियो । एकदिन ज्ञानगुन प्रतिष्ठानले हजुरको बारेमा विशेषांक निकाल्ने योजन अनुप मैले पनि हजुरको बारेमा केही लेख्नुपर्ने  संदेश आयो । मैले मेरो सीमित ज्ञानको बावजुद पनि केही लेख्ने प्रयास गरे र लेखेर पठाएँ । त्यो यसप्रकारको थियो –


प्रेरणाका स्रोत रोचक सर

माइतपट्टिका पाँचपुस्ता र घरपट्टिका पनि सातपुस्तासम्म साहित्यकारको जन्म नभएको मेरो परिवारमा म साहित्यकार हुनु भनेको एउटा अचम्मको कुरो नै थियो । मलाई पनि सितिमिति यस कुराको विश्वास लाग्दैनथ्यो । तर जब मेरो हातमा प्रसिद्ध साहित्यसाधक श्री रोचक घिमिरेज्यूको विशेषाङ्कका लागि संस्मरणात्मक लेख लेख्ने पत्र हातमा प¥यो । तब मलाई साहित्यकारको सूचीमा आफू दर्ता भएको महसुस हुन थाल्यो । वास्तवमा नै म साहित्यकार भएछु भन्ने ठोस प्रमाण भेटेझैँ लाग्यो । लेख्न त लेख्ने तर के लेख्ने आफूसँग त्यति धेरै भाषिक गहनता पनि छैन  फेरि रोचकसरसँग मेरो धेरै घनिष्टता पनि छैन । त्यही सोचेर म शब्दसँग कुस्ती खेल्न थालेँ । म जस्तो साहित्यमा बामे सर्न लागेको अनुजलाई यो सम्मानजनक अवसर पनि थियो । त्यसैले मैले अवसरलाई गुमाउन चाहिनँ ।
जीवनमा जब ज्ञानको तेस्रो नेत्र खुल्यो भनौं बाँच्नका लागि केही गर्नुपर्छ भन्ने बुद्धि पलायो तब मैले धेरै समय अघि लेखेको बालउपन्यास ‘सानी’ प्रकाशित गरेँ । यसअघि ममा साहित्यिक नशा लागेको थिएन । पढ्ने कामचाहिँ गर्थे र केही लेख्दै फ्याक्दै गर्थे । एकदिन अचानक मैले कल्पना नगरेको कुरो भयो । सानीले साझा बालसाहित्य पुरस्कार प्राप्त ग¥यो । मेरो लागि यो अत्यन्त गर्वका कुरो थियो ।
मोफसलबाट धेरै डाँडाकाँडा, खोलानाला पार गर्दे पुग्नु पर्ने काठमाडौं म पुरस्कारूपी वायुयानमा उडेर कति चाँडै काठमाडौं पुग्न सफल भएँ । साझा बालसाहित्य पुरस्कार लिने दिन मेरो जीवनको अविस्मरणीय क्षण भएर रह्यो । म इटहरीको एउटा गाउँमा भर्खर एउटा पुस्तक लेखेर साहित्यिक बाह्रखरी चिन्दै गरेको मान्छे कहाँ यत्रो भव्य कार्यक्रम त्यो पनि देशकै विशिष्ट व्यक्तिहरूले सुशोभित भएको कार्यक्रम । मैले सपनामा पनि सोचेकी थिइनँ । यस्तो अवसर यति चाँडै आउँला भनेर त्यही विशिष्ट व्यक्तिहरूको माँझ रोचक सर पनि विराजमान हुनुहँुदोृ रहेछ । पुरस्कार तथा सम्मान कार्यक्रम पछि खाने कार्यक्रमको लागि ब्रेक भयो । त्यही समय रोचकसर आँफै मसँग परिचय गर्न आउनु भयो । वास्तवमा फलेको बृक्ष निहुरिन्छ भनेको यही होला भन्ने मैले अनुमान गरेँ । उहाँले अत्यन्त हार्दिकता देखाउनु भयो । नयाँ ठाउँमा उहाँले देखाउनु भएको आत्मीयताले कृतकृत भएँ म । काठमाडौंँ आउन अघि मैले उहाँको पत्रिकामा मेरो कथा “बासुरीको धुन” पठाएकी थिएँ । त्यसबेलाको रचनामा मेरो कथा बाँसुरीको धुन छापिदिनु भएको रहेछ । यो भन्दा अघि राष्ट्रिय पत्रिका समष्टिमा बाहेक अन्य कुनै पत्रिकामा मेरा रचनाहरू छापिएका थिएनन् । मेरा रचनाहरू प्रकाशकीय मारमा थिलथिलिएका थिए । उहाँले आफ्नो पत्रिकामा ठाउँ दिएर मलाई ठूलो गुन लगाउनु भयो । त्यो कथा त्यति उत्कृष्ट छैन  भन्ने म ठान्थँे । तर त्यो बाँसुरीको धूनले साहित्यिक माहौलमा मधुरो धुन गुञ्जाई सकेको रहेछ । मैले पछि प्रतिक्रियाहरू पाएँ । यो मेरो लागि सुनौलो अवसर थियो । शायद यसरी ठाउँ नपाएको भए आज म कथा लेख्न छोडिसक्थेँ हु्ला । यसरी जब मैल रोचकसरलाई चिने तब नै मैले आफनोत्व पाएँ । त्यसपछि काठमाडौं आएको समय उहाँसँग फोनमा सम्पर्क भइरहन्थ्यो ।
राष्ट्रियस्तरको पत्रिकामा कथाहरू नछापिएर साहित्यमा वितृष्णा जागेको बेला रोचकसरले रचनाको एउटा लेखमा भविष्यमा राम्रो सम्भावना बोकेको भनी मेरो नाम उल्लेख गरिदिनु हुँदा ममा छाएको खुसीको लहरको व्याख्या गर्न सक्दिनँ म । त्यति मात्र नभएर त्यसपछिका प्रायः जसो अङकमा मेरो कथा राखिदिनु भएर रोचकसरले मलाई अप्रत्यक्षरूपमा कथाकारको उपाधि प्रदान गरिसक्नु भएको थियो । समकालीन साहित्यिक अस्वस्थ्य प्रतिस्पर्धात्मक युद्धमा लड्दा लड्दै थाकेकी मजस्तो घरव्यवहार, जागिर, परिवेश र परिस्थितिले थिचिएकी, भौगोलिक भू–बनोटले पछारिएकी अवलाले यस्तो उपाधि पाउनु संजिवनीको माला पहिरिनुझै साबित भएको महसुस मैले गरेकी छु । साहित्यक क्षेत्रमा लामो समयदेखि  योगदान दिनुभएको र धेरै अनुभव बटुली सक्नु भएको रोचकसरजस्तो अग्रजको नेतृत्वमा अभिभावकत्व प्राप्त गर्न पाउनु म आफैलाई सौभाग्यशाली पनि ठानेकी छु ।
    रोचकसरको साहित्यक योगदानको मैले चर्चा गर्नु भनेको जुनकीरीले प्रकाश छर्छु भनेर घमण्ड गर्नु बराबर हो । तर पनि मैले जानेसम्म रचनाले नेपाली साहित्यक दियोमा तेल भर्ने काम गरेर अखण्ड साहित्यिक उज्यालो छर्ने काम गरिरहेछ । आजका धेरै कथाकार, कवि, लेखकलाई रचनाले सफलताको सिढिमा उक्लन भरमग्दुर सहयोग गरेको कुरा मैले सस्मरणहरूमा पढेको छु । हामीजस्ता नयाँ पिढीलाई पनि रचनाले सहारा दिई उकालो चढ्न मदत गरिरहेछ ।
    वास्तवमा साहित्यक पत्रिका चलाउनु त्यो पनि यति लामो समयसम्म कुनै चानचुने कुरो होइन । यति लामो समयसम्म साहित्यक प्रतिष्ठा कायम राख्न सफल रचनाका सम्पादक रोचक सर स्वयम्मा प्रतिभावान, निष्ठावान, लगनशील व्यक्तित्वका रूपमा प्रज्वलित हुनुहुन्छ । उहाँ मेरा लागि प्रेरणाका स्रोत र आदर्शको प्रतिमूर्ति हुनुहुन्छ । उहाँ आत्मीयता र हार्दिकताको प्रतिबिम्ब बोकेर मेरो हृदयमा सधै परावर्तित भइरहनु हुनेछ ।

ज्ञानगुनका कुरा (रोचक घिमिरे अङ्क–५)

    यो मेरो सानो लेख ज्ञानगुन प्रतिष्ठानको रोचक घिमिरे विशेषांक छापिएको थियो । जब म इटहरीको जागिर छोडेर साहित्यमा समर्पित हुन काठमाडौँ आए त्यसपछि हजुरसँगको मेरो सम्बन्ध अलिक बाक्लिन थालेको थियो । समकालीन साहित्य गतिविधिबारे चर्चा, परिचर्चा र लेखन र अन्य मैले लिनुपर्ने सहयोग र सरसल्लाहमा हजुरलाई विशिष्ट कोटीमा राखेको थिएँ । हजुरको शालीन व्यक्तित्व, शिष्ट स्वभाव र अथक साधना गर्ने प्रवृत्तिबाट म प्रभावित भएको थिएँ । हजुरको रहस्यमय व्यक्तित्वलाई उत्खनन गर्ेर त्यसबाट आफूले केही प्रेरणा पाउने इच्छाअनुरूप मैले हजुरको कृतिहरू पढने इच्छा जाहेर गरँे । हजुरको एउटा कृति सम्झनामा फक्रिएका फूलहरू भन्ने पुस्तक मैले साझा प्रकाशनमा देखेको थिएँ, हजुरको सल्लाहअनुसार त्यो पुस्तक किनेर पढन थालेँ । त्यसपछि मैले हजुरको साहित्यिक योगदानको बारेमा धेरै कुरा थाहा पाएँ । त्यस पुस्तकबाट प्रभावित भएर मैले सकीनसकी एउटा समालोचना लेख तयार गरँे नेपाली साहित्यको ऐतिहासिक दस्तावेज–सम्झनामा फक्रिएका फूलहरू  भन्ने शीर्षकमा ।
    आजका पुस्ताहरू दुईचारवटा रचना सिर्जना गर्दैमा प्रोपोगन्डा मच्चाएर सेलिब्रिटी बनी पाठकलाई झुक्याउने आत्मप्रशंसकहरूको माझ हजुरको व्यक्तित्व मैले अनुकरणीय पाएँ । त्यसपछि हजुरको विषयमा अझै धेरै कुरा थाहा पाउने लालसाले मलाई अतृप्त प्यासी बनाइरहयो । यसै सन्दर्भमा मैले सम्पादक शेषराज सिवाकोटीद्वारा सम्पादित रोचक घिमिरे अक्षरको अभिवादन पढने सुअवसर प्राप्त गरेँ । यो पुस्तक पढीसके पछि मैले हजुरको विषयमा केही नलेखी पटक्कै नसक्ने भएँ । त्यही इच्छाको खेतीमा आज म हजुुरको व्यक्तित्वको बाली थन्काउन धेरै थोरै यहाँ प्रयास गरिरहेको छु । मबाट अन्जानमा केही भुल भएका क्षमा चाहँदै म यस पुस्तकको भित्री ढुकढुकी छाम्ने प्रयास गरिरहेको छु ।

