बालबालिकाको सर्वाङ्गीण विकासका लागि एउटा विद्यालयमा भव्य अन्तक्र्रिया कार्यक्रम भइरहेको थियो । कोठाभित्र बालविकाससम्बन्धी ठूला–ठूला एजेन्डाहरू तयार भइरहेका थिए । बालबालिकाहरूका हकअधिकारदेखि उनीहरूले पाउनुपर्ने न्यूनतम सुविधाका बारेमा चर्काचर्की बहस चलिरहेको थियो ।
त्यस विद्यालयमा बालविकाससम्बन्धी धेरै लेखहरू लेखेकी र धेरै तालिमहरू प्राप्त गरेकी शिक्षिकाले बालबालिकालाई चौरमा खेल्न लगिन् । खेल्दा बालबालिकाले हल्ला गरे । अन्तक्र्रिया कार्यक्रममा बाधा प¥यो ।
एकजना वक्ता बालविकास र समाजसेवाको धेरै भाषण गरेर स्वर सुकेको तर कामचाहि“ केही नगरेर हातखुट्टा फुकेकाले भन्यो– “यो स्कुलको नियम के हो ? यस्तो पनि स्कुल हुन्छ । केटाकेटी चौरमा खेल्ने अनि हल्ला गर्ने ?” अर्को मरन्च्यासे जसले बालविकासको बहानामा धेरै विदेशी डलर खाएर नपचेर पेटको बिमार लागेकाले बोल्यो– “हो त, बच्चाहरूलाई यसरी चौरमा हल्ला गर्न दिन हुन्छ । उनीहरूलाई त कोठामा अनुशासित बनाएर राख्नुपर्छ ।”
उक्त विद्यालयका प्रधानाध्यापकको अनुहार रातोपीरो भयो । त्यहा“ वरिष्ठ व्यक्तिहरू र हर्ताकर्ताहरूको उपस्थिति थियो । सबैले ‘हो’ मा ‘हो’ मिलाए । खेललाई बालअधिकार हो भन्ने ठानिएन उनीहरूको इजलासमा । अनि कसैको मस्तिष्कमा ती अनभिज्ञ बालबालिकालाई अहिले कक्षाकोठामा राख्न अनुरोध गरौँ भन्ने बुद्धि फुरेन । उनीहरूको इजलासले वास्तवमा बालविकास कोठाभित्र हैन कोठाबाहिर भइरहेछ भन्ने निर्णय लिन सकेनन् । उनीहरूको कार्यक्रम बालविकाससम्बन्धी धेरै भावी योजनाहरूको घैँटो भरिएर समापन भयो ।
तर प्रधानाध्यापकको रिसको घैँटो उक्त शिक्षिकामाथि पोखियो । शिक्षिकाले तालिममा लिएका बालविकाससम्बन्धी जानकारी त कोठाभित्रको लागि मात्र रहेछ भनेर बल्ल बुझी । फेरि विदेशबाट करोडौ“ रूपैया“ बालविकासको लागि आउ“दा पनि बालविकास किन र कसरी नभएको रहेछ भनेर बल्ल थाहा पाई ।
त्यसपश्चात् कोठाबाहिरको बालविकास फक्रन नपाउँदै तुषाराले कठ्याङ्ग्रियो तर कोठाभित्रको बालविकास सभा, हल हुँदै फाइभस्टार होटेलको पिजा र सिजलरमा गएर टुङ्गियो ।
0 comments:
Post a Comment