समयको क्यानभासमा

कथाकार दिवाकर नेपालीज्यू ? त्यो अभागी महिला म नै थिएँ । जसले कृतज्ञताका स्वरोच्चारित शब्दहरूले अभिषेचित हुन नपाई बिछोडिनुपरेको थियो । सायद तपाईँले भुलिसक्नुभयो होला ? त्यो समय र त्यो दिन, तर म कसरी भुल्न सक्छु र त्यो समय र त्यो दिन ! सम्भव भए त्यो समय सूर्यको किरण भैदेओस् जसलाई म प्रत्येक बिहान ग्रहण गर्न सकूँ ! त्यो समय एउटा न्यानो सिरक भैदिओस् जुन प्रत्येक चिसा दिनहरूमा म ओढ्न सकूँ । त्यो समय एउटा शीतल वासना बनिदेओस् जुन प्रत्येक गर्मीमा म श्वास लिन सकूँ ! सम्भव भए त्यो समय एउटा क्यानभास भैदेओस् जसमा हाम्रो कथा कोरिएको होस्, तर त्यो सम्भव छैन ।
विराटनगरबाट जोगबनी जाने बस ? सदाझैँ त्यो दिन पनि म जोगबनी जाँदै थिएँ । म बीच बाटाबाट चढेकी हुनाले सिट पाउने सम्भावना नै थिएन । बरु चाउचाउ खाँदा कतै उपहार परिहाल्छ कि भन्ने सम्भावना होला तर जोगबनीको बसमा बीच बाटोमा चढेर सिट पाउनु करौडौँ रूपैयाँको चिठ्ठा पर्नु बराबर हुन्छ । त्यसैसमय म भुन्डिएको छेउको सिटको मानिस अकस्मात् उठेर झरिदियो । मलाई साँच्चिकै चिट्ठा पर्‍यो । त्यहाँअर्को एकजना पनि मानिस थियो । उसलाई मैले त्यति ख्याल गरेकी थिइनँ । फेन्च स्टाइलको टोपी लगाएको ऊ करिब पचास?पचपन्न वर्षो थियो । म बस्न के खोज्दै थिएँ, उसले "य बस्नोस् न" भन्यो । उसको बोलीमा मैले आफ्नोपन भेट्टाएँ । त्यसपछि उसलाई मैले नियालेर हेरेँ । मैले उसलाई कतै देखेको हुनुपर्छ, सुनेको हुनुपर्छ अथवा पढेको हुनुपर्छ ।
"तपाइँ कहाँ जाँदै हुनुहुन्छ ?"
म उसलाई विश्लेषण गर्दै जवाफ दिन्छु ।
"जोगबनी ।"
"ए ! म पनि जोगबनी हिँडेको, काठमाडौँबाट आएको, बाटो राम्रो थाहा छैन । तपाइले सहयोग गरिदिनुभए राम्रो हुने थियो ।"
यो चिनेकोनजानेको मान्छे सहयोग माग्दै छ । म के भनूँ अहिलेको समय, कस्तो मानिस हो । म सोच्दासोच्दै 'हवस्' भन्न पुग्दछु ।
? "तपाई ! यहाँ कहाँ बस्नुहुन्छ ?"
"तीनटोलिया"? काठमाडौको मान्छे, तीनटोलिया भनेको के थाहा होला ।
"कहाँ काम गर्नुहुन्छ ?"
"एउटा क्याम्पसमा लाइब्रेरियन छु ।"
"म दिवाकर नेपाली हुँ ! काठमाडौंबाट आएको, केही सामान किन्नुछ । बैनीले सहयोग गरिदिनुहुन्थ्यो कि ?"