रोचक घिमिरे–अक्षरको अभिवादन मा मेरो साहित्यिक अभिवादन

    रोचक घिमिरे–अक्षरको अभिवादन सम्पादक शेषराज सिवाकोटी द्वारा सम्पादित उच्च साहित्यिक व्यक्तित्वको सही मूल्याकन भएको शाब्दिक ढुकुटी हो । नेपाली साहित्यका वरिष्ठ तथा स्वनामधन्य स्रष्टाहरूको दृष्टिकोणमा रोचक घिमिरेको व्यक्तित्व कस्तो छ भन्ने कुरा यस पुस्तकबाट थाहा पाइन्छ । वरिष्ठ साहित्यकार भवानी घिमिरेले आफना हृदयशील अभिव्यक्तिबाट यस पुस्तकमा प्रेमभाव प्रकटगरी भूमिका लेख्नु भएको छ ।
    छपन्नबटा शीर्षकमा विभिन्न साहित्यकारले रोचक घिमिरेको बारेमा आफूलाई लागेका कुराहरू व्यक्त गरेका छन् । छपन्न वटा शीर्षकमा कुनै पत्र छ भने कुनै जानकारीमूलक घटनाहरू र अभिव्यक्तिहरू छन् । वरिष्ठ साहित्यकार भवानी घिमिरे यसरी भूमिकाको सुरुआत गर्नुहुन्छ –
    ‘ज्ञानगुन प्रकाशनबाट उत्साही र  लगनशील युवा साहित्यसेवी शेषराज शिवाकोटीको संपादनमा ज्ञानगुनका कुराको अभिनन्दन अंकका रुपमा विभिन्न साहित्यकार एवं साहित्यिक पत्रकारको विशेषांङ्ग प्रकाशित भैरहेको थाहा पाउँदा मलाई हुनसम्म खुशी लागेको छ । मृत्युपश्चात साहित्यकारको नाममा गोहीको आँसु चुहाउनुभन्दा जीवित अवस्थामा नै आफना स्रष्टाहरूको अभिनन्दन गर्नु कता हो कता उज्यालो परम्परा कायम गर्नु हो । साहित्यकारहरूको विशेषांङ्ग परम्परा पहिले नै पनि रहेको हो तर साहित्यिक पत्रकारिताको माध्यमले उक्त योगदान गर्ने व्यक्तित्वहरूको विशेषांङ्ग परम्परा भने त्यति व्यापक थिएन, त्यसमा पनि साहित्यिक पत्रकारिताका पुराना व्यक्तित्व काशीबहादुर श्रेष्ठ, पारसमणि प्रधान र त्यसपछिका उत्तम कुँवरसम्म आएर यो अडिएको थियो । यो शृड्खलालाई टुटन नदिएर शिवाकोटीको प्रयत्नद्वारा साहित्यिक पत्रकारिताका एकान्त साधक रोचक घिमिरेका सम्बन्धमा पनि अभिनन्दन अंक समेत प्रकासनको सधारमा पुग्दा यो परम्परा अझ उज्यालो र टड्कारो भई अघि बढ्ने छ भन्ने विश्वास लिन सकिन्छ ।’
    उहाँले रोचक घिमिरेको व्यक्तित्वको बारेमा कुनै लेख र भूमिका लेख्दै पुरा नहुने बताउनुहुन्छ । एउटा शिष्ट, अनुशासित, मपाईपन नरुचाउने गहन अध्येता भनी प्रशंसा गर्नुभएको छ । साहित्यिक पत्रकारिताबाट प्रेस काउन्सिलको भूमिका पुरा गर्ने र लगनशील भएर लागिरहने स्रष्टा र द्रष्टा दुवैरूपमा व्याख्या गर्नुभएको छ । वि.स. २०१८ सालदेखि रचना प्रकाशित गरेर बाबुबाजेले कमाएको सम्पत्तिसमेत माया नगरी लागिरहने, साहित्यिक पत्रकारितलाई एउटा उचाईमा पु¥याइ अरुको लागि आफनो जीवन सुम्पने कर्मठयोद्धाको रूपमा उहाँले लिनुभएको छ । यतिमात्र नभई पञ्चायतकालमा जगदीश घिमिरेको साबिति उपन्यासबारे गोष्ठी आयोजना गरी रचना मा प्रकाशित गर्नु ठूलो साहसिक कामको समेत प्रशंसा गर्नुभएको छ । यसको साथै सही शब्द ले मदन पुरस्कार पाउँदा तर्कपूर्ण साहसिक र सटीक अभिव्यक्ति दिएर त्यो बेलाको साहित्यिक बौद्धिक क्षेत्रमा धेरै प्रशंसा बटुलेको कुरा पनि उल्लेख गुर्नभएको छ ।
    भूमिकापछिको पहिलो स्तम्भमा रोचक घिमिरे निष्ठावान व्यक्ति भन्ने शीर्षकमा वरिष्ठ साहित्यकार तथा साधक मदनमणि दिक्षित रोचक घिमिरेलाई नेपाली साहित्यिक क्षेत्रको सबै कुरा थाहा हुने ज्ञाताको रुपमा व्याख्या गर्नुहुन्छ । बाबुको सदभावपूर्ण इच्छा र आर्दशलाई पालना गर्ने तथा बुबाको सम्मान गर्ने व्यक्तिका रुपमा लिनुहुन्छ । उहाँको शब्दमा– ‘रोचक घिमिरे नचिनेको नपढेको कुनै नेपाली लेखक छैनन् त्यस्तै उहाँको अमित्र पनि मैले आजसम्म देखको छैन । कसैप्रति नमीठो एउटा वचन पनि नबोल्ने रोचकले आफूप्रति कसैले उवर्चन प्रयोग गर्दा पनि जवाफ नदिई सहिष्णु भै बसेको मैले बारम्बार देखेको छु । .........आफना दृष्टि विस्तारमा रहेका व्यक्तिलाई कोमल हातले त्यसको न्यानो स्पर्श गर्न मित्रवत् सल्लाह दिने र त्यस्ताका सुख, दुःखका साथी हो रोचक घिमिरे ।’
 उहाँ अन्तिममा भन्नुहुन्छ– ‘मलाई स्पष्ट थाहा त छैन, तर रोचक घिमिरे जस्ताहरू अरूहरूबाट ठगिने, धोकामा पारिने र जिल्याइने व्यक्ति हुने गर्छन् । मानिसमा चाहिने सर्वोच्व गुणबारे विचार गर्दा निष्ठा नै त्यस्तो गुण हो भन्ने म ठान्छु । समयले सिद्धान्त र त्यसका विवरणमा हेरफेर गर्ने गर्छ । नयाँ अनुभवले पुराना निष्कर्षलाई सुधार्छन् । आधारभूत दर्शन र सिद्धान्तमाथि दृदवती रहनु नै निष्ठावान हुनु हो । व्यक्तिका निष्ठा र सिद्धान्तवादबीच समीकरण अनिवार्य आवश्यकता होइन । विश्वास र श्रद्धा नै निष्ठाका आधार हुन् । कुनै सिद्धान्तवादको नजीक रहेको देखिदा पनि निष्ठावानहरू आफना वैचारिक व्यक्तित्व  व्यवहारद्वारा अनुप्राणित रहन्छन् । यसरी हेर्दा  रोचक घिमिरेलाई मैले निष्ठावान् व्यक्तिको रुपमा लामो समयदेखि चिन्दै आए । लोकल्याण, सदाचार, अनुशासन आत्मनियन्त्रण र अस्वस्थ स्पृहाबाट पराडमुख रहने आदिम निष्ठावान् व्यक्तिको रुपमा मैले रोचक घिमिरे लाई देखेको र बुझेको छु ।
    त्यस्तो व्यक्ति गम्भीर देखपर्ने गर्छ तर रोचक घिमिरेमा देखिने आकर्षक गुण हो प्रशन्न र सन्तुष्ट मुस्कान । प्रशन्न र सन्तुष्ट व्यक्तिहरू बढी वाचाल र आत्मप्रस्तुतिकर्ता हुने गरेका मैले देखेको छु ,तर रोचक घिमिरे ती सबैको यथार्थ विपरीत हुनुहुन्छ । उहाँको व्यक्तित्वको यो पक्ष मोहक र आकर्षक छ । धैर्यवान र सहिष्णुहरू त्यस्ता हुने गर्छन् ।’ यसरी वरिष्ठ साहित्यकार मदनमणि दिक्षितले रोचक घिमिरेको बारेमा आफनो मन्तव्य दिुनभएको छ ।
त्यसपछिको स्तम्भमा वरिष्ठ चित्रकार तथा साहित्यकार मनुजबाबु मिश्र  रोचक घिमिरेलाई रोचकको पोको भनी भाषिक मिठास दिँदै उहाँको बारेमा कवितामा विश्लेषण गर्नुहुन्छ ।
रोचक घिमिरेसँन भेट हुँदाको प्रसगदेखि दिएर उहाँका बारेमा आफूले जानेजतिको कुरा राख्नुहुन्छ  मनुज बाबु मिश्र । अन्तिममा उहाँ भन्नुहुन्छ –‘आत्मसंमान र आत्मसंतुष्टि सबभन्दा बढी प्रिय र महँगो हुन्छ । रोचकसँग त्यही छ, सत्यको अनुयायी बन्नु आफूलाई दुःखी राख्नु हो । रोचकको पोको बाहिर केही छैन भने जागीर छैन, बाबु बाजेको अंश आर्जन बाहेक आफनै कमाइ छैन, आफूलाई पोको पार्न चम्कने रुमाल छैन, बन्द व्यापार छैन, सभ्यता पस्ने ढोका भएको घर छैन, मान, पदक, पुरस्कारको त कुरै छाडौँ, जीवन समर्पित सेवाको कदर–पत्र सम्म छैन । उनको पोकोभित्र केही छ भने प्रतिभा छ, सेवा छ, साहित्य क्षेत्रका अक्षर अक्षरसँग मित्रता छ, हालखबर छ, सत्यप्रति सद्भाव छ, आँट छ, रचनाको विस्तृत फाँट छ, मृदु भाषा र सरल स्वभाव छ । तसर्थ मैले देखेको रोचकको पोको यस्तै छ ।’
अर्को स्तम्भमा साहित्यकार रमेश गोर्खाली चार दसकभन्दा लामो समयसम्म साहित्य सेवामा निरन्तर लागिरहने साधक रोचक घिमिरेलाई साहित्यिक पत्रकारिताका वृहस्पति एवं प्रकाशस्तम्भ रोचक घिमिरे भनी रोचक घिमिरेका बारेमा प्रकाश पार्नु भएको छ ।
यस स्तम्भका विभिन्न जानकारी अनुसार रोचक घिमिरेको लामो समयसम्म वरिष्ठ साहित्यकार रमेश विकल र भैरव अयार्लसँग संगत भएको बुझिएको छ । यस पुस्तकमा वरिष्ठ साहित्यकार रमेश विकले पनि उहाँको बारेमा आफनो अमूल्य मन्तव्य व्यक्त गर्नुभएको छ । उहाँको विचारमा अहिले समाजमा व्यक्तिहरू निजि स्वार्थ र महत्वकांछा भन्दा पर सोच्न नसक्ने अवस्थामा रोचक घिमिरे निरन्तर अरूका लागि साधुजस्तै दौडिरहेको छ, हो एउटै महत्वकांछा बोकेर दौडिरहको छ र भन्नुहुन्छ – ‘ऊ यात्रामा छ, निरन्तरको यात्रामा । तर हतारले होइन, अर्कोलाई उछिने महत्वाकांक्षामा सहयात्रीलाई धक्का दिएर, घोच्याएर होइन, आफू उक्लने प्रयासमा अरूको खुट्टा तानेर, अर्कालाई छिर्के हानेर होइन र अर्थात् आफनो महत्वाकाँक्षा पूर्तिका लागि उचित अनुचित सबै हतकण्डा प्रयोग गरेर, बाटो कुबाटो सबैतिर दगुरेरहोइन, सीधा, स्वत्छ र परदशीै मार्गबाट इमानदारी, लगनशील मिहिनेत र श्रमको साधनदारा मतापसँग एउटै गति, एउटै लय र एउटै तालमा । हो निरन्तर हिँड्दा यकाकदा उ थोक झै देखिन्छ। सुस्ताउन बसेझै निदाएझै, तर यो थकान यो विश्राम र यो निद्रा धेरै लामो हुँदैन । उ फेरि बिउँझन्छ, उठ्छ र आफनो गन्तव्यतिर मतापले बढ्छ ।
    रोचक घिमिरेको त्यो एउटा धून, त्यो एउटा सपना, त्यो एउटा काम हो रचना को प्रकाशन हो । केवल रचना पत्रिकाको निरन्तर प्रकाशन र त्यसलाई उच्चस्तरीय साहित्यिक प्रकाशनका रूपमा प्रस्तुत गर्ने धुन यो नै उसको महत्वाकांक्षाको एक मात्र स्वरुप । अर्थात् उसको महत्वाकांक्षा रचनाबाट उठेर रचना मै निहित हुनु । रचनालाई नै बोकेर गन्तव्यतिर बढनु । त्यसैले उसलाई मैले कर्ममा लीन साधु भन्ने गरेको छु । तर त्यो पनि स्पष्ट होइन मनमनै किन भने प्रशंसा पाएपछि धेरै मानिस मात्तिने र पात्तिने भएर आफनो गन्तव्यबाट च्युत भएका देखिएका छन् ।’
 रमेश विकलज्यूले रोचक घिमिरेसँगको संगतदेखि लिएर उहाँसँग घटेका विभिन्न रोचक घटनाको प्रसङ्गहरू यहाँ उल्लेख गर्नुभएको छ ।
    यस पुस्तकमा स्वयम् रोचक घिमिरेज्यूको लेख समष्टि पूर्णाड्क–१८ मा छापिएको भौतिक कमाइलाई म तुच्छ सम्झन्छु भन्ने शीर्षकमा रहेको छ । बाल्यकालीन अवस्थादेखि देखि साहित्यमा समर्पित भएका घटनाहरू व्याख्या गर्दै उहाँ भन्नुहुन्छ – ‘घरको वातावरण साहित्यिक थियो । पिताजी र उहाँका मित्रहरू साहित्यिक रुचिका हुनुहुन्थ्यो । साम्बभक्त सुवृदी, लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा, मधुसुदन देवकोटा, हृदयराज शर्मा, योगी नरहरिनाथ, बुद्धिसागर पराजुली जस्ता व्यक्तिहरू पिताजीका मित्र हुनुहुन्थ्यो । पिताजीको कोठामा म उहाँहरूलाई कविता सुनाउन लाग्नुभएको साहित्य चर्चामा मग्न हुनुभएको, इतिहास, संस्कृति अथवा धर्म चिन्तनमा डुब्नुभएको देख्दथेँ । उहाँहरूको बौद्धिक चर्चा मेरो बोधो बाल मथिगलमा घुस्न त के सक्थ्यो छ । तर पनि आफूलाई नेपाली साहित्यतर्फ चाख उमार्ने पहिलो खुडकिलो म त्यसै वातावरणलाई मान्दछु ।
घरमा गोरखापत्र शारदा, साहित्यस्रोत, पुरुषार्थ, उदय, उद्योग, जस्तो नेपाली पत्रिका र सरस्वती, गङ्गा चाँद, सुधा, वेड्कटेश्वर, कल्याणजस्ता पुराना हिन्दी पत्रिकाहरू हुन्थे । पिताजी ती पत्रपत्रिकाका पाठक हुनुहुन्थ्यो । बुझे पनि नबुधmे पनि त्यस्ता पत्रिकाका पाना पल्टाइन्थ्यो, पाठ्य समाग्रीभन्दा त्यहाँ छापिएका चित्र हेर्ने लोभ लाग्थ्यो ।’
    यसरी घरको वातावरणले उहाँ साहित्यसेवामा समर्पित हुनुभएको कुरा थाहा हुन्छ । साहित्यलेखन र साधनामा लाग्दा आफूले भेटेको साहित्यकारहरू र उनीहरूसँग घटेका घटनालाई यहाँ उल्लेख गरिएको छ । रचना द्वैमासिक पत्रिकालाई निरन्तर दिने र यसलाई स्तरीय बनाउँदै लान आफूले गरेको प्रयासहरूलाई यहाँ उल्लेख गरिएको छ । वि.स. २०१८ सालमा चार महिने पत्रिकाको रूपमा प्रकाशित रचनाको लागि धेरै मेहनेत र प्रयास गर्नु परे पनि धेरै वरिष्ठ साहित्यकार हरूलाई माथि चढने सिढीको रूपमा काम गरेको कुरा व्याख्या गरिएको छ । अहिलेका स्वनामधन्य साहित्यकारहरू महानन्द सापकोटा, केदामान व्यथित, राजेश्वर देवकोटा, श्यामप्रसाद, धर्मराज थापा, भू भेनाजु, आनन्द रमेश विकल, नीरविक्रम प्यासी, गोविन्द भट्ट , भैरव अर्याल, तुलसी दिवस, लीलासिह कर्म, कन्चन पुडासैनी, शशीकला शर्मा, भीमदेवभट बरा, परशु प्रधान, हरिभक्त कटुवाल, आदिलाई रचनाले रचना प्रकाशित गरी दिएको प्रसङ्ग छ ।  साहित्यिक पत्रकारितालाई राज्यले वेवास्ता गरे पनि केही शैक्षिक र व्यापारिक संस्थाले यसलाई उठाउन र्दिएको विज्ञापन र केही साहित्यसेवी मनहरूले दिएको सदस्यता शुल्कले रचना पत्रिका प्रकाशन गर्न भरथेग गरेको कुरा बताउनुहुन्छ । अन्तिममा आफना कुरा उहाँ यसरी राख्नुहुन्छ – ‘कति आफन्तहरू मलाई भन्ने गर्छन् साहित्यिक पत्रिकाको साटो रचना लाई अरुले जस्तै  समाचारपत्र बनाएको भए आज कत्रो लाभ गर्थिस्, कहाँ पुगिसक्थिस् । साहित्यिक पत्रिका निकालेर बिनासित्ति आफनो श्रम खर्चेर गल्ती रित्याउनु बाहेक तैँले के कमाई गरिस् । तिनलाई म आफनो कमाई छलर्ग देखाउन सक्तिनँ तर आफू अनुभव गर्न भने सक्छु रचनामा खर्चेको श्रम सम्झदा आज मनभरि खुसी छचल्किएर आउँछ । रचनालाई भ¥याङ्ग बनाएर भौतिक लाभ तर्फ लहसिने कुनियत मेरो  मनमा कहिल्यै पलाएन । रचना का निम्ति जे जति गरे इमान्दारीपूर्वक गरेँ यही नै आफनो निम्ति परम सन्तोषको विषय भएको छ । 
    साहित्यिक समाजमा मेरो परिचयको माध्यम रचना नै हो । मैले जति पनि साथी सहयोगी र  हितैषीहरू कमाएँ यसैबाट कमाएँ । यो कमाइका अगाडि अरू भौतिक कमाइलाई म तुच्छ सम्झन्छु । रचनालाई आफूले सोचे जस्तो रहर पु¥याएर निकाल्न सकिएको छैन । यसको सिँगारपटार निम्ति जतिसुकै सपना देखे पनि सामथ्र्यहीन भएर खुम्चिइ बस्नुपरेको छ । भविष्यमा रचना प्रकाशन जारी नै राख्न सक्ने बलियो आधार पनि केही छैन । तर कुनै बेला रचना बन्द गर्नुप¥यो भने मेरा निम्ति त्यो दुःखद स्थिति हुनेछ । अहिले त म रचना बाहेकको आफनो बँचाइको कल्पना पनि गर्न सक्तिनँ ।’
यसरी आफनो जीवनको अभीष्ट र अस्तित्व नै रचना ठान्नुहुने रोचक घिमिरेको साहित्यसेवामा नै दीर्घजीवन बिताउने संकल्प जीवनको यो उत्तराद्र्ध कालमा आएर अझ सार्थक भएको अनुमान लगाउन सकिन्छ ।
    यस पुस्तकमा धेरै जसो साहित्यकारहरूले रोचक घिमिरेज्यूको व्यक्तित्वलाई रचनासँग जोड्नु भएको छ । लामो समयसम्म जीवन नै समर्पण गरी रचना पत्रिकालाई जीवन्त र स्तरीय बनाउनु हुने उहाँको अथक परिश्रम धैर्य र निस्वार्थ सेवाको प्रशंसा गर्नुभएको छ ।
    यसरी लेख्नुहुनेमा स्वनामधन्य साहित्यकारहरू रघु घिमिरे, देवेन्द्र गौतम, अच्युतरमण अधिकारी, रामचन्द्र गौतम, गुणराज काफले, माधव घिमिरे, जगदीश घिमिरे, शिव रेग्मी, धुस्वाँ सायमि, डां ध्रुवचन्द्र गौतम, विजय चालिसे, ल्लिासिहं कर्मा, महेश प्रसाई, बाबुराम पौडेल, सुरेन्द्रवर सिंह थापा, ध्रुव सापकोटा, शक्ति लम्साल, इन्दु्र गौतम, पुष्कर लोहनी , वासुदेव माडसाप् तेजेश्वरबाबु ग्वंग, मन्जुल, विनोद दिक्षित, बासु बराल, डा. रामदयाल राकेश, राजव,  श्याम दाहाल, शैलेन्द्र साकार, धु्रव मधुकर्मी, मेधराज, दिनेश सत्याल, ज्ञानुवाकर पौडेल, जयराम शर्मा, श्याम प्रसाद, क्षेत्रप्रताप अधिकारी, मनु ब्राजाकी, अशेष मल्ल, मधुवन पौडेल, किशोर पहाडी, ज्ञानेन्द्र विवश, जयदेव भट्टराई, माधव काफले, युवराज नयाँघरे, वादेपा, गोविन्द गिरि प्रेरणाका रोचक घिमिरेसँगका मीठा प्रसङ्गका साथसाथै उहाँको व्यक्तित्वलाई शालीन भावले व्याख्या गरिएको छ । त्यस्तै एउटा स्तम्भ रोचक घिमिरेलाई  लेखिएका केही पत्रहरू भन्नेछ । जसमा साहित्यकार इश्वर वराल, श्यामप्रसाद, भैरव अर्याल, गोविन्द भट्ट परशु प्रधान, मन्जुल, शैलेन्द साकार, साम्वभक्त शर्मा सुवेदी ‘मुरारी’, आदिले आफनो रचनाहरू रचनामा प्रकाशित भएको सन्दर्भलाई लिएर रोचक पत्रहरू पठाउनु भएको छ । त्यस्तै एउटा स्तम्भमा ज्ञानुवाकर पौडेलले रोचक घिमिरेसँग अन्र्तवार्ता लिनुभएको सन्दर्भ छ ।

    निष्कर्ष– साहित्यलाई अनुपात्दक क्षेत्र मानिने र यस क्षेत्रमा प्रवेश नगरी भौतिकवादी र विलासी जीवन बिताउने सोच भएको समाजमा सरकार तथा राज्यले समेत उपेक्षाको भावराखी त्यस्तै व्यवहार गर्ने अनि साहित्य र साहित्यकारको अवमूल्यन गरिरहेको अवस्थामा रोचक घिमिरेज्यूजस्तो व्यक्तिलाई साहित्यिक पत्रिकालाई आफनो नीजि प्रयासमा अथक परिश्रमद्वारा एउटा उचाइमा प¥ुयाई पत्रिकालाई नै आफनो जीवनको सर्वोस्व ठान्ने नेपाली साहित्य जगतको एउटा सिद्धपुरुषको रूपमा लिनुपर्दछ  भन्ने मेरो मान्यता रहेको छ । उहाँ जस्तै अन्य साहित्यिक पत्रिका चलाउनेहरूको पनि यसरी नै समाजका बौद्धिक व्यक्तिहरूले मूल्याकन गरी उहाँहरूको व्यक्तित्वलाई बाहिर ल्याउनुपर्छ भन्ने मेरो धारणा छ ।
    यद्धपि रोचक घिमिरेले गर्नुभएको जीवनभरिको तपस्यामा भौतिक सम्पत्ति, सुखसुविधा केही पाउनुभएको छैन तर उहाँले कहिल्यै विर्सिनसक्ने र खर्च गरेर नसकिने धेरै आत्मिक आत्माहरूको श्रद्धा, सम्मान र प्रेम पाउनु भएको छ । जुन कुराको कुनै मूल्य छैन र त्यो अमूल्य श्रद्धा र सम्मान रोचक घिमिरे–अक्षरको अभिवादन ले साहित्यिक इतिहासमा सगौरव रोचक घिमिरेको नाममा शिलालेख गरेको छ । यो कुरा अब आउने पिढीलाई ठूलो हौसला, उदाहरण र प्रेरणा बन्नेछ ।

आदरणीय रोचक सर मैले हजुरको बारेमा रोचक घिमिरे–अक्षरको अभिवादन बाट यति कुरा लेख्न सकेँ । हुन त सम्पूर्ण पुस्तकको समीक्षा यति थोरै शब्दमा अटाउन सकिदैन तर पनि मैले आफनो सानो आँखीझ्यालबाट चियाएर शब्दहरूलाई कन्जुस गर्दै यतिसम्म लेख्न सकेको छु । हजुरको विराट व्यक्तित्वलाई रोचक घिमिरे–अक्षरको अभिवादनमा जसरी सजाइएको छ त्यसरी सजाउन मेरो बलबुताले नभ्याएको असर्मथता यहाँ व्यक्त गर्न चाहन्छु । शेषराज शिवाकोटीले ज्ञानगुन प्रतिष्ठानमार्फत हजुरको नाममा रोचक घिमिरे साहित्यिक पत्रकारिता सम्मान र रोचक घिमिरे साहित्यिक भाषासेवा सम्मान प्रत्येक वर्ष हजुरको जन्मदिन भदौ तीन गते दुईजना साहित्य सेवीहरुलाई प्रदान गर्दै आएको छ । यसले हजुरप्रतिको श्रद्धालाई अझ व्यवहारिक मान्यता दिएको पुष्टि हुन्छ
त्यसैले अन्तिममा म भन्न चाहन्छु सम्बन्धहरू सम्बन्धका लागि बनेका हुदाँरहेछन् । अझ त्यसमा पनि साहित्यिक सम्बन्ध अटुट, अमर र अजर भएर रहदा रहेछन् । शब्द रहेसम्म, भाषा रहेसम्म, जीवनपर्यन्त यो बाँचिरहदो रहेछ ।

