यो कुन लीला हो ?

'सर आज अलिक चाँडो घर जानुपर्‍यो, छोरा बिमारी छ ।' रामबहादुर पिताको दायित्व पोख्दछ । 'हेर्नोस्, रामबहादुरजी ! हामीले अफिसको दायित्व पनि बुझ्नुपर्‍यो । मैले देखिरहेको छु, धेरै दिनदेखि तपाई छोरा बिमारी भएर डिर्स्र्टब भइरहनुभएको छ । हामीले हाम्रो ठाउँबाट अफिसको जिम्मेवार काम बोकेका हुन्छौँ । यसरी डिर्स्र्टब भएर कहाँ हुन्छ र ? '- हाकिम हाकिमी दायित्व पोख्दछ ।
'होइन सर, मैले छोरा बिमारी भएर अफिसको काममा कुनै लापरबाही गरेको छैनँ । उत्तिकै इमान्दारीका साथ गरिरहेको छु । मात्रै यो हो कि अलिक छोराको बिमारी बारे अफिसमा चर्चा गर्छु के गर्नु, बिमार पत्ता लागेन, धेरै दिन भइसक्यो, कसैले 'यो बिमार हो' भनेर भनिदिन्छ कि भनेर सोधीखोजी गरेको हो । छोरा बिमारी भएर मैले कहिल्यै बिदामा पनि बसेको छैन सर उ'
'त्यसो भनेर कहाँ हुन्छ ? मेन्टली डिर्स्र्टब होइन्छ नि, यहाँ उपचार भएन भने बाहिर लानुहोस्' ? हाकिम मानवीयता जताउँछ ।
'के गर्नु सर, कहिले अफिसमा क्लोजिङको समय पर्छ, कहिले हातमा पैसा हुँदैन । कहिले बिमारी नै निको भएजस्तो भैदिन्छ, त्यसैले लान ढिलो भएको हो सर ।'- रामबहादुर रुन्चे स्वरमा व्यक्त गर्छ ।
'आज अफिसको जरुरी मिटिङ छ । त्यसैले घर जान मिल्दैन रामबहादुरजी ! म हाकिम, तपाई कारिन्दा, सबैको आ-आरुनो ठाउँमा कामको महत्व उत्ति नै हुन्छ । होइन र ?'
रामबहादुर सहमतिको टाउको हल्लाउँदै बाहिर निस्कन्छ । केही समयपछि मिटिङ सुरु हुन्छ ।
र्सवप्रथम हाकिमको भाषण सुरु हुन्छ- 'हेर्नोस् आजको यो मिटिङ असाध्यै महत्वपुर्ण छ । हामीले मुख्यमुख्य बुदाँमा डिस्कस गर्नु छ । हामीले हाम्रो अफिस कसरी राम्रो बनाउने र यसलाई कसरी घुसखोरी र कमिसनखोरीबाट मुक्त बनाउने ती उपायहरू सोच्नुपर्‍यो र फेरि हामीले हाम्रो घरको व्यावहारिक कठिनाइहरू छोडेर अफिसको काममा एकचित्त भई काम गर्नुपर्‍यो । हामीले हाम्रो दस बजेदेखि पाँच बजेको समयमात्र अफिसलाई दिएका छैनौँ, हामीले हाम्रो सम्पुर्ण मानसिकता अफिसको प्रगतिको लागि खर्चनुपर्‍यो । होइन र ?.......।'
यत्तिकैमा मोबाइलको घन्टी बज्छ । मिटिङको सम्पुर्ण शक्ति फोनमा एकीकृत हुन्छ । 'हेलो, हो ! ए, ! हो, - भमिट - ए. ल- हुन्छ त ।' फोनमा बोलिसकेपछि हाकिमको अनुहार एक छिन अँध्यारो हुन्छ । सबैजना हाकिमप्रति उत्सुकताका नजरले साथ हेर्छन ।
'हेर्नोस्, साथी हो ! अहिले मेरो छोरा भोमिट गरेकोगर्‍यै भएछ मैले घर नगई भएन, के गर्नु, यस्तो महत्वपुर्ण मिटिङ पोस्टपोन्ड गर्नुपर्‍यो । मलाई यसप्रति ठूलो खेद छ । हामी फेरि कुनै दिन समय अनुकूल मिलाएर बस्नेछौँ । हुन्न र -' - सबैजना अनुत्तरित मुखामुख गर्छन् ।
भोलिपल्ट, सबैजना हाकिमको छोराको स्वास्थ्यलाभको कामना गर्दै अफिसमा बसेका हुन्छन् । हाकिमको आगमन हुन्छ । सबैजना अभिवादनपश्चात् चूप लाग्छन् । एकजना हाकिमसँग अलिक बढी नजिक हुने कारिन्दा छोराको स्वास्थ्यबारे सोध्छ । हाकिम गम्भीर भएर भन्छ्- 'ए, मेरो छोराको स्वास्थ्य - ठीकै छ । हिजो त्यो आमाचाहिँ बजार जाँदा रुँदा-रुँदागरेछ अनि भोमिट गरेछ, ठूलो घटना त केही भएको रहेनछ । म पनि सुरुमा आत्तिएँ तर सामान्य रहेछ । के गर्नु, सबैभन्दा पहिला आरुनो परिवारप्रतिको दायित्व र भावनालाई मान्यता दिनुपर्दो रहेछ । होइन त रामबहादुरजी -'
रामबहादुर तीनछक्क पर्छ । रामबहादुरले त्रेतायुगमा रामलीला द्वापरयुगमा कृष्णलीला सुनेको, पढेको त थियो तर कलियुगमा आएर यो कुन लीलासँग उसले साक्षात्कार गर्नु परिरहेछ, उसले थाहा पाउनै सकेन । नत्र भने उसले आफ्नो छोराको नाम कृष्ण नराखेर त्यो लीलासँग मिल्ने नाम राख्थ्यो होला ।