बिहान सखारै उठेर केहीछिन किताब पढिन“ वा केही लेख्ने काम गरिन“ भने मलाई दिनभरि बोहनी ब्रि्रेको व्यापारीको मानसिकताजस्तै हुन्छ । त्यसैले सबेरै उठेर कलम र कापीको सङ्गतमा म जुट्न पुगेँ । छोरीको हिजोको अभिव्यक्तिले मेरो आत्मा जुमुराएको थियो अनि भावनाहरू शब्दमा पोख्न थाले“ ।
फेरि केको लागि युद्ध -
'मम्मी मलाई सारै डर लागिरहेछ , आज तपाई“स“गै सुत्छु है -'- मेरी चौध वर्षी छोरीले भनेकी थिई । मैले भनेकी थिए“- 'के को डर छोरी -' उसले पुनः भनेकी थिई- 'हिजो पल्ःलोपटि््ट एउटा मान्छे हातमा बम पड्केर कस्तो गरी मरेको देख्नु भएन - त्यसैले अनि त्यसको हात खुट्टा कसरी छरिएको अनि डर लाग्दैन त -'
त्यसो त हिजो नै मेरो टाउको माथिबाट एउटा सिपाहीको हातको बन्दुकबाट अचानक छुटेको गोली र्ससराउ“दै गएको थियो । म पनि त्यही मान्छेजस्तै क्षतविक्षत भएर भित्ताभरि मासुका टुक्रा छरिएर मर्न सक्थे“ । मैले परिवेशको जानकारी दिई भनेकी थिए“ " हेर, छोरी अब हामी डराएर हु“दैन हामीले यस्ता बम, गोली त साधारण मान्नर्ुपर्दछ । बिमारी ह“ुदा खाइने गोली अब बिमारी नह“ुदा पनि खानर्ुपर्छ । "
मैले छोरीलाई त सम्झाए“ तर आफूलाई कसरी सम्झाउने - मान्छेले मृत्युलाई स्वीकारी सकेपछि डर भन्ने शब्द नै रह“दैन तर मृत्यु आउनुभन्दा अगाडि जुन डर र त्रास हुन्छ त्यो मृत्यभन्दा खतरनाक हुन्छ । म पनि छोरीको उमेरमा विशेषगरी राती असाध्यै डराउ“थे । सपनामा मान्छे मरेको, मरेको मान्छे बोलेको , सिनो भएको आदि, देख्ने गर्दथे । अझ हाम्रो समयमा अहिलेको जस्तो त्रासदिपर्ूण्ा वातावरण थिएन ।
मेरो टोल खसी, बोका र कुखुरा काट्ने टोल भनेर चिनिन्छ । आजसम्म मैले खसी बोकाको मासु भित्ताभरि टा“सिएको कहिले देखेकी छैन । उनीहरू खसी, बोका र कुखुराका खुट्टा, आन्द्रा भुडीधरि राम्रो मूल्यमा बेच्छन् । तर आज एउटा मान्छे भित्ताभरि मासुको टुक्रा छरिएर मर्यो । खोई मानवीयता , खोई अस्मिता अनि खोई सभ्यता - आज मान्छेले मान्छेलाई किनिरहेछ मूल्यबिना अनि मान्छेले मान्छेलाई बेचिरहेछ मुल्यबिना ।
आजको समय यो छ भोलि के हुन्छ - मान्छेले सबै प्राणीमाथि विजय पायो । ऊ र्सवश्रेष्ठ प्राणी कहलियो । तर आफूले आफैमाथि कसरी पराजित भयो । ऊ अन्य प्राणीभन्दा तल्लोस्तरमा कसरी पुग्यो । बम र गोलीमा साटिएको हाम्रो विवेक, ज्ञान, सभ्यता हामी किन खोज्दैनौ - वैज्ञानिकहरूले जीवनलाई विकासको चरमचुलीमा पुर्याइदिए भने हामी भित्रको सानो तुसलाई किन पत्ता लगाउन सक्दैनौ । जीवन भनेको मृत्यु नै हो भने सबैजना मृत्युलाई किन अगाल्दैनौ“ - किन बा“च्नका लागि रातदिन सङ्धर्षगर्र्छौ -