Read More

सुकन्या उर्फ नीलिमा

तातो जनाना शरीरको निश्वासले स्पर्श गर्छ । म ब्युँझन्छु । म अचेतमा छु । आँखा मुस्किलले उघ्रन्छ । फेरि बन्द हुन्छ । सबै इन्द्रियहरू निष्क्रिय छन् । बिस्तारै परिवेशको जानकारी लिन खोज्छु । आफुलाई असमर्थ पाउँछु । फेरि इन्द्रियहरू परिचालन गर्न खोज्छु । कसोकसो दहिने हात उठाएर जनना शरीर को मुखमा लान्छु । ऊ मेरो देब्रेपट्टिको छातीमा आफ्ना ह्ष्टपुष्ट छाती जोडेर सुतेकी छे । मुस्किलले नाकमा फुली छ भन्ने थाहा पाउँछु । उसको आधा शरीर मेरो शरीरमा जोडेकी छे । जिउ शिथिल छ, आफ्नो हैन अरू कसैको जस्तो लाग्छ । बोल्न खोज्छु  शब्द निस्कदैनन् । मुटु र मस्तिष्कको समन्वय मिलिरहेको छैन । मस्तिष्क शून्य छ । केही सोच्ने शक्ति नै छैन । केही समयपछि मस्तिष्कलाई झट्का दिन्छु । केही कुरा चलचित्रझै घुम्न थाल्छन् । 

Read More

The Gloss of Love

The sky that was murky and dark has raised  the curtain cloudless and bright like my heart is, Amar!I am now recalling the past. On a similar kind of bright and shiny day, you and I were figuring out to set off for the Plains. At this moment too, like those times, my spouse still wants me to take wholesome foodstuff. But I don't feel to take it... I am on bed -rest. He is still stuck on nurturing me. How profound is his love for me!
 Had I figured out and brought to my senses his sum and substance and the whole tale of love for me, I would not have needed to recline on the bed like this...In situations as such, the surge of memories of the bygone dwells as waves harmony in the deepest core of the heart. Other days, the life that borne down throughout the wee hours until dawn…! Mind doesn't get free...Mind doesn't get spare times to bring back the past.
You may dub this story facetiously or with discreet circumspect, Amar. You may nickname it as a soliloquy,
a story or a letter. Now, I am brought under circumstances to unbosoming my sensibilities into a language, so with sincere salutations, I am bringing out this autobiography. Ironically, for the one who's used to having a jolly on the unsought carousal time after time, night after night, faces it hard to play with words. Therefore, I am hardly making a disclosure of my story inside out in a colorful writing.

Oh, yes indeed, in those days even, like the present, my spouse had cooked sort of wholesome food for me and brought infront of me. You called in. My spouse turned the mobile on and handled it to me. I was in a compelling rush. I had to ready all stuff for five days of foothill visit. Some were stuffed by my spouse himself. I talked to you about our visit and hanged up on you. And my spouse plugged the mobile back in the charger. I was used to taking some wholesome foodstuff before I ran an errand out of my house. I was running out of time to cook food for me. My spouse had cooked for me and brought it next to me. At that time too, my entire feelings were swamped by his love and I fell for him evermore. How deeply he loves me...! But I... I put a question to myself...  Because often times, I am caused with feelings of bewilderment. Again I thought, there are a multitude of women without the love of a sweetheart or a spouse left to a trait of rash imprudence and careless heed. Whereas, even having such a dutiful and loving spouse, I was giving rise to and bringing about deception and hate. The surge of frost billowed at my heart was never cleared out.
Now I am lost in utter void, and I recall why the undulating mass of frosty feelings wavered inside me!

Oh, yes indeed, I was in a rush to go… actually in a rush to meet you. Primarily you liked the 'Green Color'. I wore a green-colored Kurta Salwar. You felt  'Green' the Symbol of Creation-like my own ridge of literary creations. I turned my eyes on across my spouse's countenance with a swift furtive glace. His eyes spoke the language of him wanting me to take food-stuff and said '' the one with stomach sickness...the sick mustn’t stay empty stomach....you may come down with still more problems on the way...'' He was reiterating. I felt weary with his tedious vocal expression. I took foodstuff grumbling morosely. Again I set my eyes on at him. He was in a position to embrace me and kiss. I took no notice of him and carried my bag and left. When I came out, I found my mobile was at home. I went back in again and yelled at him muttering for keeping my mobile in the charger, calling it a bad omen to return back halfway. He was telling me it was not good to burst into anger at the time of departure. I cared of him no more and I pushed on.
He told me he would take me to the taxi stand. I responded him that the kids at home were sleeping...no one would be in the room. Then after, I ploughed on with an unfaltering determination in quite speedy way through the passage. Nothing was in my memories, but you.
My artisticity asleep at the switch and left into the clouds of slumber was blooming. I, an NGo professional, and you a Social Worker... We were heading down into the plains when the mass of dew moistened and encircled a wide range of area, as the office was planning to distribute clothes and blankets for the needy. We were working for two different fields, but our heart was one. We were drowned deep into the lake of our love. You were the one working for a Society...At many states of affairs, NGos needed to ask lending hands from you. We were led into intimacy in this kind of meeting. You, an elite one from the Kathmandu Valley... it wouldn’t really make a difference had you rendered your wealth for social welfare bounteously! You were as rich by heart as you were by wealth and luxury. Indeed, in those times, I always saw decent quality in you. You were never jealous granting all these riches you retained. Never was there a single signal of covetous look on your eyes. You were awesome. You personality was so molded and you were like the apple of someone's eye. You alone owned some Factories, and a Finance Company.
Oh, yes! We'd made our minds up to take measures to garner and bring together blankets and clothes and fabrics for our foothill visits. We'd decided to distribute those clothes to them who were caught up with a swell of frosty dews and humid weather.
It wasn’t skeptical about the fact that you were not raised to questions of participating. Before this plan, our feelings had already gradually entered on from Facebook through mobile to forming a single strength of heart. By degrees, the fount of love had sprung up between us. You were also one amongst many to love my artisticity. It was permeating across through the new world of Facebook and was little by little thought highly, admired and regarded with warm approval by the readers. I was lost in awe looking at your Status Updates. I was wondering about how I could spread my budding artisticity in the society. For this you could have lent me helping hands. I was by degrees attracted on you to get support of your conscious approach. You were never less persuasive to be sweet on with your feelings for me. You, a  man working for the society... feeling that you would help me for  the sake of my thriving artisticity, I articulated vividly to you the heart of mine in our informal talks- ''I am in a decision to bringing out the art I retain''You said me quite easily- ''It will be fortunate for me to assist you. I can assist a little from my heart's insides''.
Ah! How sweet were those words-like the self-surging harmonic waves of sound...like the honey-comb filled with nectar. I was enthralled and held spellbound by your words. I felt that I had found a great support. I felt I truly found it. I felt that my creations shadowed by the screen of need would get a support...a true assistance to move along like the unbeatable waves of the interminable deep. A flame of trust upon you ignited in me. You helped me a lot for my artisticity, both mentally and financially. And my artisticity flourished across the nook and corner of places...the medias brought it to the limelight. You had a greater role to do this. After the program of publishing my artisticity, I felt that it was a fool's paradise to think about to be known to the medias and the society without a great support. I knew it only then after how the media's league is spread out! It should be by your huge support that I never had to work for it hard. You were for sure an established figure and respected too, in the society. Comparatively, my spouse's personality was inferior...evoking in me a pitiful love for him. He would not dare to talk to strangers openly. And furthermore, he was unknown about this field. In this way, the bond of our spousal relationship was gradually nearing. Our relationship that connected from Facebook, Chats and Mobile intensified like the extreme heat of the searing Sun.
How pleasurable the life is, Amar! I used to dictate you my feelings being drowned far down into the deep. I used to feel that I had retained a secure love from you. Far from all household frustrating let-downs and maddening scene, I felt ever to lose my entire self into the psalm of your engrossing melody of love. With all I possessed, I still felt my life deficient and gloomy without you. You used to utter in countless superlatives how you found me, expressing it to me in fresh gestures often times. I   used to marvel at your majestic words...its captivating thrill. On the one hand, it was great for me to find such a masculine personality as you were, and on the other hand, I was overjoyed to get my artisticity flourished far through your support. I felt the flood of delight had betided into me. It was a cascade of excessive joy. I used to share with you how easeful was my life with the shade of your love. I can’t image myself how different and strange would have been my life had your love was not for me...Alas! Like the foggy orange fallen from the tree, might life mine be....! Ever in your love, I felt heartening joy enwrapping me...In this way, through our profound intimacy, our love got way to bud and bloom! On our foothill visits, I had three days of work, and we had decided to spend other two days in Birjung. You had driven your I-20(Hyundai). Other friends were on the stuff-loaded vehicle. I including some of my friends were on your vehicle. For three days, we were busy distributing blankets and clothes for the needy in the Plain. That was quite frustrating task to perform...rendering null and void for us. It was easier said than done to perform it because of language intricacies of the Plain ethnic dwellers. Nonetheless regional organization assisted us, its actions upon benefactors like us ...vividly spoke a language of discontent and disaffection. This feeling of disgust they showed upon us had dispirited and little by little set our mental attitudes down in the dumps. But the intelligent had admired our tasks and hailed with expressions of hearty thankfulness. Indeed, it was then known- that on everything there are two parts-one the darker side and the other, the brighter one. We did find those sides-the darker and the brighter,both.
After the fourth day of work, our friends returned back to Kathmandu during the day. We trod the boards of disguise and concealed our inside stories saying that we would be returning after shopping at Raksul, Birgunj. Some friends had known about our relation. In these days, many take this kind of relation a minor gossip. At this age of open privacy, indeed no one has time to spare on minor gossip. We had reserved a room in the Lodge at Birjung. We decided to stay there one night and return back home the following day after shopping. You had planned it. I never intended to come to Raksual, Birjunj giving ways to know about our secrecy. But... but you never rethought and took it into consideration.
On the third day, for not having got chance to impinge upon my feminine charm with your lustful feelings, you seemed quite heated and intense for not having this physical intimacy at the time you desire. And your heated passion in a silent room poured in and you said'' Darling, you knowit, how dear is the love that we share in a silent room, right?  How sweet is the kiss of your lips...though I have my spouse at home''!I added nutrients to your words and sweetened it, and let you imbibe its flavor, saying- ''how sweet and savory is the nourishment got outside of home! At home we remain all full, longing for a passionate strain of heart-a romance of privacy...'' You turning back to my words added more vibes of passion (as you might be spirited more)and embraced me tight and kissed. You held me in to the tidal waves of intense yearning. I burst into flame of heat as you held me... and I surrendered and gave in.You always gratified from me for you always attempted to bring pressure upon me to make the most of me so as to regain your lost time and money. In all respects, I had confessed to you realistically that any single one always attempts hastily to gain back whatever he's incurred...I  was never able to turn your words down. In reality, it was not one-sided imposing of ideas, but it was two-sided genial acceptance. You gave me things you retained, and so did I. There were no talks of win or loss here. On the day we reached to Lodge, you were at haste to savor the fount of appealing appetite and stick on it prodding and quenching... We were taking us into fanciful apex of content and delight. We were losing our own selves in a strange wilderness of sensual romance. After hours of sheer pleasure, we got back into our real world. Your love cast spell upon me and my life felt assuaged with elixir and cure-all of all that I owned.  But now, Amar, the whole thing is all done and gone... I am all alone, void and empty. I have nothing inside me, but a black hollow of void and emptiness. All other things are thawed in the depth of the erstwhile and the gone by. If I have any single thing left, that is nothing but an intimacy of hazardous waste of swelling breeze gained through our sensual privacy. Often times, those passions come bringing in me the prickle and spine piercing into me...into the depth of deepest insides of mind and heart. See, Amar, how desperate and naive are women. And so is the reality, that since the ancient age, women and the innocent are hushed up and brought under untoward domain. It is for real and without any reasonable doubt that we women are brought up into lives through myriads of hard frame of social structure and male domain. In reality, the relationship we had between us was beyond shadow of doubt intolerable for the society we lived in. It was never acceptable for the people, because we had our own world. But when the question of norms and values rises, the society engulfs into the deep furrow of dilemmas , and it is believed of easy virtue, indecent and reprobate. In this kind of matters, the society defends male and person like you, and all the allegations are poured into the canister of our cherished hopes.
This is not a strange story. When a male member of a society keeps physical relation with a woman and when she is gravid, the society never responds with a single word to a male and he remains pure and decent in the society, but a woman is looked down upon and despised with a nerve center to unbosoming her minutes of shortcoming. She is enslaved under blues of agony.Indeed, the same acrid gossip has swept the town now. But to defend this, you've resisted with no single word. This had made me disheartened and left me to heartsick and in doldrums. My heart was like the sky filled with puff of cloud--dismal and gloomy. I had tried to get support of you in these hours through e-mails and put forward my queries and questions, but never did you respond me. Thus, for a long time, my heart was gloomy and dark. You never replied me; neither did you pick up the phone when I called you.Indeed, the same acrid gossip has swept the town now. But to defend this, you've  resisted with no single word. This had made me disheartened and left me to heartsick and in doldrums.
 Oh, yes indeed, we were getting back from Raksual,Birjunj after shopping. Whatever was to happen happened at this time…? The time saddled me with weighty heart and stroke against my fate and hopes. On the way back to our destination, our car got into accident in Mugling. I never knew what happened then. When I got out of comas later in the hospital, I found out that I had a deep cut in my head, a leg fractured on two places and the rest of the body not hurt at all. After all this incidences, the story about our concealed relation broke into squares of spreading air and reached at wide distance like the breeze of lachrymator painful for the surrounding we dwelt on. For your sake, you'd made all secure and safe. People who had witnessed the scene of accident used to tell the story that the driver attempts to save him....and yes, you did that for you...you braced nothing. You just not only saved your body from being harmed and wounded, you did save your reputation and appearance, stigma and disgrace when people asked you who I was when I was in the hospital. You simply told them that I was on the way needing a ride and you gave a ride to me, which was later clear. Why did you dare to say that...you could also say that I was your sweetheart! I'd never thought that you were so self-centered, uncaring and chicken-hearted! When even as a girl (a spouse of someone) I dare to openly say that you were my sweetheart at these hours, why did you go callous and ill-tempered when I was all in need of your assistance in a deep unconsciousness I fell into...!You could also say that I was your relative or a friend...why didn't you...Nothing had happened to you...Why didn't you come to the hospital to see me at that time...you worry this much about your reputation and status...had you said that I was your girl-friend too, I wouldn't have forced you to have our nuptial knot...I wouldn't have countered with you for assets and riches...Whatever we did was for our self-gratification. But… but I had never thought that you would reveal your inner self in pitiful and deceptive prelude eventually. I swear against your manliness and masculine virtues. Today, in the e-mail I knew that you'd brought inside out the strong feeling of displeasure and hostility, and my heart's risen like the Sun of a brighter day.
I am glad these days, Amar! My spouse has been constantly tending and loving me and my health. Nevertheless, the town is swollen by the tempest of his spouse's defamatory nature; he's never been worried and desperate. Still more, he is concerned about my health and he has stood all for me.
Actually the definition of love I've understood is the way I mentioned it.

