July 24, 2009

बैगुनीलाई गुनले मार्नु

धरानको पूर्व दिशामा सेउतीखोलापारि एउटा रमाइलो गाउँ छ । त्यो गाउँको नाम पानमारा हो । त्यो गाउँ रमाइलो हुनाको साथै त्यहाँको जमिन मलिलो हुनाले प्रशस्त अन्नबाली पनि हुन्छ । धेरै समयअघिको कुरा हो, त्यहाँ कर्णबहादुर नाम गरेको किसान बस्दथ्यो । ऊ अत्यन्त मेहनती र इमान्दार थियो । उसको एउटा काली भैसी थिई । भैसी दूध प्रशस्त दिन्थी । भैसी गुनी पनि थिई । कर्णबहादुर त्यो दूध लिएर धरान बजारमा बेच्न जान्थ्यो । ऊ दूधसँगसँगै सागसब्जी पनि बेच्न लैजान्थ्यो । उसको सानो कोठेबारीमा सागसब्जी पनि प्रशस्त हुन्थ्यो । उसकी स्वास्नी पनि असाध्यै जाँगरिली र फुर्तिली थिई ।
उनीहरूको एउटा छोरो थियो । छोराको नाम साने थियो । साने पढ्नमा तेज थियो । सानेसँगै त्यो गाउको जमिन्दारको छोरो पनि पढ्थ्यो । साने विद्यालयमा सधैँ प्रथम हुन्थ्यो । आफ्नो छोरो दोस्रो हुने, सानेचाहिँ प्रथम हुने भएकाले जमिन्दारलाई सानेसँग रिस उठ्थ्यो । ऊ आफूमात्र धनी हूँ, आफूमात्र प्रथम हँु र आफ्नो छोरामात्र राम्रो होस् भन्ने चाहन्थ्यो । त्यसैले ऊ कर्णबहादुरको सुखी जीवन देखेर इष्र्या गर्दथ्यो । कर्णबहादुरको भैसी गाउँभरिमा दुधालु र गुनीमा गनिन्थ्यो । कर्णबहादुरको अलिकति खेत पनि थियो । खेतबाट ऊ धान र गहुँ प्राप्त गर्दथ्यो । खेतमा कुलो लगाउने विषयमा कर्णबहादुरको जमिन्दारसँग झगडा परिरहन्थ्यो ।
जमिन्दार कर्णबहादुरको उन्नति देखिसहदैनथ्यो । कर्णबहादुरले खान पाएन भने भैसी मकहाँ बेच्न ल्याउनेछ भनेर ऊ सोच्दथ्यो । ऊ गाउँका सबैजना उसकहाँ बिलौना र दुःख पोख्न आइदिए हुन्थ्यो भन्ने चाहन्थ्यो । धेरैजसो गाउँलेहरू जमिन्दारलाई जीहजुरी गर्दथे । त्यसैले जमिन्दारमा घमन्ड बढेको थियो । तर कर्णबहादुर यो सब गर्न चाहँदैनथ्यो । ऊ परिश्रम गरेर इमान्दारीका साथ बाच्न चाहन्थ्यो । गाउँलेहरूका बीच ऊ इमानी र भलादमीमा गनिन्थ्यो ।
कर्णबहादुर जमिन्दारका कतिपय कामहरूको विरोध पनि गर्दथ्यो । जसले गर्दा उनीहरूमा शत्रुता बढ्दै गएको थियो । एक दिन कर्णबहादुरको धान काटेर थुपारेको कुन्युँमा जमिन्दारको नोकरले आगो लगाइदियो । हर्ेदाहेर्दै कर्णबहादुरको धान डढेर सब स्वाहा भयो । कर्णबहादुरले थाहा पाएर पनि केही भन्न सकेन । त्यसपछि उसले अप्ठ्यारा दिनहरू देख्नुपर्‍यो । जस्तोसुकै अप्ठ्यारा दिनहरू देख्न परे पनि ऊ जमिन्दारको अगाडि झुकेन । उसले आफ्नो पेसाबाट दुःख टार्दै लग्यो ।
कर्णबहादुर धरानबजार आउँदा सेरा खोल्सो र सेउतीखोला तरेर आउनर्ुपर्दथ्यो । वषर्ा याममा ती खोलाहरूमा बाढी आएको हुन्थ्यो । तर्नलाई असाध्यै गाह्रो हुन्थ्यो । फेरि जङ्गलमा चोरको पनि बिगबिगी हुन्थ्यो । र्फकदा बाटामा जहिले पनि बटुवाहरू पर्खेर एक हुल भएर जानुपथ्र्यो । एक्लैदुक्लै देख्यो भने चोरहरू पछि लागिहाल्थे । अनि बाटामा छुरी भाला देखाएर लुट्दथे ।
एक दिन जमिन्दार बजारमा सरसामान बेचेर केही नगद लिएर घर र्फकदै थियो । उसको साथमा रहेको उसको नोकरको चोरसँग साँठगाँठ थियो । यो कुरा कर्णबहादुरलाई थाहा थियो । बाटामा उसले चोरले जमिन्दारलाई मार्नलाई छुरी लिएर पीछा गरेको थाहा पायो । उसले यो कुरा जमिन्दारलाई सुनायो । तर जमिन्दारले उल्टै कर्णबहादुर माथि शङ्का गर्‍यो र दोष लगायो । नभन्दै जमिन्दारको जङ्गलमा जाँदाजाँदै चोरसँग जम्काभेट भयो । कर्णबहादुरले चोरलाई भाटाले हिर्काएर धपायो । यति गर्दा पनि जमिन्दारले कर्णबहादुरलाई धन्यवाद दिएन । उल्टै यो सब उसैको काम हो भन्ने ठान्यो । कर्णबहादुर आफूले जमिन्दारको ज्यान र धन दुवै बचाइदिएकामा प्रसन्न थियो ।
समय बित्दै गयो । एक दिन जमिन्दारको घरमा डाँका लाग्यो । जमिन्दारले खेत बेचेर पैसा घरैमा राखेको थियो । यो कुराको सुइँको उसको नोकरले पाएको थियो । त्यो नोकरले डाँकासँग मिलेमतो गरेर जमिन्दारको घरमा डकैती गराएको थियो । डाँकाले जमिन्दारको धेरै धनसम्पत्ति लग्यो । घरमा रहेको गरगहना, नगद र अन्य सामान डाँकाले लगेपछि जमिन्दार पागलजस्तो भयो । बिस्तारै ऊ बिरामी पर्दै गयो । बिमारी भएर ऊ उठ्नै नसक्ने स्थितिमा पुग्यो ।
यो देखेर कर्णबहादुरलाई माया लागेर आयो । उसले जमिन्दारलाई पहिला नै खबरदारी गराउन चाहन्थ्यो । तर जमिन्दार उसको कुरा सुन्न तयार थिएन । अब समय ढिलो भइसकेको थियो । तर पनि कर्णबहादुरले हरेस खाएन । बैगुनीलाई गनले मार्नुपर्छ भन्ने सोचेर ऊ जमिन्दारको घरमा गएर सबै कुरा बुझ्यो । जमिन्दारकहाँ बसेको नोकर केटाले छोडेर हिँडेछ । त्यो केटालाई कर्णबहादुर धरान बजारमा देख्ने गर्दथ्यो । पक्कै पनि त्यो केटोमार्फ जमिन्दारको धनसम्पत्ति पत्ता लाग्छ भन्ने सोचेर कर्णबहादुरले त्यो केटालाई प्रहरी लगाएर समात्यो । प्रहरीले समाएपछि त्यो केटाले साथीहरू मिलेर जमिन्दारकहाँ डाँका गरेको कुरा सकार्‍यो । त्यसपछि कर्णबहादुरले आफैँ गएर ती डाँका गर्नेहरूलाई समातेर पैसा असुल गरायो ।
त्यसपछि कर्णबहादुरले जमिन्दारको औषधि-उपचार पनि गरायो । आफ्नो धनसम्पत्ति वापस पाएपछि जमिन्दारको बिमार निको हुँदै गयो । जमिन्दार जाती भएपछि उसले कर्णबहादुरलाई धेरै-धेरै धन्यवाद थियो । त्यसपछि उसले कर्णबहादुरलाई आफ्नो परम मित्र ठान्यो । उसले आफ्नो जमिन्दारी हैकम पनि त्याग्यो । उसले अरूलाई पनि आफूसरह ठान्ने अनि अरूलाई खुसीसाथ बाँच्ने अधिकारको उपभोग गर्न दिने भयो ।
उसले आफ्नो छोरासँगै कर्णबहादुरको छोरालाई पनि काठमाडौँ लगेर पढायो । उसले सबै खर्च बेहोर्‍यो । उनीहरूका छोराहरू पनि असल मित्र बनेर बाबुहरूको मित्रताको गाँठो अझ बलियो बनाए ।