दिवाकर नेपाली भन्ने शब्द सुन्नेबित्तिकै म रोमाञ्चित हुन्छु । अहो ! मलाई मनपर्ने कथाकारसँग म यति नजिकबाट बोलिरहेछु । मैले आफ्नो जिन्दगीमा कहिल्यै कल्पनासम्म गरेकी थिइनँ । बिहानको समय, बाहिर सूर्यको किरण छरिन हुस्सुका कणसँग संघर्ष गरिरहेको थियो । गाडी ठाउँ?बेठाउँ रोक्दै अगाडि बढिरहेको थियो । मेरो मन भने थामिनसक्नुको खुसीको पङ्खा लगाएर उडिरहेको थियो । मलाई मनपर्ने कथाकारको बोली आज म सुन्न पाइरहेकी छु । मेरो ढुकढुकी बढ्छ । म असंयमित र विचलित हुन पुग्दछु । मर् इश्वरको सम्झना गर्न पुग्दछु । यस्तो अवस्थामा म प्राय इश्वरलाई सम्झने गर्छु म आफूलाई केही असजिलोपन महसुस गर्दछु । सायद उसले ममा केही हडबडाहट भएको महसुस गर्‍यो होला ।
? "तपाईलाई अप्ठयारो पर्छ भने भैगो । म आफैँ किनेर फर्कुँला । "
म आत्तिदै भन्न पुग्छु ? "हैन.. हैन.. म सहयोग गरिहाल्छु नि । काठमाडौंबाट आउनुभएको मान्छे, यहाँ नयाँ मान्छे देख्नेबित्तिकै ठग्छन् ।" वास्तविक कुरा म उसलाई भन्न सक्दिनँ, म उससँग धेरैभन्दा धेरै समय बिताउन चाहन्थेँ । ऊ मेरो प्रिय कथाकार हो भनेर भन्न सकिरहेकी थिइनँ । यसो भनेमा उसले मलाई सामान्य व्यवहार नगर्न सक्थ्यो । म उसको सामान्य व्यवहार हेर्न चाहन्थेँ । म उसलाई खोलेर पढ्न चाहन्थेँ । उसलाई शब्दशब्दमा छरिएको हेर्न चाहन्थेँ । उसको असामान्य व्यवहारको प्रतिविम्ब त म उसको प्रत्येक कथामा पढिरहेकी नै थिएँ नि । तर अहिले म उसलाई भौतिक रूपमा पढ्न खोजिरहकी थिएँ । त्यसैले मैले उसलाई अपरिचितताको परिचय दिइरहेकी थिएँ ।
म अन्तरिम योजना बनाउन थाल्छु । जोगबनीमा किनमेल सकिएपछि म उसलाई रिक्सामा लिएर आउनेछु । बाटामा झन्डै आधा घण्टा ऊ मसँगै हुनेछ । त्यस समय म उसलाई आफ्ना विषयमा सबै भन्नेछु । अनि उसको मोबाइल नम्बर र मेल ठेगाना पनि लिनेछु ।
मेरो साहित्यमा कसरी रुचि बढ्यो ? त्यसको आफ्नै कथा छ । मेरो घरछेउमा हिन्दी पत्रपत्रिका बेच्ने थोक बिक्रेताको डेरा थियो । बिहे हुनुअघि मसँग प्रशस्त समय हुन्थ्यो । त्यस समयमा म गृहशोभा, मनोरमा, कादम्बिनी, सरिता आदि खूब पढ्थेँ । त्यस समयमा नेपाली पत्रपत्रिका उति साह्रो निस्कदैन्थे । ती पत्रपत्रिकामा भएका कथाले मलाई कथाप्रति निकै रुचि जगाउन थाल्यो । म हिन्दी कथाकार प्रेमचन्द, रवीन्द्रनाथ टैगोर,सत्यजीत रे आदिका कथाहरू खूब पढ्थेँ । उक्त थोक बिक्रेता पनि मलाई चाहेजति किताब पढ्न दिन्थ्यो । मेरो विवाह विराटनगरमै भयो । बिहेपछि एउटा क्याम्पसमा लाइब्रेरियनको काम पाएँ । लाइब्रेरीमा धेरैजसो फुर्सद हुने र किताबसम्बन्धी चर्चा?