(Note: I couldn't turn request of the original writer down and tried this one. I will want to read your beautiful comments and suggestions if you could kindly drop some lines down.
Thanks- Welkin Siskin)

Read More

सम्झनारूपी अक्षरहरूमा कहिल्यै नमेटिने नाम

आदरणीय..............रमेश विकलज्यू मिति २०६८– ४– १८

माफ गर्नुहोला मैले सम्बोधनको स्पेश खाली राखेको छु । खाली राख्नुको अर्थ धेरै हुनसक्छ । त्यो अर्थको व्याख्यामा म अटाउन नसक्ने भएको छु । हजुरको विराट व्यक्तित्व र प्रतिभाले युक्त सिर्जनशील कार्यले कुनै एउटा मात्र सम्बोधनले गर्दा अपूर्ण हुनसक्छ अथवा अझ बढी भन्दा अव्यवहारिक हुनसक्छ तसर्थ मैले यो स्पेशमा समयले भराउन सक्ने र र परिधिले भेट्न सक्ने सम्पूर्ण सम्बोधनलाई उल्लेख गर्न चाहन्छु । सर्वप्रथम म हजुरलाई मेरो कर्म दिने पिताजीको रूपमा सम्बोधन गर्न चाहन्छु । शास्त्रले भन्छ, जन्म दिनेभन्दा ठूलो कर्म दिने हुन्छ । हो साँच्चै हजुरले मेरो पहिलो बालपुस्तक सानीमा कत्रो ठूलो विश्वास गरेर भूमिका लेखिदिनु भयो मोफसलको एउटा गाउँमा एउटा पनि बालरचना नछापिएको म साहित्यमा भर्खर जन्मेर न्वरान पनि नभएको अनुजलाई यति ठूलो विश्वासका साथ भूमिका लेखिदिनुभयो । त्यसका लागि हार्दिकताका कुन शब्द प्रयोग गरु भनी म शब्दविहीन भएको छु ।

सानी छाप्नका लागि कवि अनिल पौडेलसँग म हजुरको घर जाँदा मेरो मन अत्यन्त रोमाञ्चित भएको थियो । मधुमालती, लाहुरीभैँसी तथा नयाँ सडकको गीत कथामार्फत म हजुरको लेखनको फ्यान भइसकेको थिएँ । पत्रिकामा फोटोमात्र दखेको सेलिब्रिटीसँग पहिलो पटक साक्षात्कार हुन पाउँदा मन त्यसै पुलंकित भइरहेको थियो । आरुबारीको हजुरको दुईतले होचो घर अनि हजुरको होचोहोचो आकृतिले मेरो हृदयको श्रद्धास्थलमा सगरमाथाको उचाइ लिएको थियो । छोटो वार्तालाप पछि अनिलजी र म पाण्डुलिपि छोडेर फर्केका थियौँ । त्यसपछि त्यही पुस्तकले साझा पुरस्कार पायो र पछि धेरै पाठकको हृदयमा स्थान पायो । ममा छाएको त्यो खुसीको लहरको व्याख्या मैले मेरो सस्मरणहरूमा गरिसकेको छु । तर मलाई लाग्छ मैले यस्को व्याख्या जति गरेपनि म कहिल्यै थाक्दिनँ । साँच्चै हो त्यसपछिको मेरो साहित्यिक यात्रामा म कहिल्यै थाकिनँ । पछि हजुरको हार्दिकता र आत्मीयताले भरिएको पत्र हात प¥यो । जुन यसप्रकारको थियो


प्रिय शर्मिला मिति–२०६२माघ४ गते
सुन्दर भविष्यको कामनासहितको शुभआर्शिवाद तिमीलाई । माफ गर मैले पहिलो चिठीमा नै अत्यन्त धृष्टताका साथ ‘तिमी’ को सम्बोधन गर्न पुगेकोमा । वास्तवमा मलाई आफूभन्दा वयमा साना र अलि नजिकमा आएकालाई तपाईँ, हजुरको सम्बोधन भन्दा ‘तिमी’, ‘तँ’ का सम्बोधन ज्यादा आत्मीय लाग्छ । त्यसैले आफूभन्दा साना उमेरका कसैलाई पनि अलि निकटमा सम्बोधन गर्नुपर्दा तिमी र त्यस्तैलाई तँ पनि सम्बोधन गर्नु स्वाभाविक र घनिष्ठ लाग्छ । यसरी सम्बोधन गर्दा कसले के सम्झन्छ र के अनुभव गर्छ, मलाई थाहा छैन । तर मलाई जसले ज्यादा औपचारिकताको सम्बोधन गर्दा आफू कृत्रिम भएको लाग्छ ।

यसभन्दा अगाडि पनि फोटो र एउटा तिम्रो चिठी पाएको हुँ, तर प्रत्युतर लेख्छु भन्दा भन्दा त्यत्तिकै सकिराखेको थिइन । आज सबैतिरबाट समेटेर दुवै चिठीको प्रत्युतर लेख्तैछु । अन्यथा नमान ।
पहिलोपल्ट मैले तिमीमा बीजरुपमा रहेको प्रतिभालाई ठम्याएको विश्वास लागेर मैले त्यसको भूमिका लेख्न स्वीकार गरेको हुँ । तिमीले पुरस्कार पनि पायौ । यसबाट मलाई आफ्नो मूल्याकन ठीक भएको पाएर खुसी लाग्नु स्वाभाविक हो ।
नानी । चाहे पुरुषहोस चाहे नारी उसले जीवनमा सङ्घर्षदेख भागेर सफलता पाउँदैन, सफलता पाउन आफनो भाग्य निर्माण गर्न आफैले प्रयत्न गर्नुपर्छ । अर्काले गरिदिदैन । नियति प्रकृतिले मान्छेले जस्तो पक्षपात गर्दैन । उसले समान रूपले सबैमा प्रतिभाको बीज प्रदान गरेको हुन्छ के नारी के पुरुष । अनि समानरूपले त्यसलाई उपयोग गर्नेृ क्षमता पनि प्रदान गरेको हुन्छ । कुरा कति फरक पर्छ भने कसैले आफ्नो क्षमताको सदुपयोग उत्साह जाँगर र सङ्कल्प (निचोडमा सङ्घर्ष) गरेर आफूमा अन्तरनिहीत प्रतिभालाई उकास्तै, सफलताको वीजलाई अङ्कुराउने र हुर्कने पढ्ने औसर दिन्छ, कसैले आलस्य, अकर्मण्यता, संसय, अनिश्चितता अधैर्यद्वारा आफ्नो क्षमतालाई दरुपयोग गरेर आफूमा अन्तरनिहित प्रतिभाको क्षमताको बीजलाई सडाइदिन्छ ।
तिमी एउटी श्रष्टा हौ दुवै रूपमा आमाकी रूपमा पनि र लेखिकाको रूपमा पनि । कुनै पनि सच्चा, साधक श्रष्टा सङ्घर्षकै कसीमा घोटिएर सङ्घर्षकै भुङ्ग्रोमा पोलिएर नम्बरी अकबरी सुनमा चम्कन्छ । त्यसैले आफ्नो काममा गीताको त्यो अमूल्यवाणीको सामलका साथ निरन्तर साधनारत हुँदै जाऊ “कर्मण्यृवाधिकारस्ते मा फलेक्षु कदाचन, या कर्मफहेतुभुुर्याते सङ्गोस्त्वकर्मणि ”
तिमी आफ्ना साधनामा निरपेक्ष भएर लागिरह्यौ भने तिमीले अपेक्षा नगरे पनि फल त लागिहाल्छ, एउटा कर्मठ किसानले खेतबारीको राम्रो उपचार गरेको छ र सुपुष्ट बिऊ रोपेको छ भने उसले ए मलाई फल द मलाई फइदा दिला भन्नै पर्दैन स्वभावअनुसार आफ्नो प्रसाद दिइहाल्छिन् ।
तिमीसँग तयारी पाण्डुलिपिहरू छन्, साधन (पैसा)पनि छ । तिमीले दौडधूप आफैले नगरे पनि प्रयुत्न गर सहयोगीहरू निस्कने छन् । आफूलाई नारीजाति अबला हुन्छे, निप्फर हुन्छे भन्ने पुरातनधारणा बोकेर बसे सधैँ अबला निप्फर नै रहिरहिन्छ । हो शारिरीक केही संरचनाले नारी पुरुषमा केही स्पष्ट अन्तर छ र हुन्छ त्यो प्रकृतिको संरचना का । त्यसलाई नकारेर नकारिन्न । तर त्यत्रो श्रृष्टीलाई गर्भमा धारण गरेर अभिव्यक्ति दिने (जन्माउने) नारी कसरी दुर्वल र निप्फर हुन्छे ? यो केवल धारणा मात्र हो । अस्तु तिमी आफ्नो साधनामा बढदै जाऊ, हतार नगर (हतारको काम लतार हुन्छ । ) सफलता त तिम्रो सँगसँगै हिँडीरहेको हुन्छ र त्यो एकदिन तिम्रो पोल्टामा आएर शरणागत हुन्छ ।
अन्त्यमा, तिमीले जे जति गरेकी छौ त्यो कम छैन । तर त्यसो भनेर तिमीले गरेको काम दिएको देन नै ठूलो हो भन्ने दम्भचाहिँ मनमा कहिल्यै नपाल, त्यसलाई हुर्कन नदेऊ, किनभने संसारको यो व्यापकतामा तिमी हामी त केही पनि होइनौ, तिम्रो हाम्रो देन त सागरमा खन्याएको एक बाटा पानीको मूल्य पनि राख्तैन कि नभने यो संसारमा हामीभन्दा अगाडिका मनीषिहरूले कति कति अमूल्य कुरा बहुमूल्य उपहार मानव जातिलाई दिएर गइसकेका छन् ।
तर त्यति भएर तिमी हामी त्यसै श्रृङ्खलामा केही थोपा दिने मात्र हौँ । र दिँदै जाँदा कुनै दिन उल्लेखनीय उपहार दिन सक्दैनौ । तर आज हामीले ‘म’ भनेर अहंकार पाल्यौँ भने त्यसले नै हाम्रो सफलताको बाटो अवरुद्ध गर्नेछ । अस्तु
तिम्रो स्नेही
रमेश विकल


आज हजुरले लेख्नुभएको पत्र मैले आफ्नै हातले लेख्नुपर्दा म विगतको छालमा नराम्ररी तरङ्गित हुन पुगेको छु । कति सङ्घर्षमय थिएँ ती दिनहरू । एकातिर शिक्षिकाको दायित्व अर्कोतिर चार छोराछोरीको लालनपालन, घरमा नब्बेवर्ष पुग्नुभएको सासू र आउनेजाने परपाहुनाको चटारो । कैयौँपटक जीवनदखि हरेशखाएर मृत्युलाई पुकार्न पुगेको थिएँ । भित्रिहृदय खै केले केले अतृप्तझै लाग्दथ्यो । के गरु कसो गरुँ भइरहन्थ्यो । त्यो अतृप्तताले मलाई त्यो बेलाको त्यो दिनभरि स्कुलको थकाइ, घरधन्दा व्यवस्थापन गर्दाको थकानको महसुस कहिल्यै भएन । हजुरको प्रेरणारूपी शब्दहरूमा छरिएको आत्मविश्वासको डुङ्गा लिएर सङ्घर्षको महासागरमा अविरल खियाइरहे । गतिलो गोरेटो पाउन सागरमा कैयौँ समय भौतारिरहे । त्यही प्रयास सफल भएर अहिले मेरो जीवनरूपी डुङ्गा एउटा निर्देशित यात्रामा बगिरहेछ । हजुरले इन्द्रावतीमा जीवनहरू अविरल बगिरहेको देख्नुभयो अनि देखाउनुभयो । वास्तवमा सबैको जीवनको डुङ्गा जीवनपथमा यसरी नै अविरल बगिरहेको हुदोरहेछ । मात्रै कसैको सही गन्तव्य पाउन नसकेर भौतारिरहन्छ भने कसैले सही गन्तव्यको निशानामा बगाइरहेको हुन्छ ।
एकपल्ट धरानमा बालसाहित्य सम्मेलन भएको थियो । त्यहाँ मलाई सम्मान गरिएको थियो । त्यहाँ हजुरसँगै अन्य काठमाडौँका धेरै साहित्यकारहरू जानुभएको थियो । जहाँ मैले माध्यमिकस्तरको पढाइ पुरा गरेको थिएँ । सोही स्कुलमा कार्यक्रम गरिएको थियो । त्यससमय नौ वा दस कक्षामा हजुरको एउटा बालकथा रेलको साथीबारेमा थियो, त्यो कथा मेरो आँखामा उत्रियो । त्यससमयदेखि नै म हजुरको लेखनको फ्यान भएको थिएँ । आज उही महान लेखकको हातबाट सम्मानित हुन पाएँ, मेरो जीवन धन्य हुन पुग्यो । मेरो मनमा हर्षको बाढीभेल बगिरहेको थियो । हजुरले वी.पी. शिक्षण अस्पताल घुम्न जाने मनसाय व्यक्त गर्नुभयो । ममा खुसीको अर्को दर्के झरी पर्यो । म खुसीमा रुझ्दै सानो गाडी लिन गएँ ।
त्यस सानो गाडीमा चढेर म, हजुर, रामबाबु सुवेदी, मधुसुदन धिमिरे गरी पाँच छ जना विपी शिक्षण अस्पताल घुम्न गयौँ । विपी अस्पताल पुगेपछि मेरो जन्मथलो धरानको भोटेपुल घरमा हजुरको पाइला टेकाइ मेरो जन्मथलो पवित्र बनाउने मेरो स्वार्थी अभिलाषा पुरा गरेको थिएँ । मैले हजुरलाई घरमा ल्याएँ । आमासँग परिचय गराएँ । मैले बुबालाई कार्यक्रममा जाऔँ भनेको थिएँ तर मान्नु भएन । घरमा पनि बसिदिनु काठमाडौबाट ठूला साहित्यकारहरू आउनसक्छन् भनेको थिएँ । बसिदिनु भएनछ । मनमा दुःख लाग्यो । तर पनि कर्मदिने पिता सँगै भएको हुनाले मलाई खासै फरक परेन । माइतघरमा रामबाबु सुवेदीले कविता सुनाउनुभयो । आमाले हामीलाई चिया खुवाउनुभयो । एकछिन बसेर हामी फेरि कार्यक्रम स्थलतिर लाग्यौँ । धरानको कार्यक्रम ऐतिहासिक हुनेछ र एकदिन अवस्य म लेख्नेछु भन्ने मेरो मनभित्र एउटा ठूलो आत्मविश्वासले जन्मलिएको थियो । त्यो आत्मविश्वासले आज साकाररुप लिएको छ । हजुरजस्तो महान व्यक्तिको सान्निध्यतालाई म मेरो साहित्यिक कलमबाट अमर बनाउनेछु भन्ने मेरो सङ्कल्प आज पुरा भएको छ ।
म यी सब कुरा हजुरलाई सम्बोधन गरेर लेख्दैछु । मानिसहरूले भन्लान् शर्मिला बौलाइछे चोला उठेको मानिसलेपनि कही पत्र पढन सक्छ र ? तर होइन हजुरको भौतिक शरीर नरहे पनि आत्मा हामीसँगै छ । महान व्यक्तिहरू कहिल्यै मदैनन् । उनीहरू सधै अमर हुन्छन् ।

तर मानवीय विडम्बनाको एउटा ठूलो पर्दा म यहाँ उघार्न चाहन्छु । त्यो के भने किन मानिसहरू मरेपछि मात्र उसको गुनगान गाइन्छ । उसको कार्यको प्रशसा गरिन्छ । जिउँदो हुँदा किन गरिन्न ? जब तपार्इँको चोला त्यो धर्तीबाट उठ्यो तब मात्र तपार्इँका विषयमा धेरैले प्रशंसाका मेट्रो टेन कुदाए । कतिले व्याख्याका जम्बोजेट नै उडाएँ । वास्तवमा यस्तो किन हुन्छ ? हजुर जीवित हुँदा नै हजुरको विषयमा यति धेरै विशेषाङ्कहरू प्रकाशित भएको भए के हुन्थ्यो ? यी कुराले हजुरलाई कति हर्षित बनाउँथ्यो होला । तर जब यी सब कुरा भए त्यो बेला हजुरको चोला यस धरतीबाट उठिसकेको थियो । तर एउटा जीवित आत्मा शब्दशब्दमा जीवित भइरहेको हुन्छ । प्रत्येक आत्मा जीवित हुनछ । हजुरको विशेषाङ्क पढेपछि मलाई हजुरले साहित्य, समाजसेवा र शिक्षाक्षेत्रमा दिनुभएको योगदानको बारेमा अझ बढी थाहा भयो ।
बि.स. १९८५ सालमा कात्तिक २९ गते भाइटीकाको दिन पिता चन्द्रशेखर चाहिले र माता छायादेवीको कोखबाट एक्लो सन्तानको रूपमा हजुरको जन्म भएको थियो । रामेश्वर चालिसेबाट लखकीय नाम रमेश विकलमा चर्चित हुनपुग्नु भयो । शारदा पत्रिकामा वि. स. २००६ सालमा पहिलोपटक हजुरले प्रगतिशील विचारधाराले भरिएको कथा लिएर साहित्यिक क्षेत्रमा उदाउनुभएको थियो । वि.स. २०१८ सालमा कथासग्रह नयाँ सडकको गीतका लागि मदन पुरस्कार प्राप्त गर्नुभएको थियो । हजुरका कथाहरू नयाँ सडकको गीत, एउटा बूढो भ्वाइलिन आशावरीधूनमा, आज फेरि अर्को तन्ना फेरिन्छ, जस्ता जिवन्त कथा लेखेर धेरै पाठकको हृदयमा स्थान पाइसक्नुभएको थियो । अविरल बग्दछ इन्द्रावतीमा एउटा गरिव माझी परिवारको चित्र चित्रित गर्नुभएको थियो । जुन पछि टेलिश्रृङ्खला मार्फत धेरैको सम्झनाको ढुकढुकीमा बस्न सफल भएको थियो । सात सूर्य एक फन्को, निलगिरिको छायाँमा, यात्रा साहित्य कृति र मिल्किएको मणि र अगेनीको डिलमा नाट्यकृति र बालसाहित्यका एक दर्जनभन्दा बढी कृति नेपाली साहित्यको मन्दिरमा चढाइसक्नुभएको छ । यसबाहेक पनि शिक्षाक्षेत्र र समाजक्षेत्रमा हजुरले दिनुभएको योगदान अतुलनीय छ । आफ्ना सबै श्रीसम्पत्ति रमेश विकल साहित्य प्रतिष्ठानलाई समर्पित गरेर हजुरले समाजसेवाको एउटा ठूलो उदाहरणीय कार्य गर्नुभएको छ । चित्रकारितामा हजुरले देखिउनु भएको कलाकौशलको एउटा बहुआयमिक व्यक्तित्वको आयाम चारैतिर झल्केको पाउन सकिन्छ । यस्ता उच्च व्यक्तित्वका धनी हजुरको प्रतिभा, कौशल, लगनशीलता सङ्घर्ष र परिश्रमको चर्चा जति गरेपनि काम हुन्छ ।

मान्छेको जीवनमा सोच्दै नसोचेको कुरा पनि हुनसक्दोरहेछ । भनौँ सीमित ज्ञान र अल्पचेतनाको कारणले गरेको गल्तीलाई महसुस गरेको हुदैनरहेछ । मैले आर्दश मानेको व्यक्तिको हृदय यसरी दुखाउला भन्ने मैले सोचेको पनि थिइँन । मैले भनिहाले यो मेरो अल्पज्ञान तथा लापरवाहीबाट भएको गल्ती थियो । मैले सानीको दोस्रो सस्मरण छाप्ता त्यहाँ हजुरका केही भनाइहरू काटिन गएको रहेछ । म त्यो बेला इटहरीमा थिएँ । श्रीमान काठमाडौँमा सानीको दोस्रो भाग छाप्न आउनुभएको थियो । त्यहीबेला बालससारले मेरो सानी अर्डर गरेछ र छाप्न दिनुभएछ । प्रेसले के कसरी काट्यो मैले थाहा पाउन सकिनँ । म इटहरीमा अति व्यस्ततामा आफ्नो जीवनको पाइला पछारिदै, लड्दै, उठ्दै, कुद्दै गर्दै थिएँ । पछि पुस्तक छापिएर आयो मैले त्यो पुस्तकको भूमिका राम्ररी हेरेको पनि थिइन । थाहा पाएको भएँ म क्षमा मागेर पत्र पठाउँथे हुँला ।
एकदिन अचानक हजुरको पत्र आयो । पत्र यसप्रकारको थियो ।