3 comments:

Unknown said...

आज पहिलो चोटी छिर्न पुगे, धेरै कुरा पढ्ने अवसर पाएँ खुशी लाग्यो शुखदा जी, धन्यबाद एबं अझै राम्रो राम्रो लेह्कहरु लेख्दै जानुहोल शुभकामना।

umesh said...

धेरै कुरा पढ्ने अवसर पाएँ खुशी लाग्यो शर्मिला जी, अझै राम्रो लेख्दै जानुहोल तपाई हिड्ने गोरेटो हरुमा फुलै फुलले स्वागत शुभकामना।

Anonymous said...

very nice keep it up.

मेरो बारेमा

मलाई पछ्याउनेहरु

फेसबुक शुभेच्छुक

भिजिटर म्याप

अन्तरवार्ता सुन्नुहोस्

खसखस डटकमले लिएको अन्तवार्ता सुन्नुहोस् । Click Here!! (Listen Live) यो अन्तवार्तालाई आफ्नो Computer मा Save गर्न चाहनुहुन्छ भने Right Click गरी Save... भन्ने Opptions मा Click गर्नुहोस् । यदि तपाई Mozilla Firefox, Google Chrome, Internet Explorer, Apple Safari चलाउँदै हुनुहुन्छ भने क्रमश: Save Link As.., गर्नुहोस् ।