परिचर्चा हुने हुनाले मेरो आख्यानसाहित्यमा चासो बढ्दै गर्‍यो । विभिन्न नेपाली तथा विदेशी आख्यानकार र कथाकारका किताबहरू पढ्न थालेँ । पढ्ने क्रममा नेपाली कथाकार दिवाकारको कथाले मलाई अत्यन्त आकषिर्त गर्‍यो । त्यसपछि उसका प्रत्येक कथाहरू पढ्न थालेँ । उसका कथामा नारी?पुरुषबीचको सम्बन्धलाई कसरी विश्लेषण गरेको हुन्छ भने प्रत्येक पाठकले आफू नारी हुँ कि पुरुष हुँ भन्ने कुरारा नै भुल्थ्यो । उसको कथाशिल्पमा पाठक वर्तमानमा छु कि विगतमा छु वा भविष्यमा छु भन्ने कुरा नै भुल्थ्यो । उसको कथाका यिनै विशेषताले म उसको कथाप्रति मोहित भएकी थिएँ । उसका नयाँनयाँ कथाहरू प्राय वेभसाइटमा आउने गर्दथे । त्यो म हर्ेर्ने गर्दथेँ । त्यसपछि पत्रिकामा छापिन्थ्यो । पत्रिकामा छापिएको मलाई बासी लाग्दथ्यो ।
उसका कथाको विषयमा लाइब्रेरीमा पनि चर्चा हुने गर्दथ्यो । लाइब्रेरीमा प्रायः पुस्तकसम्बन्धी चर्चा नै हुने गर्दथ्यो । पुस्तकसम्बन्धी चर्चा हुँदा आफू केही नजानेको जस्तो हुनुभन्दा केही पढेर दर्ुइ?चारजना नेपाली तथा विदेशी लेखकको नाम भन्न सके आफैँलाई गौरव पनि लाग्दथ्यो । अझ भनौँ अङ्ग्रेजीको कति नै धेरै ज्ञाताझैँ विदेशी लेखकहरू मोपासाँ, काफ्का, लियो टाल्सटाय, नट ह्यामसुन, अर्नेस्ट हेमिङवे, नसलिमा तसरिन, समरसेट मम आदि लेखकका नाम भन्न सक्दा आफैँ गमक्क परेको हुन्थेँ । त्यसैले धेरैजसो महिला सिरियल हेरेर बिताउँदा म भने पुस्तक पढेर समय बिताउँदथेँ । कहिलेकाहीँ आफैँलाई कथा लेखूँ लेखूँ नलागेको कहाँ हो र ? एकपल्ट कथा लेख्ने भनेर लहड चलेको थियो । धेरै दिनदेखि एउटा कथावस्तुलाई जन्म दिएको पनि थिएँ । छुट्टीको समय थियो? म कथा लेख्न बसेँ । कथा लेख्न मात्र के बसेको थिएँ छोरी ँभोक लाग्योँ भन्दै आई । छोरीलाई दूध तताएर खुवाउनुपर्‍यो भनेर दूध बसाएको मात्र थिएँ, छोरो 'चुङ्गी ?रबरको खेलौना) किन्न पैसा दिनोस्' भन्दै आयो । ब्यागमा खुद्रा पैसा थिएन । एकसयको नोट दिएर पठाए? 'फिर्ता ल्याऊ' भन्दै छोरी, छोरोसँगै 'म पनि जाने' भनेर गई दुवैजनाले सय रूपैयाको टन्न सामान किनेर ल्याएँ । म सामान हेर्दाहेर्दै गाली गर्न थालेँ । दूध उम्लेर चौपट्ट । केही समयपछि दुवैजनालाई थामथुम पारेर कथा लेख्न बसेँ, छिमेकी दिदी आइन्, सिमेन्ट माग्न, छैन कसरी भन्नु, भएको कुरा । उनलाई पाँच किलोमात्र चाहिएको रे, खुल्ला सिमेन्ट कतै पाइएन रे । म फेरि तानिएँ पसलतिर सिमेन्ट जोख्न । बल्ल फुर्सद मिलाएर कथा लेख्न बसेँ, फेरि साथीको फोन आयो । "तपाइँसँग डिजिटल क्यामेरा छ, दिनोस् न आजलाई । मैले 'नाइँ' भन्न सकिनँ । चार्जर भए चार्ज पनि गरिदिनोस् है ? ओहो ! कसरी माग्न अनि काम लगाउन सकेको होला सजिलै, यसलाई पनि कला नै मान्नुपर्छ । म डिजिटल क्यामेरा खोजेर