प्रिय शर्मिलाजी मिति– २०६३ असार२७
तपाईँले पठाउनुभएको पुस्तक र चिठी पाएँ । तपाईँका प्रगति देखेर मलाई खुसी लाग्यो । मैले सक्दो सहयोग मैले पहिले पनि गर्दै आएको हुँ र गर्दै पनि रहनेछु ।
चिठी पनि पढेँ । आउँदै हुनुहुँदो रहेछ । खुसी लाग्यो, आएको बेलामा अवस्य बाटो काट्नु हुनेछैन । तर चिठी पढेर एउटा दुःख पनि लाग्यो । सानी भाग एक पुर्नमुद्रण गर्न लाग्नुभएछ । यो पनि खुसीको कुरा हो । तर मेरो भनाइ केही बदलिनुभएछ । हेर्नोस् तपार्इँलाई मैले सक्तो प्रोत्सहन पो दिएको हुँ, मेरो भनाइलाई बदल्न अधिकार त दिएको थिइन । त्यो पनि मसँग सल्लाह नै नगरी । यो कुरा कतिसम्म ठीक हा , तपाईँ आफैसोच्नोस् र समयमै त्यस त्रुटीलाई सच्चाउने कृपा गर्नु होला हाम्रो सम्बन्धमा सानो कुराले धाँजा पर्न नपावस् । योभन्दा बढी म के भनौँ ? तपाईँ आफैँ समझदार हुनुहुन्छ । आउनुभो भने भेट हुने नै ।
तपार्इँको
रमेश विकल
पत्र पढेपछि म आकाशबाट झरेजस्तो भएँ । ओहो मबाट यो ठूलो भूल हुन गएको रहेछ । अब मैले के गर्ने ? म मनमनै संतापले पिरोलिन थालेँ ।
मनको संताप हटाउन तुरुन्त पत्र लेख्न बसेँ ।


आदरणीय सर मिति–२०६३सावन ३गते
नमस्कार
रचनामा हजुरको कथा पढदै गरेको समयमा हजुरको पत्र पाएँ । सानी भाग एकको दोस्रो सस्मरणमा हजुरको भनाइ काटिएको विषयमा हजुरको दुखमनाउ रहेछ । त्यसैले तुरुन्त पत्र लेख्न बसे । दोस्रो सस्मरण छापिदा म इटहरीमा नै थिएँ । श्रीमान् काठमाडौ भाग दुई छाप्न जानुभएको थियो । बालसंसारमा भाग एकको अर्डर आएको रहेछ । मलाई तुरुन्त मेटेरियल पठाउ भन्नुभयो । हतारकासाथ मैले मेटेरियल पठाइदिए । धेरै थोरै समयमा त्यो छापिइ हाल्नुपर्ने स्थिति भयो । यो कुरा अनिल पौडेलज्यूलाई पनि थाहा छ । यस्तोस्थितिमा सरको भनाइ काटिन गयो । यसको लागि क्षमा चाहन्छु । फेरि यस्तो गल्ती हुने छैन । हाल पन्ध्रसय कापी मात्र छापिएका छन् । फेरि छापिदा सरको भनाई सम्पूर्ण राख्नेछौ । अलिकति मेरो अनभिज्ञताले, अलिकति परिस्थितिले र ठाउँ विशेषले यस्तो पर्नगयो वास्तवमा यो क्षेत्रमा म अपरिपक्व नै छु । फेरि मलाई गाइड गर्ने बाटो देखाउने कोही छैनन । म जङ्गलको सुनाखरी फूल सरह ठान्छु । आफै फुले, आफै सङ्घर्ष गरे आफै अघि बढे । बाटो देखाइदिने कोही भएनन् ।
यसमा सरले दुःखमनाउ नगरिदिनु होला । मलाई सहयोग गर्ने व्यक्तिलाई म कुनै हालतले दुखी भएको हेर्न सक्दिनँ । सरको आर्शीवादले नै मैले यहाँसम्मको सफलता प्राप्त गर्न सकेँ । सरको व्यक्तित्व र कृतित्वको जति नै प्रशसा गर्दापनि कम नै हुन्छ । स्कुले जीवनमा सरको कथा मेरो सानोसाथी पढेर म अत्यनत प्रभावित भएको थिएँ । अहिले मेरो साहित्यकारिता त्यसैको देन हो । सरलाई दुखी बनाउनु भनेको म स्वयम दुखी हुनु हो । अरु म धेरै के भनौ । हाल गर्मीको विदा छ । काठमाडौँ आउँछु भन्थे । आउन सकिनँ । तीनदिन अघि सासूको वार्षिकी, पुराण आदि कार्यक्रम सकियो । व्यवहारिक कारणले आउन सकिनँ, अन्त्यमा पुनः क्षमा माग्दै पत्र बन्द गर्र्न चाहन्छु । सर, मेरो प्रेरणाको स्रोत, आर्दशव्यक्ति र पुजनीय हुनुहुन्छ । सरको सदासयता बिनाको समय म कल्पना नै गर्न सक्दिनँ । काम गर्दा कतिपय भूल हुदोरहेछ । मैले अझै जीवन भोग्न धेरै बाँकी छ । फेरि आफ्नो अनुपस्थितिमा अझ बढी भूल हुँदोरहेछ । यस्तो भूल पुन नगर्ने वाचा गर्दै पत्र टुङ्ग्याउँछु ।
उही दुखी
शर्मिला खडका
पत्र पठाएपछि मनको बोझ अलिकति हल्का भयो । सदा पत्र साझा प्रकाशनमा कुरियर गरेर पठाउँदा हजुरले पाउनु हुन्थ्यो । यसपाला पत्र फर्केर आयो । म अत्यन्त दुःखी भएँ । त्यसपछि काठमाडौँ आएको बेला आउँदैपिच्छे फोन गरेर भेट्ने खोजे तर कहिले उहाँ बिमारी हुनुहुन्छ कहिले अस्पताल हुनुहुन्छ भन्ने जवाफ पाएँ । एकपल्ट फोनमा हजुरको कान्छा छोरासँग भेट भयो । मैले साचेँ मेरो मनको संताप हजुरलाई सुनाउन नपाउने रहेछु बरु हजुरको छोरालाई भन्ने विचार गरेँ । यहाँ कत्राकत्रा गल्ती गरेर गल्तीको आभाससम्म महसुस नगर्नेको भीडमा पक्कै पनि हजुरको छोराले सकारात्मक लिनुहुन्छ होला भन्ने सोचेको थिएँ तर कुरो उल्टो पर्यो । मैले उहाँलाई राम्ररी सम्झाउन खोजे तर उहाँसँग मेरो संवादको भाषा, शैली मिलिरहेको थिएन । त्यसपछि म हार खाएर फोन राखिदिएँ । हो मानिसले गल्ती गर्छ तर त्यो गल्ती स्वीकार्नु र त्यसलाई सुधार्नु नै महानता हुन्छ भन्ने मैले बुझेको सिद्धान्तले मलाई लोप्पा खुवायो । मलाई लाग्यो बरु मैले यो सब नगरेको भए पनि हुने । तर मलाई के लागेकोथ्यो भने हजुर जीवित अवस्थामा नै म हजुरको मनको त्यो धमिलो मेटाउनेछु । म धेरै समय दुःखी भइरहे । मैले आफ्नो कुरा हजुरको अगाडि राख्न पाइँन । पछि हजुर आइसियुमा हुनुहुन्छ भन्ने सुनेँ । त्यससमय म इटहरीको जागीर छोडेर साहित्यमा नै समर्पित भएर लाग्न काठमाडौँ आइसकेको थिएँ । हजुरको आर्शीवादले बालसाहित्य समाजको चुनावमा जितेर कार्यसमितिको सदस्य भइसकेको थिएँ । जुन समाजमा हजुरले नै सदस्य बन्न साझा पुरस्कार प्राप्त गरेको दिन पार्क भिलेज रिर्सोटमा चियानास्ता खादा भन्नुभएको थियो । आज यी सब कुरा अतीत भइसकेका छन् । तर यी सम्झनारूपी दृश्यहरू मेरा आँखाबाट म बाचुञ्जेल कहिल्यै अलप हुने छैनन् । समयको सम्झनारूपी अक्षरहरूमा हजुर मेरो कहिल्यै नबिर्सने नाम भएर रहनुहुनेछ । यति भन्दै यहाँ प्रति श्रद्धासुमनका दुई थोपा आँसुका साथ यही बिसर्जन गर्न चाहन्छु ।
उही दुःखी
शर्मिला खडका दाहाल

Read More

मृत्यु भर्सेज म र हामीहरू

हे निर्दयी मृत्यु,
यो अकल्पनीय क्षण सायद कतै बर्सदैन होला
यो कठोर बज्र सायद कतै बज्रदैन होला
थोकमा लागेको यो चोट विगत कहिल्यै हुँदैन होला
नियतिको यो मूल्य सायद आँसुले चुकाउन सक्दैन होला

पशुपतिको आर्यघाटमा मेरी आमा यसरी आलापविलाप गर्दै रोएको मैले देख्नुपर्छ भनेर मैले सपनामा पनि कल्पना गरेकी थिइनँ । मेरी आमा मात्र नभई सम्पूर्ण मेरा आफन्तहरू यसरी भावविहल भएर रुने दिन आउँछ भनेर मैले कहिल्यै कल्पना गरेकी थिइनँ । मेरी जेठी भाउजू आफ्नो पति परमेश्वरको मृत्युमा यसरी हातखुट्टा फ्याकेर विलाप गर्दै रुनुहोला भन्ने कसैको पनि कल्पनाको सीमारेखाभन्दा धेरै टाढा थियो किनभने हामी सुनसरीका बासिन्दा यो सम्भावनाको सुइको समेत नहुनु स्वभाविक थियो । तर अहिले मेरा अति भलादमी, मिलनसार र आमाबुबाका आज्ञाकारी छोराको भौतिक शरीर आर्यघाटमा जलेर खरानी हुँदैछ । म कसरी विश्वास गरुँ ? यो हृदयविदारक दृश्य देखेर सायद विधाता पनि रुँदो होला ! हे मृत्यु तिमी कति कठोर रहेछौ ! जन्मपछि तिमी अकाट्य हौ तर पनि यो अकल्पनीय र असोचनीय सत्यभन्दा धेरै टाढा थियो ।

हे मृत्यु ! तिमीले आज मेरो दाजुलाई हामी सबैबाट खोसेर लगेका छौ । यो संसारबाट उहाँको अस्तित्व समाप्त पार्दै छौ । म कसरी सत्यलाई स्वीकार्न सक्छु र ? यो एउटा दुःस्वप्न भइदिए हुने नि ? तर यो अयथार्थभन्दा धेरै भन्दा टाढा थियो ।

दाजूभाइ मध्ये सबैभन्दा असल, सबैका प्रिय आमाबुबाका रोज्जा छोरा, ईश्वरप्रति परमभक्त भएकी मेरी भाउजूको पति परमेश्वरको अकल्पनीय निधनमा मेरी आमा विलाप गर्दै भन्दै हुनुहुन्थ्यो – “अब उप्रान्त ईश्वरलाई कसैले पूजा नगर्नू । मेरो यति प्रिय छोरालाई अकालमा नै मबाट चुडाएर लग्यो मेरो सर्वस्व लुट्यो ।” भगवानप्रति ठूलो आस्था र विश्वास राख्ने मेरी आमा साइली छोरीको घरमा पूजा लगाउने भनेर बुबासहित काठमाडौँ आउनुभएको थियो केहीदिन अघि । तर ईश्वरले मेरी आमाको तीनदिनदेखिको प्रार्थना सुन्ने फुर्सद नै भएन । त्यसैले नियतिले यति ठूलो खलनायक भई मुटु आघात पार्ने खेल खेल्दा पनि उनी मर्कदर्शक बनेर हेरिरहेँ । आमाको विलाप सुनेर मेरो मुटु हल्लियो मस्तिष्कमा वेदनाको हजारौँ किरणहरू झिल्का बनेर उड्न थाले । आजीवन ईश्वरप्रति आस्था राख्ने मेरी आमा बारम्बार लामो यात्रा हिँड्दा होस वा घरमा वस्दा पनि ईश्वरको पूजा गरिरहनु भन्ने उपदेश दिईरहनु हुन्थ्यो । यस्ती आस्तिक मेरी आमाले ईश्वरलाई गाली गर्नुहुँदा मेरो मुटुको नशा चुटिएझै भयो । म सोच्ने र सम्झने अवस्थामा थिइनँ । आमालाई अँगालो हालेर रोएको थाहा भयो, त्यसपछि के भयो मलाई थाहा भएन । मेरो सुन्ने शक्ति क्षिण हुँदै गएको थियो । अचानक मेरा खुट्टा लुला भएर उभिन नसक्ने भएँ । केमा हो टाउको बजारिएको मात्र थाहा पाएँ । हातखुट्टाहरू र आँखाहरू मेरा हुकुम मान्न तिरस्कार गरिरहेका थिएँ । म भुइँमा पछारिएँछु । मानिसहरू कताकता कराएको सुन्छु तर आँखा मरे उघ्रेनन् । निकै पछि अरुले हातखुट्टा उचालेर माडिदिएको थाहा पाएँ । टाउकामा पानी छिट्तै थिए । मुश्किलले धमिलो धमिलो देख्न थालेँ । म बेहोशमा फेरि कराउन थालेँ “मेरो दाजुसँगै मलाई मर्न देओ । मेरो दाजुको मुख हेर्न देओ ।” मलाई घिसार्दै दाजुभए ठाउँमा लगे । दाजुको मुखमा मेरो हात समाएर पानी हाली दिए । दाजुको पहेलो अनुहारमा रहरलाग्दो जुगाबाहेक अरु मैले केही देखिनँ । मलाई घिसार्दै त्यहाँबाट टाढा पु¥याए । पशुपतिको आर्यघाटमा कोलाहल मच्चिएको थियो । समयको निकुशताले हाम्रो परिवारमाथि ठूलो बज्र हानेको थियो । हामी निरीह भई सब सहन बाध्य थियौँ ।

यो आर्यघाटमा म निकै पटक आएकी छु । मलाई सबैभन्दा हृदयविदारक क्षण शारदा अधिकारको मृत्युको समय भएको थियो । तर अरुको मृत्युमा संवेदनशील हुनु र अफूलाई नै पर्नुमा धेरै फरक हुँदो रहेछ । अरुप्रति संवेदनशीलता केही क्षणको लागि हुँदोरहेछ । घरको भित्तामा लगाइएको रंगजस्तो केही समय रहन्छ फेरि उडेर गई जान्छ । तर आफूलाई पर्दा मन र मस्तिष्क लाई संवेदनशीलताले हथकडी लगाएर बाधिराख्दो रहेछ अनि वेदनामय जेलमा लगेर थुन्दोरहेछ कहिल्यै नउम्कनेगरी । प्रत्येक पल हृदयलाई गहिरो तलाउमा लगेर डुबाइरहन्छ निस्सासिनेगरी । जीवनले जतिसुकै उन्मुक्ति खोज्दा पनि उही सम्झनाका छालले वल्लो किनार र पल्लो किनारा पछारिरहन्छ । कुनै पनि कुरा आफूले भोग्नु र अरुको भोगाइमा अनुभूतिको काल्पनिक लेपन लगाउनु आकाश जमिनको फरक पर्दोरहेछ । हाम्रो परिवारमा हाम्रा दुई आमाका दसजना सन्तानका परिवारमा अहिलेसम्म यस्तो दुर्नियतिको घटनाको सानो झिल्को सम्म पनि भोग्नुपरेको थिएन । विमारसम्म पनि कहिल्यै नपरेको दाजुको लागि यस्तो सम्भावनाको एक अँश पनि हामीले सोचेका थिएनौँ । तर अहिले नियतिले खुद्रामा नभई थोकमा नै ठूलो चोट हामीलाई दिएको थियो । जुन चोट असहय र पीडादायी थियो ।

हे मृत्यु ! मैले जीवनमा मेरा बुबाआमाको चित्त कहिल्यै दुखाइनँ । किनकी म आमाबुबालाई दुःिखत भएको देख्न सक्दिनथेँ । त्यसैले पनि मैले आमाबुबाको खुसीका लागि आफ्नै जीवनसँग धेरै कुराको सम्झौता गरकी छु । तर आज ईश्वरले मेरा बुबाआमालाई पुत्रशोकको यति कठोर बिडम्बनाको भारी बोकायो । यति कठोर सजाय दियो । जुन सजाय आधा हिस्सा बनेर मेरो भागमा आएको थियो । दाजुको मृत्युपश्चात मेरो मस्तिष्कमा धेरै नकरात्मक असर प¥यो । म जीवनको सबै कुराबाट मुक्ति लिन चाहन्थेँ । वास्तवमा पहिलापहिला यस्तै वैराग्य, वितृष्णा, निराशा र कुण्ठाले मनलाई जलाउँदा आत्महत्याको सजिलो बाटो मस्तिष्कमा उम्रने गर्दथ्यो । यस्तो विचार मलाई धेरै चोटि आइसकेको थियो । तर अहिले त किन हो तिमीलाई नै म ुश्राप दिन चाहन्थेँ । अहिले तिम्रो नै यो संसारबाट मृत्यु होस् भन्न चाहन्थेँ । दाजुलाई तिमीले गरको प्रेम देखेर म जीवनप्रति मोहित बनेकी थिएँ । मेरो दाजु तीन दिनदेखि आइसियुमा तिमीसँग लडिरहनुभयो । अन्तिममा तिमीसँग उहाँ पराजय हुनुभयो । ब्रेसस्टोक भएर उहाँ अचानक बाटोमा लड्नु भएको थियो । त्यसपछि बेहोशको बेहोश आँखा नखोली यस संसारबाट बिदा हुनुभयो । तिमी कति कठोर र क्रुर रहेछौ । भर्खर बनाएको बजारको दुईतले घर, श्रीमतीको माया, छोराछोरीप्रतिको दायित्व, आमाबुबाको स्नेह र सम्पूर्ण दाजुभाई, दिदीबहिनी र आफन्तको शुभचिन्तन केहीकोे अगाडि तिमी गल्न सकेन । मैले यस्तै संस्मरणमा समाजसेवी बिष्णु गौतमका दूई छोराको मृत्यु भएको घटनालाई सबिस्तार आफू भावुकभई लेखकी थिएँ । तर अरु प्रतिको संवेदना असिनाझै हुँदोरहछ । केही क्षणमा बिलाएर जाने । आफूलाई पर्दा आँधीवेरी आएजस्तो हुँदोरहेछ । आफ्नो भाग्यमा ठूलो बज्र परेर आफूलाई हजारौँ मनको बोधले थिचेजस्तो हुँदुोरहेछ । संसार रित्तो भएझैँ, आफ्नै छातीबाट मुटु झिकेर अरु कसैले नचाइरहेको तर आफू चाहिँ निरीह, लाचार र विवश भई नियतिको निरकुशतामा आँसु बगाउन सिवाय अरु केहीगर्न नसकिदो रहेछ । सम्पूर्ण सम्झनाहरू आत्मामा लिउन लागेर टास्सिझैँ हुन्छ । जति नै उखेलेर फ्याक्न खोज्दा पनि नफ्याकिने स्मृतिबिम्बहरू छाया बनेर आफनै शरीर भरी सल्बलाउँदो रहेछ । मानौँ आफै जीवनदेखि हारेर दुर्भाग्यको कमारो भई लुरुलुरु उसैको पछिपछि जीवन दौडेझैँ लाग्दोरहेछ । अनेकौँ अनुभूति र सोचाइले मनलाई जनि नै विरेचन पारुभन्दा पनि अझ बढी वेदनाको गहिरो खाडलमा भासिदो रहेछ । सम्झनाको ढुकढूकीले बारम्बार स्मृतिबिम्बहरु आँखामा उघार्दा मस्तिष्क नै विक्षिप्त भएझैँ लाग्दो रहेछ । कसरी हराउन सक्छ यति लामो सम्झनाका कोशेलीहरू जुन हरदम जीवनले पोको पारेर बोकेर हिँडिरहेको हुन्छ । जुन विना जीवनको आधा काल खण्ड नै अधुरो हुन जान्छ । कहाँ बिर्सन सकिन्छ र भावनासँग खेलेका ती आकृति र बिम्बहरू जो सधैँ आँखा अगाडि झलझली नाचिरहदो रहेछ । विश्वास नै अविस्वास भएझैँ । सत्य नै असत्य भएझैँ ।

