अस्थायी सम्झौता

दिनभरिको व्यस्ततापछि प्रकृतिले दिएको फुर्सदिलो समयको भरमग्दुर सदुपयोग गर्दै छन् सिर्जन र सिर्जना बिछ्यौनामा । साँच्चिकै भगवानले जुराइदिएका छन् उनीहरू लोग्नेस्वास्नीको एउटै नाम । सिर्जन मायालु भावले बोलाउँछ, पत्नी सिर्जनालाई- 'यता आऊ न ।'

"हजुरलाई खालि यस्तै कुरामा मात्र जोस आउँछ हैन.... विजयी हुन लागेको सिपाही झैँ । घरको अरू कुरामा गम्भीर बन्नपर्दैन हगि -" थर्मामिटरको पारो अलिक बढेको अनुभव गर्छ सिर्जन ।

"दिनभरिको थकाइपछि केही रिल्याक्स गर्ने समय र साधन यही त हो नि.... । अनि त्यत्रो गम्भीर हुने समस्या के आइपर्यो तिमीलाई -"- स्पष्टीकरणका साथ प्रश्न तेर्स्याउँछ ऊ ।

"हजूरलाई थाहा भएर पनि थाहा नपाएझैँ गरिसिन्छ हैन देखिसिन्न हिजो आज हाम्रो घर पाटी, धर्मशालाजस्तो भएको । दिनभरि हजारथरीका मान्छे आउँछन् । कोही चुरोट खाने, कोही मोजा गन्हाउने हरदम कार्यकर्ता र नेताको जमघट बैठक कोठामा । यसो बाहिर निस्कूँ भन्यो क्वारक्वारती हेर्छन् । कोठाभित्र कति बसिरहनु । छोराछोरी पनि दिक्क मान्न थालिसके । बुबा त तराई घरमा बसिस्या भए पनि हुने नि ।"- उसले मनको तीतो ओकेली ।

"तिमी-हामीले भनेर हुँदैन । गाउंमा अहिले बसिनसक्नु छ बुबालाई । बुबाको बाध्यता पनि बुझ्नुपर्छ नि हामीले । फेरि बुबाले आफैँले दुःख गरेर बनाइस्या यो घर । त्यही राजनीतिबाट हामीलाई धन-मान कमाइदिस्या छ । फलानाको छोराबुहारीभन्दा हामी कति गर्व मान्छौँ । केही पाउन केही गुमाउनुपर्यो नि..... मैयाँ । हामीले बुबाको लागि के गर्न सकेका छौँ, तिमी नै भन त...... -" उसले केही नम्र भएर भन्यो ।

"हजूरलाई कहिल्यै हजूरको बुबाको बारेमा केही कुरा भन्न हुन्न । मेरो पनि विवशता बुझ्नुपर्छ नि.... ।"

"नबुझेको कहाँ हो र मैयाँ... । ल भन... तिमी मेरो ठाउँमा भए के गथ्र्यौ -"- अँगालामा कस्दै उसले भन्यो ।

"छोडिस्यो, म त माइत गएर बसिदिन्छु ।"

"स्वास्नीमान्छेको यो नै एउटा बलियो अस्त्र रहेछ कि क्या हो - माइत जान्छु भनिदियो सकियो । सधैँलाई जान्छौ भने जाऊ.... ।" ऊ ठसक्क परी ।

उसले अनुहार मुसार्दै भन्यो- "तिमीले मजस्तो लोग्ने पाएकामा गर्व गर न । लोग्नेमान्छेहरू कस्ता खतम हुन्छन्, घरमा स्वास्नी हुँदाहुँदै बाहिर साइड खेलेर उधुम गर्छन् ।" उसले चारित्रिक प्रमाणपत्र पेस गर्यो ।

"के ठेगान हजूरको पनि... । गाईबस्तुलाई जस्तो गोठालो लाग्न सकिन्न क्यार.... । यहाँ मुखले ठिक्क पार्यो भरे तरुणी भनेपछि हुरुक्क होला" उसले आशङ्काको झटारो हानी ।

"ल भन, म त्यस्तो भएको भए अहिलेसम्म केही सुन्नुपर्ने तिमीले । हाम्रो विवाह भएको नै नौ-दस वर्षभइसक्यो ।" पुनः अंगालामा कस्दै भन्यो - "मेरो विषयमा कुनै नाजायज कुरा केही देखेकी छौ वा सुनेकी छौ - बत्ती बालेर खोज्यौ भने पनि भेट्नेछैनौ मैयाँ ।"

"हो.... बत्ती त हजूरले पो बालिस्या छ ।"

"मैले बत्ती नबाले तिमी अन्धी हुन्छौ नि त मैया“... ।" हाँस्दै भन्छ । माछो जालमा पर्न लागेकोमा खुसी हुन्छ ।

"हजूर पनि कति बाठो होइसिन्छ । कहा“ बुबाको कुरामा मलाई अलमल्याएर कहाँ पुर्याइसिन्छ, हैन - हामी आइमाईमान्छेलाई बुद्धू ठानिसिन्छ अनि फोहोर फ्याँक्ने कन्टेनर सम्झिसिन्छ हैन - अब हामी पनि बाठा भइसक्यौँ, बुझिस्यो.... -"

"तिमीलाई लाटी कसले भनेको छ नि मैयाँ । तिमी बाठी छौ र त मेरो घरको सारा परिपञ्च मिलाएकी छौ । तिमी नभए त म यो घरमा बस्ने कल्पना नै गर्न सक्दिनँ ।" प्रशंसाको चुली भर्दै भन्छ । अझै थप्छ-" मुवाले जहिले पनि तिम्रो कुरा गरिसिन्छ । " सिर्जनाले दुःख पाई । बुबा काठमाडौ गएर बसिस्या छ । त्यसलाई हैरान भयो भनिसिन्छ, बुझ्यौ ।"

"हो त, लोग्नेमान्छेको जात पो एउटै । आइमाईले आइमाईको कुरा बुझ्छन् भनेको यही हो ।" माछो जालमा राम्ररी फसिसकेको थियो । ऊ पनि खुसी भई । अनि सम्पूर्ण स्वीकृति साथ सुम्पिदिई ।

अँध्यारोले घप्लक्कै कोठालाई निल्यो । तातो निस्वासले कोठा तात्यो । केही छिनपछिको परम्परागत जैविक प्रक्रियापछि कोठामा सदाको झैँ निस्तब्धता छायो । भोलि बेलुकासम्मको लागि अस्थायी सम्झौताले स्वीकृति पायो ।