ठिक्क पारिदिन्छु अनि ब्याट्री पनि चार्ज गरिदिन्छु । मुस्किलले छोराछोरी हेर्दै कथा लेखिसक्छु । त्यो कथा क्याम्पसको स्मारिकामा छापियो । कसैले त राम्रो भनिदेला भनेर म स्वयम् कथाको चर्चा गर्न थालेँ तर कसैले राम्रो भनिदिएनन् । त्यसपछि मेरो कथा लेख्ने जाँगर त्यसै मरेर गएको थियो । तर कथाकार दिवाकर कसरी प्रत्येक पाठकको मन छुने कथा लेख्न सक्छन् । उनको कथामा लाग्छ सिङ्गो समाजको चित्र प्रतिबिम्बित गरिएको छ । उसका कथा देशप्रेम र म हुनुको पीडाले न्रि्रुक्क भिजेको हुन्छ । नारीका यौनसम्बन्धी पीडालाई कसरी नङ्ग्याइदिएको हुन्छ भने त्यहाँ सम्पूर्ण समाज चित्रित भएझैँ लाग्दछ । नारीका यौनसम्बन्धी पीडा जुन पीडालाई समाजले अहिलेसम्म बेवास्ता गरिरहेको छ, अझ भनौं बेवास्ता मात्र हैन आरोप र लाञ्छनाका नुनचुक छरिरहेको छ घाउमाथि? त्यस्तो पीडा बुझेर पनि समाज बेखबर भएको नाटक गरिरहेको छ तर उसले डाक्टरलेझै्ँ चिरफर गरेर देखाइदिएको छ ।
?"जोगबनी, जोगबनी" चर्को स्वरले एउटा ठिटो चिच्यायो । मेरो प्रिय कथाकार छेवैमा थियो । ऊ पनि आफ्नै धुनमा थियो । यतिन्जेल हामीबीच कुरानै संवाद भएको थिएन ।
?"दाइ... रिक्सामा चढौ, अलिक चाँडो पुगिन्छ ।"
?'हुन्छ' उसले स्वीकृति जनायो ।
हामी एउटै रिक्सामा चढ्यौँ । ओहो ! मेरो प्रिय कथाकार मसँग टाँस्सिएर बसेको छ । उ कति महान् छ उसले आफ्नो थर नेपाली राखेको रे, नत्र उसको थर उपाध्याय थियो रे । मैले उसको अन्तर्वार्ता पढेकी थिएँ । हामी सबै नेपाली हौं । नेपालीको जात एउटै नेपाली हो । हुन पनि हो अहिलेको समाज साम्प्रदायिकताको हुस्सुले ढाकेको समयमा यस्तो भावनाले उज्यालो किरण र्छन सक्थ्यो । अझ उसले बिजातको केटी बिहे गरेर समाजमा थप उदारणीय काम पनि गरेको थियो । उसले सोचेको नै छैन होला म उसलाई कति नजिकबाट चिन्छु भनेर । ऊ र मेरा बीच कुनै दूरी थिएन । हावाको सानो झोका पनि पास नहुने गरी हामी बसेका थियौ । सूर्यको किरणले हुस्सुमाथि आंशिक रूपमा विजय पाइसकेको थियो । यो समय रोकिए हुन्थ्यो भन्ने म चाहन्थेँ किनभने केही समयपछि हामीबीच कुनै अनभिज्ञता रहनेछैन । चाँडै नै म उसको कथाको कतिको प्रशंसक हुँ भन्न हतारिइरहेकी थिएँ । ऊ पनि सायद खुसी नै हुनेछ होला यति टाढा आफूलाई यति मन पराउने प्रशंसक रहेछ भनेर म उसको त्यो बेलाको मुखकृति कस्तो हुन्छ होला भनेर हेर्न उत्सुक थिएँ ।
?"यहाँ पनि निकै जाडो हुँदो रहेछ हैन बैनी... ! "
उसको बोलीमा कति आत्मीयता छ, कति मिठास छ ।
? "हो दाइ... शीतलहर चलेको बेला यस्तै हुन्छ ।"
मलाई उसको हात चुमुचुमूँ झैँ लाग्छ । ती कथामा पोखिएका शब्दहरू कति मीठा थिएः रसवरीभन्दा मीठा ती संवाद कति रोमान्टिक थिए, पढ्दा आफैँलाई लाज लागेर आउने । भावहरू कति रसिला थिए यौनसन्तुष्टिभन्दा कता हो कता माथि ।