हे निर्दयी मृत्यु, तिमीलाई हाम्रो आलापविलाप, प्रार्थना, आँसु केहीले जलाउन सकेन । बरु उल्टै तिमीले दाजुको कोमल शरीर जलाएर क्षणभरमा नै खाग बनायौ । तिम्रो यो निर्दयीपना माथि मलाई प्रश्न गर्न मन लाग्यो । के तिमीे मेरो दाजुको एकाउन्न वर्षको लामो इतिहास जलाउन सक्छौ ? हामी दाजु बहिनी बीच लामो इतिहास थियो । त्यो बेला दाजुको भर्खर बिहे भएको थियो । दाजुको विहेमा हामी रमाईरमाई जन्ती गएका थियौ । दाजु काठमाडौँमा शंकरदेव क्याम्पसमा विएको अन्तिम वर्षको छात्र हुनुहुन्थ्यो । भाउजूलाई विवाह गरेर घरमा छोडेर आउनुभएको थियो । भाउजू र म खुबै मिल्थ्यौ । दाजु भाउजूलाई प्रणयपरक पत्र गीतहरूले भरिएको पठाउनुहुन्थ्यो । भाउजूलाई गीतहरू त्यति आउँदैनथ्यो । भाउजू सबै पत्र मलाई देखाउनु हुन्थ्योर प्रतिउत्तर लेखिमाग्नु हुन्थ्यो । म दाजुले थाहा पाउनु होला भनी डराईडराई गीतहरूले भरिएको प्रणयपरक पत्रहरू अझ चित्रसमेत कोरेर पठाउथेँ । भाउजू र म नङ मासुजस्तै थियौ । नन्दभाउजू दोस्तीको नमूना नै थियौँ । ती रमाइला क्षणहरू के तिमी सजिलै जलाउन सक्छौ ? त्यसपछि पनि इटहरीमा दाजुभाउजु र हामी वल्लोघर र पल्लोघर भएर वर्षौदेखि बस्दै आएका थियौँ । हामी र हाम्रा छोराछोरीबीच बाहिरको भन्ने थिएन एउटै भान्साजस्तो थियो । म जागिरे दाजुभाउजूले मेरा पछिल्ला छोरा र छोरी जन्मेपछि हुर्काइदिनुभयो । म पनि उहाँहरुलाई आफनै किसिमको सहयोग गर्दथे । दाजुको छोराछोरीको स्कुलीय पढाइ म जिम्मा लिइदिन्थेँ । म हरदम पढाइमा व्यस्त रहनुपर्ने दाजुभाउजूले नै पर्दा सबै गरिदिनुहुन्थ्यो । के ती इतिहासका पाना तिमी सजिलै जलाउन सक्छौ ?

दाजुभाउजूको जोडी कति सुहाएको थियो । गाउँघर आफन्तकोमा केही कार्य हुँदा दाजुभाउजू नै दुवै कस्सिएर काम सघाउन लाग्नुहुन्थ्यो । कुनै पनि काम गर्न दाजु कहिल्यै पछि सर्नु हुन्नथ्यो । फिल्मको कुनै हिरोझै दाजु जस्तोसुकै पहिरन पनि सुहाउँथ्यो । बोल्दा उखानटुक्का मिलाउँदै नहसाई कहिल्यै नबोल्ने दाजुभाउजूलाई जिस्काउँन पनि एक नम्बरमा पर्नुहुन्थ्यो । भाउजूपनि दाजुको कुरामा कहिल्यै असहमति जनाउनुहुन्नथ्यो । दाजूसँग बितेको यति लामो समय के तिमी जलाउन सक्छौ र्? तिमीलाई सोध्न मन लाग्यो ।

तीनदिन अघि दाजुलाई आइसियुमा राखिएको थियो । ब्रेनमा भित्रपटिको नशा चुँडिएको र हल्का होश आएमा अप्रेशन गर्ने डाक्टरहरूले सल्लाह दिएका थिए । पछि ब्रेनबाट पानी निकाल्नुपर्ने भन्नेकुरा डाक्टरहरूले गरे । यसको लागि मन्जुरनामा दिुनपर्ने रहेछ । हामीले दियौँ । तर पछि होश न आइ दाजुको ब्रेनडेथ भएको समाचार डाक्टरले दिए ा नयाँ वर्षको दिन ब्रेनडेथ भएको समाचार डाक्टरले दिए । दाजुलाई भेन्टिलेटरमा राखिएको थियो । यो समाचार बुबाआमालाई कसरी दिने होला ? हामी छोरीजुवाईँहरुलाई ठूलो आपत परेको थियो । बुबाआमालाई बहिनीकोबाट ल्याएर मेरै घरमा राखिएको थियो । दिनभर हामी तनावमा रह्यौँ । आमाबुबालाई यो समाचार कसरी दिने भनेर । समय निर्दयी भएर हामी माथि ठूलो अत्याचार गरेको थियो । बहत्तर वर्ष पुग्नुभएको मुटुको रोगी बुबालाई छोराको मृत्यु खबर कसरी सुनाउने ? जीवनमा यति ठूलो पीडादायी क्षण आउँदो रहेछ भनेर मैले कहिल्यै कल्पना पनि गरेकी थिइनँ । हामीले काठमाडौँमा नै रहनुभएको काका, मामाहरूलाई आइसियुमा रहेको छोरालाई जे पनि हुनसक्छ भनेर भनेर सम्झाउन लगायौँ । मीनाबहिनीको जेठाजु डा.रंग बस्नेत जो दाजुको बिमारताका हस्पिटलमा डाक्टर बसन्त पन्तसँग सम्पर्कमा रहनुभएको थियो उहाँलाई पनि आमाबुबालाई सम्झाउन बोलायौँ । दिनभर घरमा यति ठूलो तनाव भयो सायद यो शब्दमा व्यक्त गर्न पनि कठिन हुन्छ । यही घर थियो जहाँ एकवर्षअघि छोरीको विबाहमा दाजुभाउजू आएर रमाइरमाइ काम सघाउनुभएको थियो । घरभरि आफन्तले भरिएको थियो । चारैतिर खुसीयाली थियो । हाँसो र रौनक घरको कुनाकुनामा च्याउ उम्रेझै लाग्दथे । तर आज यही घर हो जहाँ प्रत्येक कोठाचोठाबाट रोदन र विलापले आफ्नो तानाशाही साम्राज्य फैलाइरहेको थियो । मानिसको जीवनमा कस्तो कस्तो समय आउँदोरहेछ ‘भगवान तिम्रो लीला पनि कस्तो अपरम्पार रहेछ ।’ दाजुको मृत्युको घटनापछि पनि अरु कुनै घटना घट्ने होकि म त्रसिद हुँदै इश्वरको कामना गर्दथे । बुबा मुटुको बिमारी हुनुहुन्छ, कसरी सहनु हुन्छ होला ? म बारम्बार ईश्वरसँग प्रार्थना गर्दथे । नयाँ वर्षको दिन भएको हुनाले दाजुको मृत्युको खबर नदिने भोलिपल्ट भेन्टिलेटरबाट निकालेर दिने सल्लाह भएको थियो । ‘हे भगवान् भोलिको बिहानको समय कस्तो होला ?’ म कल्पना पनि गर्न सक्दिनथेँ । रातभर निद्रा लागेन । भाउजू र हामी अरु आफन्त सँगै सुतेका थियौँ । भाउजू राति उठेर एक्कासि रोएको रोयै गर्नुभयो । हामीले झुटो आश्वासन दिँदै राखेका थियाँै । अब त मसँग झुठो बोल्ने शक्ति पनि थिएन । मलाई लाग्थ्यो भोलिको बिहान कहिल्यै नआएपनि हुने नि हे प्रभु ? तर समय आफनै गतिमा हिँडिरह्यो । रात निकै बितुन्जेल भाउजू रोइरहनुभयो । समयले बिहानको आभास दियो । पल्लोकोठामा आमा विलाप गर्दै रुदैहुनुहुन्थ्यो –“राति मेरो छोरा यही छेउमा आएर नबोली हिँड्यो । मेरो छोरा छैन तिमीहरू मलाई ढाटिरहेका छौ ।” आमाले यसो भन्दा मेरो भक्कानो फुटेर आयो । अब केही समयपछि अस्पताल जानेले मृत्युको खबर पठाउँदा के होला ? मलाई थामिनसक्नुभयो । आमालाई सान्त्वाना दिने शब्द मसँग थिएन । म आमालाई के भनेर सम्झाऊ ? आफैले आफैलाई सम्हाल्न सकेको थिइनँ । औषधिको नाममा सन्चो र भिक्सबाहेक केही प्रयोग गर्नु नपरेको छोरा एक्कासि यो संसारमा छैन भन्दा कुन आमाको छाति चिरिदैन होला ?
हे निर्दयी मृत्यु, तिमीले यति ठूलो तान्डव नृत्य रचाई हाम्रो घरमा एउटा आतंक र विरहको ज्वालामूखि फुटाइरहेको थियौ । कतै थामिनसक्नु थियो । हेर्दाहेदैँ केही समयमा सब वेदना पीडाको भेल बनाएर बगायौ । सबैको हालत दयनीय र पीडादायी थियो । घरमा कोलाहल मच्चिएको थियो । केहीसमयमा सबै सकिएको आभास भयो मलाई । भाउजू आमाबुबालाई अरु आफन्तले अस्पताल लगे । मेरो सानो छोरीको अवस्था पनि नाजुक थियो । ऊ यो सब सहन सकिरहेकी थिइनँ । ऊ मानसिक रोग ीबनेकी थिई । उसको अगाडिपनि मैले आफूलाई सामान्य राख्नुपर्ने बाध्यता थियो । मभित्र अनेकौँ पीडादायी अनुभूतिले अनेकौँ आकार लिँदै बिलाउँदै गर्दै थियो । मानिसले जीवनमा भोग्ने सबैभन्दा पीडादायी क्षण तिमी नै रहेछौ । यो एउटा ठूलो बिडम्बना रहेछ । हामी जन्मेदेखि नै सर्वप्रथम तिमीसँग नै लडिरहे्का हुन्छौँ । तिमी भर्सेज हामी र हाम्रो लामो जीवन यसैमा बितिरहेको हुन्छ । जन्मपछि मृत्यु अकाट्य हो तर अल्पायुको मृत्यु कल्पनाभन्दा धेरै बाहिर हुन्छ । हाम्रो जीवन प्रत्येक पल तिमीसँग जीवनभर लडिरहेको हुन्छ । जीवनको मैदानमा तिम्रो र हाम्रो सघर्षको युद्ध चलिरहेको हुन्छ । तिमी आफ्नो पोस्टमा गोल गर्न लागिपरेको हुन्छौ । हामी भने तिमीबाट छलिँदै भाग्दै जोगिइरहेका हुन्छौ तर थाहा हुन्न कुनै दिन मिनेट वा सेकेन्डमा हेर्दाहेदैँ हाम्रो जीवनलाई तिमी आफ्नो पोस्टमा लगेर गोल गरिसकेको हुन्छौ । अनि निर्विकल्प हामी यसरी नै शून्यमा हराउन बाध्य हुदाँ रहेछौँ ।
हे मृत्यु तिमीलाई मेरो एउटै निवेदन यो छ कि शकुनीले पासामा छकाएझै हाम्रो जीवनलाई छकाएर आफ्नो पोष्टमा गोल गरी जीतको गर्व कहिल्यै नगर है ।
उही पीडित आत्मा
शर्मिला खडका दाहाल
२०६९–१–२०

Read More

इमेल नम्बर—दुई

प्रिय हिमशिखा
सुमधुर प्रेम !
लामो समयसम्म तिम्रो मेलको प्रतिउत्तर दिन पाइनँ । त्यसको लागि क्षमा चाहन्छु । हो मलाई थाहा छ मैले छोडेर हिँडेपछि अवश्य तिमीलाई ठूलो आघात परेको हुनसक्छ तर म यता पूरै परिस्थितिको दास भएँ । यस थोरै समयमा मेरो जीवनमा सोच्तै नसोचको घटनाहरू घट्दै गयो । एकपछि अर्को घटनाको जालोमा म बाँधिँदै गएँ । मलाई थाहा छ तिमीले मलाई शरीर होइन आत्माले प्रेम गरेकी थियौ । म तिम्रो त्यो आत्मालाई पूजा गर्दथेँ र अझै पनि गर्दछु । तिम्रो माया हृदयमा सँगालेर राखेको थिएँ । तिमीजस्ती सुन्दरी र धनाढ्य युवतीको लागि जोसुकै युवापुरुष जुनसुकै वाचाकसम खान पछि पर्दैनन् भने म के कम हुन्थेँ होला । अझ तिमीले मलाई सबै समर्पण गरेकी थियौ । मैले तिमीलाई पाउनुलाई मेरो जीवनको ठूलो उपलब्धि ठानेको थिएँ । यता आएर बारम्बार तिमीसँग सम्पर्क राख्ने कोसिस गरेँ तर असफल भइरहँे । म यस्तो एउटा परिवेशको दास थिएँ कि म केही गर्न सक्ने अवस्थामा थिइनँ । त्यो परिवेशको जालोबाट उम्कन मलाई निकै हम्मे–हम्मे परिरहेको थियो ।

तिमीलाई थाहा छँदै थियो, मुम्बईमा हुँदै मेरा बुबाले एकजना साथीसँग व्यापारमा पार्टनरसीप बनेका थिए । त्यो व्यापारमा लगाएको सेयर पन्ध्र वर्षपछि मात्र बाँड्ने सम्झौता गरिएको थियो । सोही सेयर लिन म मुम्बईस्थित मेरा बुबाको साथीको घर गए । उनले मेरो राम्रै स्वागत गरे । साथीको छोरा भनेर आफ्नै व्यापारमा जागिर मिलाइइदिने कुरा गरे । उनले राम्रै तलबस्केल दिन्छु भनेका हुनाले मैले नाइँ भन्न सकिनँ । केही महिना जागिर खाएर अनुभव लिएर आफ्नो सेयर लिएर काठमाडौँ फर्कने सोचाइमा थिएँ म । तर समयले मसँग अनेकौँ खेल खेल्ने चाल चलिरहेको रहेछ । भन्नौँ ती बुबाका पार्टनरले यसरी मलाई जागिरमा लगाउनुको तात्पर्य अर्कै रहेछ । बिस्तारै रहस्य खुल्दै जान थाल्यो । उनको एउटै मात्र छोरी थिइन् । ती नराम्री भन्न नमिल्ने र त्यति धेरै राम्री पनि थिइनन् । ती सामान्य प्रकारकी थिइनँ । तर उनीसँग मेरो केमेस्टी मिलिरहेको थिएन । किनकिन उनी मसँग त्यही राम्ररी खुलेर बोल्दिनथिन् । मसँग टर्रो व्यवहार गर्थिन् । यसको रहस्य मैले बुझ्न सकिरहेको थिइनँ । तिनको नाम सङ्गीता थियो ।

एकदिन सङ्गीताको जन्मदिन थियो । घरमा जन्मदिनको लागि ससानो पार्टी राखिएको थियो । त्यस पार्टीमा अचानक बुबाका ती पार्टनर अर्थात् सङ्गीताका बुबाले मेरो हुनेवाला जुवाइ भनेर मलाई सबैसँग चिनाए । म आश्चर्यको गहिरो धरातलमा पछारिएँ । उनले किन यसो भने भनेर । मैले त्यहाँ कुनै प्रतिवाद गर्न उचित ठानिनँ किनकि मैले ऊसँग मेरा पार्टनरसिपको हिसाब लिनु थियो । त्यो पैसा नदिने सम्भावना उत्तिकै रहन्थ्यो । यो कुराले उनकी छोरी पनि खुसी थिइनन् । हामी बाहिरी देखावटी पाहुनाहरूको सामुन्ने हाँस्न बाध्य थियौँ । वास्तवमा जीवनमा कस्ताकस्ता सोच्तै नसोचेका घटना हँुदा रहेछन् र हामीले त्यसको भूमिका निर्वाह गर्न अनेकौँ नाटक गर्नुपर्दो रहेछ भन्ने कुरा मैले यहाँ आएर प्रत्यक्ष अनुभूति गर्ने अवसर पाइरहेको थिएँ । पार्टी सकिएर सब पाहुना घर गएपछि मैले मेरो हुनेवाला ससुरालाई झाप्पु झार्ने सोच बनाएँ ।
म उनीसँग पड्किएँ –“तपाईंले यस्तो नचाहिँदो कुरा किन गर्नुभएको अंकल ?” मैले पार्टीमा अलि–अलि सुरापान पनि गरेको थिएँ र फिल्मी शैलीमा बूढाको सातो लिने पाराले धम्की दिएँ । बूढाले पनि अलि–अलि सोमरस तानेका थिए । उसले पनि आफ्नो राजकुमारको फिल्मी डायलमा आफ्नो युवाजोश निकाल्यो । उसले र मेरा बुबाले सानैमा सम्धीसम्धी बन्ने भनेर वाचा गरेका रहेछन् र उसको छोरीसँग विवाह नगरी पार्टनरसिपको हिसाब नदिने घोषणा ग¥यो । यसरी हामी दुईको चर्काचर्की प¥यो । तर म व्यवहार आफू तल परेको मानिस थिएँ । मैले ऊसँग कुनै किसिमको रिसइबी लिनु भनेको मेरो पैसा गुमाउनुथियो । मैले आपूmमा भएको सबै विवेक प्रयोग गर्ने विचार खियाएँ । अब मैले बुद्धिले काम लिनुको विकल्प मसँग थिएन । म अझ षड्यन्त्रको जालोमा बुनिँदै जाँदै थिएँ । तिम्रो सम्झनाले मेरो हृदयमा घरीघरी भुइँचालो ल्याएकोजस्तो हुन्थ्यो । तिमीसँग बिताएको पलमा म आफ्नो सम्झनाको क्षणमा बहुलाहाजस्तो हुन्थेँ । कहिलेकाहीँ समुद्रको किनारामा गई एक्लै केके सोच्दै हिँड्थे । अन्त्यमा मैले बूढाको कुरामा बुद्धि पु¥याएर सम्झौता गर्ने विवेक निकालेँ । मैले उनको छोरीसँग हाम्रो सम्बन्धबाट ऊ राजी छे कि छैन बुझ्ने विचार गरँे । मैले उसलाई मेरो विषयमा सबै कुरा भनेँ । उसको पनि आफ्नो केटासाथी भएको कुरा बताई । तर बुबाले गर्दा जबरजस्ती मसँग विवाह गर्नुपर्ने बाध्यताले पिरोलिरहेकी रहिछे । हामी दुवैले विवाह गर्न राजी हुने र पछि बूढाले मेरो भागको हिसाब दिएपछि मुम्बई छोडेर काठमाडौँ आउने सल्लाह ग¥यौँ । यस कुरामा सङ्गीता राजी भई । म दिनपरदिन अनेकौँ अफिसको झमेलामा फस्दै गएँ । यो सब बूढाको नियोजित षड्यन्त्र रहेछ । मैले पछि थाहा पाएँ । ऊ चाहन्थ्यो म व्यापारमा पूरै भिजूँ र उसकी छोरीको हात समाएर उसको घरजुवाइँ भएर बसूँ । मलाई यो कुनै हालतमा मन्जुर थिएन । तर मैले पनि नाटक गरेको कुरा बूढालाई थाहा दिइन । मैले उसको छोरीलाई मन पराएको नाटक गरिरहेँ । सङ्गीताले पनि यसमा साथ दिइरही । एक महिना – दुई महिना गर्दै तीन महिना बित्यो । खाताबन्दीको बेला आउन लागेको थियो । अब बूढाले मलाई मेरो सेयरको रकम दिएर नेपाल पठाउने र नेपालबाट मैले बुबाआमालाई लिएर गएर उसको छोरीसँग विवाह गर्नुपर्ने थियो । यसअघि उसले दुईवटा प्रस्ताव राख्यो । त्यो के भने उसको छोरीसँग मगनी गर्नुपर्ने र गोवा घुम्न जानुपर्ने । यति गरेपछि पक्कै पनि मैले उसको छोरीलाई छोडेर हिँड्दिनँ भन्ने विश्वास हुन सक्थो, त्यसैले उसले यस्तो प्रस्ताव राखेको थियो । उसले सबैकुरा नियोजितरुपमा गरिरहेको थियो । नभन्दै एकदिन थोरै मानिस बोलाएर हाम्रो मंगनी गराए बूढाले । भोलिपल्ट गोवाको बसको दुईवटा टिकट र होटल रिजर्भेसनको बुकिङ बिल बूढाले मेरो हातमा थमाइदिए । अब म माकुरोको जालोमा फसेको कीराझैँ सबै परिस्थितिबाट फस्दै गएँ । तर पनि सङ्गीता र ममा दह्रो सम्झौता भएको हुनाले हामीबीच विश्वासको पर्खाल ढल्दैन भन्ने मलाई पूर्ण विश्वास थियो । हामीले गोवा नगइ नहुने अवस्था थियो । होटलमा पुगेपछि हामीलाई अर्को एउटा अप्ठेरो अवस्था प¥यो त्यो के भने हामीलाई एउटै कोठामा टिकट बुक गराइएको रहेछ । तर पनि केही छैन अर्को रुममा हामी आफैँ पनि बुक गर्न सक्थ्यौँ । त्यसैले मैले अर्को सिगलवेड भएको रुम बुक गरँे र त्यही बस्ने विचार गरेँ । हामी दुवै सरसल्लाहमा आआफ्नो रुममा सुत्न गयौँ । थकाइले गर्दा होला मलाई चाँडै निद्राले छोपेछ । म गहिरो निद्रामा थिए । अचानक राति कसैले बाहिर जोडसँग ढोका ढकढकाइरहेको रहेछ । म तर्सिएँ । ढोका खोल्नेबित्तिकै सङ्गीता मलाई छाँद हालेर रुन आइपुगी । उसले मलाई जोडले अँगालोमा बेरी । मलाई यो सब अचम्म लाग्यो । म अन्यमयस्क बनेँ । यो सब के हो मैले बुझ्न सकिरहेको थिइनँ । बुबाले नाटक गर्थे अब छोरीको नाटक गर्ने पालो आएछ भन्ने सोचेँ । एकछिन त निकै झोक चल्यो । फेरि सङ्गीताको रुवाइले लाथ्दथ्यो ऊ निकै ठूलो सामस्या परेकी छे । मैले सर्वप्रथम के भएको हो त्यो बुझ्नुपर्ने विचार गरेँ । उसलाई मैले सान्त्वाना दिएर सामान्य बनाएँ । त्यसपछि सत्य कुरा के हो त्यो भन्न लगाएँ । एक गिलास पिउने पानी दिएपछि ऊ सामान्य बनी र भन्न लागी– “गौरव मेरो व्याइफ्रेन्डले मलाई मार्न कोही गुन्डा पठाएको छ रे । उसले सुपारी पनि लिईसकेको छ रे । त्यसैले मेरो ज्यान खतरामा छ तिमी नै मलाई बचाउन सक्छौ ।”

ऊ निकै नर्भस भएर यी सब भन्दै थिई । उसको कुरा अविश्वास गर्ने कुरै हुँदैनथ्यो । यति भन्नेबित्तिकै मैले परिवेशको जानकारी पाइहालँे । म पनि निकै त्रसिद बनेँ । मुम्वई र गोवाजस्तो ठाउँमा मान्छे मार्न कुनै गारो थिएन । उसको व्याइफ्रेन्डले हामी गोवा आएको थाहा पाएछ र उसले सङ्गीतालाई अविश्वास गरेको कुरा मलाई बुझ्न गारो भएन । त्यसपछि मैले सङ्गीतालाई भने– “तिमीले तिम्रो केटासाथीलाई राम्रोसँग सम्झाउनुपर्दथ्यो सङ्गीता । हेर कस्तो आपत आइप¥यो ।”

सङ्गीताले हिक्कहिक्क गर्दै भनी— “हो मैले उसलाई हाम्रो यो नाटक हो हामीले सम्झौता गरेका छौँ भनेकी थिएँ । तर उसले मलाई पूरै अविश्वास ग¥यो । तिम्रो बाध्यता पनि सुनाएकी थिएँ तर उसले त नेपाली केटालाई मन पराउँछेस् मलाई छोड्न तैँले मसँग नाटक गरेकी होस् । भनेर एकपल्ट धम्कायो । मैले उसको मिल्ने साथीमार्फत उसलाई सम्झाउन भनेकी थिएँ तर अहिले उसले मलाई मार्न नै गुन्डा पठाएको उक्त साथीले मलाई बतायो । ऊ यस्तो खराब चरित्रको होला, यस्तो व्यवहार गर्ला भनेर मैले कहिले सोचेकी थिइनँ । ऊ मलाई उसको ज्यान दिन परे पनि दिन्छु भन्थ्यो तर अहिले मेरो ज्यान लिनलाई यति आतुर होला भन्ने मैले सोचेकी नै थिइनँ । गौरव अब तिमी नै मलाई बचाउन सक्छौ अब मलाई कसैले बचाउन सक्दैन । मजस्तो आपतमा परेकी महिलालाई बचायौ भने तिमीलाई ठूलो धर्म हुनेछ गौरव ।” अनुनय–विनयका साथ सङ्गीताले गरेकी यो बिलौनाले मेरो मन पग्लियो । म बिस्तारै सङ्गीताको कुरामा विश्वास गर्न थालेँ । यो समय मसँग भएको सम्पूर्ण बुद्धिविवेक खर्च गर्ने समय आएको थियो । सङ्गीतालाई मैले उसको कोठामा लिएर गए किनकि मेरो काठा सिगलवेडको थियो । उसकोमा डबलवेडको थियो । ऊ मलाई एकछिन पनि छोड्न मानेकी थिइन् । आफ्नै छायाँसँग पनि डराएको हो कि झँै गर्दथी । अब के गर्ने म ठूलो समस्यामा परेँ । एकमन लाग्यो भागेर काठमाडौ फर्कूँ तर फेरि मेरो पार्टनरसीपको पैसा नलिई फर्कने मेरो कुरै हुँदैनथ्यो । छोरामान्छेमा यस्तो बेलामा ठूलो साहस गर्ने शक्ति ईश्वरले दिएको हुन्छ किनकि यस्ता केही सामान्य घटनालाई मैले राम्ररी बेहोरि सकेको छु । तिमीहरूलाई रेडलाइट एरियामा गुन्डालाई धपाउनेदेखि लिएर केही यस्तै घटना मैले जीवनमा बेहोरिसकेको हुनाले म यस्तो अवस्थामा कहिल्यै विचलित हुने गर्दिनँ । मलाई लाग्छ पुरुष र महिलामा यस्तै कुराको फरक छ । महिला समस्या पर्दा छिटै आत्तिने–कराउने गर्दछन् तर पुरुषहरू त्यसलाई साहसका साथ डटेर जुध्ने शक्ति आफूमा पैदा गर्छन् र सफल पनि हुन्छन् । मैले पनि यो अवस्थामा आफूमा ठूलो शक्ति पैदा गरेँ र सङ्गीतालाई सकुशल घर पु¥याएर सबै कुरा उसको बुबासँग गर्ने सोच बनाएँ ।
अब मैले सङ्गीतालाई छोड्ने अवस्था थिएन । ऊ मलाई हरदम हात समाइरहन्थी र डराइरहन्थी । उसले खाना खान जान पनि मानिन् । मैले नै कोठामा खाना मगाएर खुवाएँ र आफू पनि खाएँ । उसले मोबाइलको स्वीच अफ गरेकी थिइ डरले । एकछिनपछि मेरो मोबाइलको घन्टी बज्यो । उताबाट उसको बुबाले गरेको रहेछ । उसले सङ्गीताको मोबाइल किन स्वीच अफ छ भनेर सुरुमै भन्यो र सङ्गीतासँग बोल्ने कुरा ग¥यो । मैले सङ्गीता बाथरुम गएकी छ भनेर ढाँटेँ र आफूहरू सकुशल होटलमा रहेको कुरा बताएँ ।

अब सङ्गीता निकै सामान्य बनेकी थिई । मैले उसलाई निकै काउन्सिल गरेँ र सामान्य बनाएको थिएँ । ऊ मेरो कुरामा विश्वस्त भए पनि कोठामा एक्लै सुत्न नसक्ने कुरा बताई । अब म सङ्गीतासँगै कोठामा सुत्नुपर्ने भयो । एउटै कोठामा दुई युवा धडकन कसरी सुत्न सक्छन् तिमी अनुमान लगाउन सक्छौ ? तर पनि मैले तिम्रो प्रेमको खातिर आफूलाई संयम बनाइराखेँ । सङ्गीता घरी–घरी डरले मलाई अँगालो मार्न आइपुग्थी । म उसको हात पन्छाउँथेँ । त्यो रात धेरै मुस्किलले मैले बिताएँ । भनौँ रात अनिँदो बितेको थियो । सङ्गीता त अझ डरले रातभर केके भन्दै बहुलाउँथी । म पनि झस्कन्थेँ । यसरी त्यो रात बित्यो । रात त बित्यो अब दिन कसरी बिताउने ? दिन ठूलो पहाड बनेर तेर्सियो हाम्रो अगाडि । अब कोठा छोडेर बाहिर जानु खतरा हुन्थ्यो । गुन्डाहरूले होटलबाहिर अझ तुरुन्त आक्रमण गर्ने सम्भावना भएकोले हामी होटलको लवीतिर दिन बिताउन थाल्यौँ । सङ्गीता मसँगबाट एकछिन छुट्टिन मान्दिनथी । हरदम मेरो हात समाइरहन्थी र पछुतो मानिरहन्थी । दिनभर कोठामा टिभी हेरेर समय बितायौँ ।

साँझ पर्न लाग्यो होटलको कोठामा घन्टी बज्यो । मैले रिसिभर उठाएँ । उताबाट अपरिचित व्यक्तिले मलाई हिन्दी भाषामा निकै धम्काउँदै भन्यो— “सङ्गीता खोई । तिमीहरू दुवै अब मेरो हातबाट बच्दैनस् । चाँडै तिमीहरूको काल आउँदैछ ।” म पनि फोनमा निकै जङ्गिएँ । सङ्गीता यो सब सुनिरहेकी थिई । ऊ अझ डरले नर्भस बनेकी थिई । यति भनेर मैले फोन राखिदिएँ । यो अपरिचित ठाउँमा के गर्ने के नगर्ने मैले केही सोच्न सकिरहेको थिइनँ । अब मेरो पनि जीवन निकै धरापमा रहेको महसुस हुन थाल्यो मलाई । तै पनि होटलभित्र त गुन्डाहरूले हामीलाई केही गर्न सक्दैनन् भन्ने मलाई पूर्ण विश्वास थियो र मैले सङ्गीतालाई पनि यो कुराको विश्वास दिलाएँ । बेलुका हामीले कोठामा नै खाना मगाएर खायौँ । हामीबीच सामान्य गफगाफ हुन थालेको थियो । अब परिस्थितिसँग सम्झौता गर्नुको विकल्प हामीमा थिएन । बेलुका सङ्गीताले आफ्नै बुबालाई मोबाइलबाट फोन गरी । हामी सुत्ने तरखर गर्न लाग्यौँ । उसले मोबाइल अफ गर्न बिर्सिछ । अचानक मोबाइल बज्यो । उसको उही व्वायफ्रेन्ड रहेछ । सुरुमा निकै मीठो गरी बोलिरहेको थियो । पछि त उसको हाँसेको डरलाग्दो स्वर परैबाट सुनिन्थ्यो । सङ्गीताको मुहार हेर्दाहेर्दै रङ्ग उडेको पातजस्तै भयो । उ नर्भस भएर केही बोल्न सकिनँ । मैले मोबाइल अफ गरिदिए । अब ऊ निकै नर्भस भई । मैले उसलाई अँगालोमा बाँधेर धेरैबेर सान्त्वाना दिईरहेँ । एउटा अविश्वासी केटासाथीबाट कसरी केटीहरूले प्रताडना पाउँदा रहेछन् मलाई सङ्गीताको निकै माया लागेर आयो । अब मैले आफूसहित कसरी सङ्गीताको ज्यान जोगाउने भनेर मस्तिष्कलाई सक्रिय बनाउनुपर्ने थियो । सङ्गीता झस्कने–तर्सने गर्न थाली । यो बेला उसलाई धेरै सान्त्वाना र मायाको आवश्यक थियो । मैले उसलाई अँगालोमा बाँधेर सान्त्वाना दिई रहेँ । ऊ राम्ररी सुत्न पनि सक्दिनथी । यसरी एकअर्काको स्पर्शमा म ऊप्रति आकर्षित हुँदै गए ।