मेरो कपालका रेसाहरूले उसको गाला छुन पुग्दथे । सायद म कपाल भइदिएको भएँ । उसले मेरो मनोदशा पढ्न चाहेको थिएन क्यारे । नत्रभने मजस्तो साधारण महिलाको मनोदशा उसले बुझिसक्नुपर्ने हो । लाखौँ पाठकलाई आफ्नो कलमले नचाउने मान्छेलाई यो सामान्य कुरारो थियो । उसले पनि आफूलाई सामान्य राख्न चाहिराखेको थियो क्यारे, नत्र ऊ मलाई छोडाउन सक्थ्यो केलाउन सक्थ्यो र उघारेर हेर्न सक्थ्यो । तर उसले यो चाहेको थिएन । त्यसको कारण यो नयाँ परिवेश हुन सक्थ्यो अर्को कुरारा लेखकहरू मुडी पनि हुन्छन् रे ।
मैले रिक्सालाई निकै तल रोक्न लगाएँ किनभने मैले चिनेको कुरार्तासुरुवालको होलसेल पसल निकै तल थियो । ऊ आफ्नो पत्नीलाई निकै माया गर्छ क्यारे तर पत्नीले उसलाई माया नगरेकी हुन सक्छ किनभने साहित्यकारका आ?आफ्ना पति वा पत्नीलाई सन्तुष्टि दिन सक्दैनन् भन्ने कुरारा मैले पढेकी छु । त्यसैले ऊ पत्नीको लागि कुरार्तासुरुवाल किन्दै छ ।
"भाउजूलाई कस्तो रङ मनपर्छ दाइ "
"उसलाई गुलाबी मन पर्छ तर मलाई निलो रङ मन पर्छ बैनी, हेर्नोस न्... सबै गहिरा चीज कति नीला हुन्छन् । आकाशको रङ हेर्नोस् कति नीलो छ सागरको रङ हेर्नोस् कति नीलो छ ।" ऊ अलिकति पोखियो र मैले अजुलीले उघाएर पिइदिएँ । उसभित्रको कथाकार थियो यो ? हुन पनि हो आफूभित्रको अथाह भण्डारलाई मानिस कतिञ्जेल रोकेर वा छेकेर राख्न सक्छ र ! तर उसले आफूलाई सम्हालिहाल्यो । त्यसैले त ऊ महान् र चर्चित कथाकार बन्न पुगेको थियो । म भने त्यस समयको प्रतीक्षामा थिएँ जुनसमय हामी किनमेल सकेर जोगवनीबाट रिक्सामा बिराटनगर र्फकनेछौँ । उसले दुईवटा कुरार्तासुरुवाल किन्यो ।
"अरू के सामान सस्तो र राम्रो हुन्छ बैनी.. ?"
मैले भनेँ ?"बिस्कुराटहरू, कपडाहरू अनि भाँडाकुराडाहरू पनि सस्तैमा पाइन्छ दाइ ।"
"भैगो.. धेरै बोक्न गाह्रो हुन्छ अलिकति बिस्कुराट किनौं.. भइहाल्छ "
मैलेचाँहि आफू केही नकिन्ने सोच बनाएँ । किनभने जोगबनी त म फेरिफेरि आइरहन सक्छु तर कथाकार दिवाकरलाई कहिले भेट्न सक्छु र ? एउटा कुरारो मैले पेन्टी र ब्राचाहिँ अवश्य किन्नुपर्ने थियो ? कसरी किनूँ ? उसलाई लिएर जाँदा उसले के भन्न ठान्ला ? नकिनी पनि भएको थिएन ।
?"दाइ,.. तपाई यतै बस्तै गर्नुहुन्छ कि ! म केही सामान लिएर आइहाल्छु अनि सँगै फर्कौला ।"
?"हुन्छ,.. तपाइँ आफ्नो सामान पनि लिनोस् न । कतै ... मैले डिर्स्र्टब गरिरहेको त छुइनँ ?
उसले कति चाँडो मनको कुरारा बुझेको होला । हुन पनि हो यति धेरै पात्रको मनोदशा बुझ्नेले म साधारण महिलाको मनोदशा किन नबुझ्नु र ?
?"छैन,... यस्तो डिर्स्र्टब केही भएको छैन । यो त मेरो अहोभाग्य तपाईजस्तो.. द्र ....! झन्डै मेरो मुखबाट वास्तविक कुरारा फुस्केको ! हुन पनि हो मानिस आफू आफैँमा केही होइन । उसले आफूलाई जतिसुकै नियन्त्रणमा राख्न खोजे पनि उसलाई डोर्‍याउने अरू कोही हुन्छ । म चाँडै नै रिक्सामा बसेर उसलाई मेरो मनको भावना पोख्ने कल्पनामा डुबिरहेकी थिएँ । त्यसैले चाँडै पेन्टी र ब्रा किन्न अर्को पसलमा पसेँ । तर ब्राको नम्बर नमिलेर मलाई केही समय ढिला हुन गयो । म हतारहतार गर्दै फर्के तर अचम्म ! कथाकार दिवाकर त्यहाँ थिएनन् ? म आत्तिएँ । मन शून्य भयो । नयाँ मान्छे कता छलिए होलान्, नयाँ ठाउँ हराउने पो हुन् कि अथवा व्यापारीहरूले जबरजस्ती सामान भिडाउने पो हुन् कि वा ठग्ने पो हुन् कि ? मेरो प्रिय कथाकारलाई । कतै मैले नै उसको आत्मामा ठेस पुग्ने केही कुरारा भनेँ कि ! 'लेखकहरू साह्रै संवेदनशील हुन्छन्' भन्छन् ।
मैले उसको मोबाइल नम्बर नमागेकोमा अहिले आएर मलाई पछुतो लाग्यो । रिक्सामा सँगै बसेर विराटनगर जाने अनि राम्रो रेस्टुरेन्टमा बसेर गफ गर्दै खाजा खाने मेरो सपना सब चकनाचुर भयो । म बिलखबन्दमा परेँ । कहाँ खोजूँ कथाकार दिवाकरलाई यत्रो मानिसको भीडमा, के भनेर खोजूँ ? निकै समयसम्म म अन्योलमा परेँ । त्यसपछि केही सामान किनेँ र जोगबनीको बसस्टेन्डमा निकै बेर उसलाई भेट्नका लागि पर्खे । तर भेट हुन सकेन । अघि जाँदाको भरिएको गाडी अहिले रित्तो लाग्यो । केही हराएझैँ लाग्यो । आफ्नो छाया कतै छोडिएझैँ लाग्यो । मन ऊसँगै रिक्सामा बसेको अनि किनमेल गरेको समयमा अल्झीरहृयो । म कति अभागी रहिछु । आफ्नो मनपर्ने कथाकारलाई यति नजिकैबाट छाम्ने मौका पाउँदा मैले आफैँले गुमाएँ । मैले पेन्टी र ब्रा नकिनेको भए पनि हुने । उसँग बिताएका समयलाई म साथीहरूमाझ कसरी गफको गाडी हाँक्न सक्थेँ त्यो पनि नब्बे किलोमिटर प्रतिघण्टाको रफ्तारमा । तर सबै कुरारामा ब्रेक लाग्यो । म रित्तो र एक्ली भएकी थिएँ ।
कथाकार दिवाकारज्यू ? त्यो अभागी महिला म नै हुँ जसलाई तपाईले जानेर वा अनजानमा जोगबनीमा छोडनुभएको थियो । मैले तपाइँलाई आफ्नो परिचय पनि दिने मौका पाएकी थिइनँ । अब त दिएर पनि के फाइदा होला ? भाउजूलाई कुरार्तासुरुवाल मन पर्‍यो कि परेन ? मैले यतिबिध्न मन पराएकी रहेछु भनेर रिसाउनुहुन्न होला ! म त एउटा नमुनामात्र हुँ? उहाँका देशभरि हजारौँ प्रशंसक हुन्छन् यसरी मन पराउने । हिमालले सौर्न्दर्य नर्छर्ने हो भने कोही पनि मन्त्रमुग्ध हुने थिएनन् होला ? त्यस्तै फूलले आफ्ना सुन्दरता र वासना नर्छर्ने हो भने कसैले महत्व दिँदैनथे होला ? भगवान्लाई मानिसले नपुजेको भए भगवान्को अस्तित्व धेरै अघि हराइसक्थ्यो । कृष्णका पछाडि हजारौँ गोपिनी त्यसै पछ्याउने थिएनन् ? मनपर्ने गायकगायिकाको लागि हजारौं मानिस अटोग्राफ लिन त्यसै तँछाडमछाड गर्दैनथे होलान् । पानी परेपछि मात्र इन्द्रणी लाग्छ तर पानी पर्दैपिच्छे इन्द्रणी लाग्छ भन्न सकिन्न, भाउजू । जीवन इन्द्रणीझैँ सप्तरङ्गी छ । जीवनको क्यानभासमा कहिले, कहाँ खुसी कोरिन्छ कसलाई थाहा हुन्छ र ?