किन हो उसको शरीरबाट तिम्रो शरीरको जस्तै वासना आएको भान भयो मलाई । उसको आँखा, ओठ तिम्रो जस्तो देख्न थालेँ । ताजमहलमा तिमीलाई मैले चुम्बन गरेको सम्झेँ । मलाई आफैँलाई सही नसक्नु पीडा भयो । यो पीडामा कतिन्जेल बाँच्नु भोलि के हो मर्छु कि बाँच्छु ? आफ्नै जिन्दगीको कुनै भर छैन । मलार्ई लाग्यो तिमी नै मेरो अँगालोमा बाँधिएकी छौ । यो स्पर्श तिमीसँगको जस्तो लाग्यो । शरीरमा कुनै अनौठो तरङ्ग पैदा भयो मैले आपूmलाई सम्हाल्न सकिनँ । सङ्गीताले त आपूmलाई मप्रति पूरै समर्पित गरेकी थिई । एकातिर मगनी भइसकेको फेरि मजस्तो युवकलाई उसले कुनै नाइनास्तीमा स्वीकार्न राजी थिइ । फेरि अवस्था यति गम्भीर बनेको थियो कि हामी दुवै अन्य कुनै विकल्पमा जान सक्दैन्थ्यौ । यो अतृप्तीको ज्वालामा बाँच्नुभन्दा जीवनलाई तृप्तीको ज्वालामा होमेर मर्नु नै बुद्धिमानी हुन्छ भन्ने मैले सोचेँ । अब तिमीसँग भेट हुन्छ कि हुँदैन । मैले मनमनै तिमीसँग माफी मागेँ । सङ्गीता र म कुनै नौलो संसारमा डुब्न पुग्यौँ । एउटा स्वर्गीय आनन्दमा हामी डुब्दै–उत्रदै ग¥यौँ । यसपछि ऊ निकै फ्रेस भई म पनि । हामीले सँगै मर्ने, सँगै बाँच्ने कसम खायौँ । मैले उसलाई जसरी भए पनि यो सङ्कटबाट मुक्त दिलाउने वचन दिएँ ।
तीन दिन तीन रात हामीले यस्तै गरी बितायौँ । अब भोलि बिहान हामी मुम्बई फर्कने बसको टिकट थियो । बिहान जाने बेलामा निकै सतर्क हुँदै हामी बसपार्क गयौँ । होटलवालाले ट्याक्सी बन्दोबस्त गरिदिएको थियो । हामी बसपार्क पुगेर गाडीमा चढ्यौँ । सङ्गीताले एकछिन टुवाइलेट जान्छु भनेर लेडिज ट्वाइलेटमा पसी म बाहिर सामान रुगेर बसेको थिएँ । सङ्गीता अब आउँछे भन्दै बाटो हेरिरहेँ तर आइन । निकैबेर भएपछि किन आइन भनेर आफैँ हेर्न गए तर ट्वाइलेटमा सङ्गीता थिइनँ म छाँगोबाट खसेजस्तै भएँ । अब के गर्ने कता जाने ? म ठूलो आपतको भुमरीमा परेँ । मलाई अनुमान लगाउन गारो भएन कि सङ्गीतालाई गुन्डाहरूले अपहरण गरिसके भनेर । विपतको ठूलो पहिरो ममाथि खस्यो । म सङ्गीतालाई माया गर्न थालेको थिएँ । मैले उसलाई संरक्षण दिन्छु भनेर खाएको वचन खोलामा बगेकोझैँ लाग्यो मलाई । म ठूलो बिस्मातको आँधीमा फसेर भावशून्य र विचारशून्य बनेको थियो । केहीसमयपछि मैले के गर्नुपर्छ भनेर बुद्धि लगाउन थालेँ । सर्वप्रथम मैले उसको बुवालाई खबर गर्नुपर्ने विचार गरेँ । त्यसपछि पुलिसस्टेसन गई उसको बारेमा जानकारी दिनु आफ्नो कर्तव्य ठानेँ । उसको बुबालाई उसको बारेमा जानकारी दिएँ । उनी निकै नर्भस भएर तुरुन्त गोवा आउने खबर पठाए । म पुलिसस्टेसन गएर सङ्गीताको बारेमा रिपोर्ट लेखाएँ । गोवा आएपछिको घटनाको सविस्तार इन्स्पेक्टरलाई बताएँ । पुलिसले ज्यानसम्बन्धी मामला भएको हुनाले उसको बुबा नआउन्जेल पुलिसस्टेसनमा नै मलाई बस्नुपर्ने वाध्यता देखायो । मसँग अरू उपाय केही थिएन । सङ्गीताको बुबा आउन्जेल म पुलिसस्टेसन बस्ने भएँ । पुलिसस्टेसनमा एकातिर मलाई धेरै कुराको अभाव भएको थियो भने अर्कोतिर सङ्गीताको बिछोडले म पीडित बनेको थिएँ । भोलिपल्ट सङ्गीताको बुबा आए । उनी आफूमाथि परेको घटनाले निकै उदास थिएँ । उनले ममाथि नै शङ्का गरेका रहेछन् । मलाई पुलिस स्टेसनमा देखेपछि केही सामान्य बनेँ । मसँग केही बोलेनन् । पुलिस इन्स्पेक्टरसँग खै के गोप्य वार्ता गरे मैले थाहा पाउन सकिनँ । उसले पुलिस इन्स्पेक्टरसँग नै मैले दिएको बयानबाट सबै कुरा थाहा पाइसकेका थिए । उसले आफ्नो साथमा एकजना आफन्त पनि ल्याएका थिए । ती आफन्तलेचाहिँ मसँग सामान्य गफ गरेँ । मैले सबै कुरा सबिस्तार सुनाएँ । दिनभर यस्तै छलफलमा नै पुलिस स्टेशनमा बित्यो । मैले पुलिस इन्स्पेक्टरलाई आफूबाहिर होटलमा बस्ने बिचार पोखेँ । उनले मलाई बाहिर बस्दा मेरो ज्यान पनि खतरामा पर्छ भनेर बस्न दिएनन् । मैले पनि होला बाहिरभन्दा म यहीँ सुरक्षित छु भन्ने सोचेँ । मैले मेरो घरमा जानकारी दिन आवश्यक ठानिनँ किन कि मेरा बुबा निकै वृद्ध भइसकेका थिए भने आमा रोएर ज्यान दिनुहोला भन्ने पीर लाग्यो फेरि यसमा मेरो कुनै कसुर पनि थिएन । म त निर्दोष छँदै थिएँ । पक्कै पनि मेरो संलग्नता नभएपछि मलाई चाँडै छोडि दिनेछ भन्ने लाग्यो । आजभन्दै भोलि भन्दै हप्ता दिन बित्यो सङ्गीताको कुनै पत्तो लागेन । पुलिसले खोजतलास निकै सक्रिय बनाएको थियो । सङ्गीताको बुबा दिनमा एकपल्ट पुलिस स्टेशन आउँथे र रोएर बिलौना गर्दथे । मसँग खासै केही बोल्दैनथे । उनका आफन्त उनलाई निकै सम्झाउँदथे । यसो गर्दै दस दिनपछि सङ्गीताको पत्तो लाग्यो तर ऊ मृत्त अवस्थामा भेटिइ । मलाई ठूलो आघात प¥यो । मैले सोच्तै नसोचेको घटना घट्तै गएको थियो । सङ्गीताको पत्तो लागेपछि मलाई पुलिसले छोड्छन् भन्ने ठूलो आशा थियो तर मलाई त शङ्का गरेर इन्स्पेक्टरले त्यहीँ राख्ने भए । मलाई जेल चलान गर्ने कुरा भइरहेको थियो । कताबाट एक जना सरकारी वकिलले मेरो जमानत गराए । ती वकिल मलाई भेट्न आए । मलाई अचम्म लाग्यो ती वकिल त मसँग सानोमा मुम्बईमा सँगै पढ्ने साथी पो रहेछन् । धेरै वर्षपछि हामी साथी–साथीको भेट हुँदा मलाई निकै खुसी लाग्यो र अब आपूm यो भुमरीबाट निस्कन्छु भन्ने विश्वास लाग्यो । पुलिस स्टेशनबाट बाहिर आए पनि मैले सहर छोड्न नपाउने भएँ । मेरो साथीले आफ्नो जमानतमा मलाई बाहिर ल्याएका थिए र उसैले फेरि एउटा होटलमा मेरो जागिर मिलाइदिए । अब सङ्गीताको हत्या किनारा नलागुन्जेल मैले गोवा छोड्न नपाउने भएँ । यसबीचमा तिमीलाई खबर गर्ने मन थियो तर मेरो मुद्दा टुृगो लागेपछि मात्र तिमीसँग मेलमा सम्पर्क राख्ने सोचाइ मैले बनाएँ । सङ्गीताको मुद्धा किनारा लागुन्जेल झन्डै छ महिना बितिसेकेको थियो । अहिले सङ्गीताको मुद्धा टुङ्गो लाग्यो । उसको अपराधीको पनि पत्तो लाग्यो । अब मलाई यो मुम्बई र गोवामा बस्न कुनै इच्छा भएन । अब चाँडै तिमीलाई भेट्न म काठमाडौँ आउँदैछु । मलाई तिम्रो त्यो हृदयमा ठाउँ दिन्छ्यौ कि दिँदैनौ ? यही बुझ्न मलाई इच्छा छ । यदि तिम्रो हृदयमा मेरोलागि पहिलाको जस्तै खाली छ भने म तिमीलाई चाँडोभन्दा चाँडो भेट्न आउनेछु । नत्र यता कतै जागिर खोजेर बस्नेछु ।
प्रिय हिमशिखा तिमीले मलाई चाँडोभन्दा चाँडो मेरो जबाफ दिनेछौ भन्ने पखाइमा छु ।
उही तिम्रो प्रिय गौरव

Read More

इमेल नम्बर चार

प्रिय हिमशिखा !
आज तिमी मेरो जीवनमा ठूलो मार्गदर्शक बनेर आएकी छ्यौ । मैले आज जीवनमा ठूलो ज्ञान प्राप्त भएको महसुस गरेको छु । हो वास्तवमा तिमीसँग मैले प्रेमको नाटक गरेको थिएँ । यस्ता नाटक मैले धेरै जनासँग गरिसकेको छु । राम्रा पूmलहरूलाई भँवरालेझँै चुस्दै हिँड्नु मेरो शौख थियो । राम्रा पूmलहरूको रस लिएर पछि त्यसलाई त्याग्नुपर्छ भन्ने मान्यता थियो । धेरै जनासँगको धेरै थरीको स्वाद लिएर बाँच्नु पो जिन्दगी । यहाँ नया–ँनयाँ स्वाद र अनुभव लिएर बाँच्न पाइने जिन्दगीमा कहाँ भावुक बनेर एक जनाको मायाको डोरीमा अड्की राख्ने र ? त्यसैपनि हामी छोरा मान्छेलाई समाज र प्रकृतिले नै कति ठूलो उपहार दिएको छ, जे गरे पनि हुने जसो गरे पनि हुने । न समाजको बन्धन, न त हामीमा न कतै खोट र दोष लगाउने ठाउँ नै दिएको छ । प्रकृतिले नै हामीलाई यस्तो जीवन दिएको छ कि हामी जे गर्न पनि सक्छौँ । यस्तो सुखमय जीवनमा कहाँ त्यो परम्परागत प्रेमको ढाँचामा बाँधिएर प्रेमको त्यो ढलिसकेको थोत्रो आदर्शलाई घोकेर जीवनलाई निरर्थक बनाउने ? यस्ता बनाउनेहरू नै मूर्ख हुन् भनेर म सोच्दथेँ । त्यसैले मैले तिमीलाई गरेको प्रेम पूर्णत नाटक थियो । पछि मेलमा पनि मैले तिमीलाई प्रेम गर्थे भनेर ढाँटेर लेखेको थिएँ । तर अब त सबै कुरा समाप्त हुँदैछ म किन ढाटुँ र ? तिमीलाई ढाँट्नु भनेको आफैलाई ढाँट्नु बराबर भएको छ मलाई । त्यसैले म तिमीलाई यो अन्तिम मेलमा सबै कुरा लेख्दै छु ।

मैले जीवनमा मुम्बई पुगेर यति ठूलो दुर्घटनामा परुँला भन्ने सोचेको थिइनँ । मैले सङ्गीतालाई पनि केही समय प्रयोग गर्ने र आफ्नो पार्टनरसीपको पैसा लिएर हिँड्ने विचार गरेको थिएँ । पछि सङ्गीताको हत्या भएपछि म निकै त्रसिद बनेँ । आफसेआफ मानसिक असन्तुलन बढ्दै गयो । मलाई शरीरको भोग तृष्णाभन्दा पनि मानसिक सन्तुष्टिको आवश्यकता पर्न गयो । मलाई एउटा गहिरो माया र विश्वासको आवश्यक परेको महसुस भयो जुन कुरा म तिम्रो समिप्यताबाट प्राप्त गर्न सक्दथेँ । त्यो मानसिक तृप्तिको उपचार तिमीबाट मात्र सम्भव थियो अरू कोहीबाट हुन सक्दैन भन्ने कुरामा म विश्वस्त थिएँ । किनकिन गोवाको पुलिसस्टेशनमा एक्लै बस्दा मलाई अनेकौँ मानसिक तनावले सताउन थाल्यो । हरदम तिम्रो यादले मलाई सताइरह्यो । यसको रहस्य मैले बुझ्न सकिनँ । जीवनमा धेरै केटीलाई मैले उपभोग गरेर छोडेको छु तर तिम्रो सम्झना किन यसरी गहिरो गरी बस्यो मैले बुझ्न सकिनँ । सायद तिम्रो त्यो पवित्र प्रेमको शक्ति हुनुपर्छ । पछि मेल पढ्दा प्रत्येक क्षण मेरो सम्झना गर्दै आँसु झार्दै गरेको ती दुखिद नयनले मेरो आत्मालाई तडपाइरहेको महसुस मैले गरेँ । वास्तवमा नै मैले तिमीलाई यसरी खेलौना बनाएर तडपाउनु हुन्थ्यो । तर मैले जीवनमा एउटा व्यावहारिक ज्ञान, आदर्श र प्रेम भन्ने कुरा कहिल्यै पढ्न पाइनँ । मेरो बुबाआमाले माध्यमिक र उच्चमाध्यमिक पढाइको लागि मलाई मुम्बईको होस्टेलमा नै छोडेर आएका थिए । होस्टेलमा मेरो विभिन्न किसिमको खराब साथीहरूको सङ्गत हुन थाल्यो । ममा खराब प्रवृत्तिको विकास भयो । जवानीको खुड्किलोमा टेक्तै गरेको मैले पारिवारिक माया, मोह, प्रेम, आदर्श र विश्वासजस्ता कुराहरूबाट टाढा रहन पुगेँ । यस्ता कुरा परिवारमा बसेर नजिकबाट हेर्न पाइनँ । होस्टेलको आवारा केटाहरूसँग राम्रा केटीहरूलाई जिस्काउँदै हिँड्नु, उनीहरूको पछि लाग्नु, उनीहरूलाई दुःख दिनु मेरो आदर्श भयो । होस्टलमा केटाहरूको माझ जति धेरै केटी पट््याउन सक्यो उति ऊ हिरो हुने चलन थियो । त्यसैले जतिसक्दो धेरै केटीलाई फसाएर सके उनीहरूको यौनआनन्द लिएर छोड्ने मेरो आदत हुन थाल्यो । यसमा प्रायः केटीहरूको सहमतिमा नै हुन्थ्यो । यसरी क्याम्पस र होस्टेलमा मैले नै सुपर हिरोको तोक्मा पाएको थिएँ । फेरि अहिलेका स्मार्ट केटीहरू जति धेरै आफूले केटाहरूलाई पट््याउन सक्यो उति आपूmलाई हिरोइन ठान्दथे । त्यस्ता केटीहरूको शेखी झार्न पनि म केटी पट््याउने कलामा निपूर्ण भएको थिएँ । केही समय उनीहरूसँग घुमघाम गरेपछि उनीहरूबाट पाइने त्यो दैहिक स्पर्श र कतिपय ठाउँमा यौनिक सुखभोगपछि म छोडिदिन्थेँ । एउटा आर्दश प्रेम के हो म आफूमा महसुस गर्नसम्म पनि चाहन्नथेँ । त्यो परम्परागत कथन अब इतिहासको खाल्डो पुरिसकेको छ भन्ने मेरो मानसिकता थियो । त्यो त एउटा कथाको मक्किसकेको पिरामिडजस्तो लाग्दथ्यो । यो अहिलेको एक्काइसौँ शताब्दीको समयमा मानिस कहाबाट कहाँ पुगिसके हामी भने उही खिइसकेका प्रेमका अनर्गल राप अलापिरहेका छौँ । यस्ता आदर्श र भावुक कुरा सुन्दा पनि मलाई रिस उठेर आउँथ्यो । एकपल्ट होस्टेलमा मेरो एउटा साथीले एउटी केटी साथीलाई पट््याएछ पछि उसले धोका दिइछ । त्यो मेरो साथी कैयौँ दिनसम्म त्यो केटीको सम्झनामा पागलजस्तो भइरह््यो । कैयौ दिनसम्म खानापिना त्यागेर बिमारी नै प¥यो । मलाई सारै रिस उठेर आयो । मैले उसलाई निकै झपारेको थिएँ । हो यस्ता आशिकहरूदेखि मलाई रिस उठ्ने गर्दथ्यो । हुन पनि हो उनीहरूलाई मुस्किलले एक–दुई जना केटीले मन पराएका हुन्थे । उसले पनि धोका दिएपछि उनीहरूको हालत यस्तो हुने गर्दथ्यो । उनीहरू आफ्नो पौरुषत्वमा कमी भएको महसुस गरी हिनभावनाले ग्रसित हुने गर्दथे । तर मलाई कहिल्यै यो अवस्था आएन । म एकातिर केटी पट्याउने कलामा निपूर्ण थिए भने शारीरकरूपले पनि निकै हृष्टपुष्ट थिएँ । प्रायः केटीहरू मेरो वरिपरि मौरी घुमेझैँ घुम्न गर्दथे । मेरो व्यक्तित्वबाट उनीहरू मोहित बन्दथे । यसबाट पनि ममा आदर्श प्रेमले कहिल्यै छहारी हाल्न पाएन । म त उन्मुक्त भैरवजस्तै सबै रागिनी नारीहरूको चाहनामा पर्दथेँ । मुम्बईको पढाइ सकेपछि नेपालको विश्वविद्यालयमा पढ्न आएपछि ममा निकै परिपक्वता आइसकेको थियो । म आफ्नो अध्ययन र करियरमा निकै सजग भइसकेको थिएँ । अचानक तिमीजस्तो रूपवती सँग मेरो भेट हुन गयो । भेट भएपछि मभित्र भएको भोगविलासीको अतृप्त चाहनाले टाउको उठाउन थाल्यो । समयले यस्तो गरिदिएको थियो कि तिमीलाई पट्याउन मैले कुनै कला प्रयोग गर्नुपरेन । आफ्नै भागमा यति सुन्दर पूmल पाएपछि मैले अरू केही सोचिनँ । बस् तिम्रो यौन र वासनाको न्यानो आँचलमा आपूmलाई सुम्पिदिएँ । तर.. तर तिमी सामान्य केटीभन्दा धेरै फरक रहेछौ । मैले सोचेको थिएँ तिमीजस्ती रूपवतीको निकै नै दिवाना बनेका साथीहरू होलान् । तर तिम्रो मेलबाट तिमीले जुन आफ्ना भावना व्यक्त ग¥यौ त्यसले म निकै प्रभावित बन्न पुगेँ । मैले तिमीले यसरी मप्रति आत्मीय भावना राख्छौ भन्ने सोचेको थिइनँ । अब सबै कुरा बितिसकेको छ । तर पनि मैले यी सब मेरा कुरा तिमीलाई राखेर मैले ठूलो आत्मसन्तुष्टि प्राप्त गर्न सकेको महसुस गरेको छु ।

मैले जीवनमा कल्पना नै नगरेको कुरालाई साक्षात्कार गर्नुपर्ला भन्ने मैले सोचेको थिइनँ । यो घटनापछि मेरो जीवनले ठूलो मोड लिएको छ । तिम्रो पछिल्लो मेलले मलाई ठूलो मोक्ष प्राप्त भएको महसुस भएको छ । वास्तवमा म तिम्रो लायक पनि छैनँ । तिमीभित्रको त्यो सुन्दर प्रेमको फोटो खिचेर त्यसैलाई हृदयमा प्रतिस्थापन गरेर म जीवनभर बाँच्नेछु । सायद तिमीले मेलमा भनेझैँ म पनि उही तिम्रो प्रेमको बिछोडलाई एउटा शक्तिमा परिणत गरेर बाँच्न चाहन्छु र प्रायश्चित गर्न चाहन्छु । सके मलाई माफ गरिदेउ हिमशिखा । तिमी सधैँ मेरो जीवनमा प्रेमको हिम शिखर भएर बसिरहनेछौ । तिम्रो भविष्य उज्ज्वल बनोस् तिमीलाई मेरो यही हार्दिक कामना छ ।
उही तिम्रो गौरव

Read More