फेरि छोरीको अभिव्यक्तिले मेरो लेखकीय मानसिकतालाई यसरी तिखार्यो । अनि राष्ट्रिय चिन्तनलाई यसरी माझ्यो - सानो सुन्दर र शान्त देश नेपाल आज किन आगोको होली खेलिरहेछ । विश्वमा वीर भनेर चिनिएको नेपाली आज किन प्रत्येक पल मृत्युको सन्त्रासले का“पिरहेको छ । जीवन बा“च्नुभन्दा भोग्नु गारो भइरहेछ । बा“च्न त कुकुर बिरालो पनि बा“च्छन् । तर भोगाइको अर्थ खोई - निजी स्वार्थ र विवेकभन्दा माथि हामी किन उठ्न खोज्दैनौ“ - विदेशी गोली र बमले किन स्वदेशी आत्मा ध्वस्त पारिरहेछौ“ । हामी विदेशी गोली र बम को बदलामा विदेशी ज्ञान, सीप र विवेक भित्र्याउन किन सक्दैनौ“ । मेरी छोरीजस्तै यहा“ बम र गोली भित्रयाउनेहरूको छोरा वा छोरी हुन सक्छन् । आफ्नो सन्तानको ममतामा किन बोल्दैनन् बम पड्काउनेहरू । भोलिका हाम्रा सन्तानलाई के उपहार छोड्ने भनेर किन सोच्दैनन् । वर्तमानका नायकहरू -
यसरी नै बग्दै जाने हो भने भोलिको हाम्रो इतिहास कसले पढ्छ अनि सन्तति नै नरहे इतिहास नै नरहे केको लागि झगडा अनि केको लागि युद्ध -
यति लेखकीय अभिव्यक्ति सकेर म सदाझै दैनिक कार्यमा व्यस्त हुन्छु । बाह्र वर्षेखि चल्दै आएको घटनाक्रममा स्वचलित मेसिनझ“ै अभ्यस्त हुन्छु । हतारहतार गर्दै आफ्ना लालाबाला लिएर गाडीमा चढ्छु । स्कुल पुगेपछि थाहा पाउ“छु, प्रिन्सिपल सरको घरबाट दुखद समाचार आएकोले कसैस“ग भेट्न नपाई घर गइसक्नुभएको रहेछ । हुन त प्रिन्सिपल सर नहु“दा पनि विद्यालय सुचारूपले चल्छ तर पनि कुनै कुनामा भनौ“ या कतै न कतै अभाव खट्किरहेको हुन्छ ।
म बिल पेश गर्न एकाउन्ट सेक्सनमा पुग्छु । एकाउन्टेट मीस रिमला 'एकछिन पर्खनोस् है' भन्दै आफ्नो पहिलादेखि चालिआएको काम गर्न व्यस्त हुनुहन्छ । त्यसैबेला मेरो आ“खा भित्तामा टा“स्सिएको अति भावपर्ूण्ा तस्विर पिता हर्मन माइनर र उहा“को धर्मपुत्र हेल्मुट कुटिनमा पुग्दछ । मेरो मस्तिष्क मोडिएर पिता हर्मन माईनरको बालबालिकाप्रति समर्पित जीवनको प्रसंसा गर्न पुग्दछ । अनि बिहान भर्खर सकिएको मेरो लेख 'फेरि केको लागि युद्ध' मा जोड्न पुग्दछु । पिता हर्मन माइनर जसलाई म आत्मादेखि नै श्रद्धा र सम्मानका पुष्परूपी शब्दहरू अर्पित गर्न चाहन्छु । जसले विश्वका १२०वटा देशभन्दा बढी देशहरूमा एसओएस जस्तो पवित्र संस्था चलाएर लाखौ“ अनाथहरूलाई मातापिताको अभाव महसुस नगर्राई अति व्यवस्थितरूपमा संरक्षण दिई, कुनै किसिमको अभाव हुन नदिई समाजलाई र देशलाई एउटा असल नागरिक सिर्जना गराइरहेको छ । एउटा विदेशी अनि विदेशी संस्थ्ााले हाम्रा यत्तिका बालबालिकाको भावना वुझेको छ , चाहना बुझेको छ अनि भविष्य बनाइदिएको छ । तर हामीले आफै आफ्ना बालबालिकाको भावना बुझेका छैना“ै । उनीहरूलाई त्रासदिपर्ूण्ा जीवन बा“च्न बाध्य गराइरहेका छा“ै । सयौ बालबालिकालाई अनाथ अनि अपाङ्ग बनाइरहेको छौ । अनि सडकमा फ्याकिरहेका छा“ै । हामी आप\mनै छोराछोरीको भविष्यको चिन्ता गरिरहेका छैनौ“ । पिता हर्मन माइनरबाट हामीले धेरै कुरा सिक्नर्ुपर्दछ । सिर्जना गर्न र व्यवस्थित गर्न धेरै गाह्रो हुन्छ । तर त्यही कुरा बिगार्न र भन्काउन सजिलो हुन्छ ।
हामी जहिले पनि सजिलो नै खोज्छा“ै । आज मलाई गर्व लागेको छ । म पिता हर्मन माइनर को संस्थामा काम गरिरहेकी छु । जसले 'ससारका बालबालिका हाम्रा हुन्' भनेर भन्नुभएको छ । आजको हाम्रो राष्ट्रिय परिवेशमा हामीले हाम्रा बालबालिका हाम्रा होइनन् भन्ने व्यवहार गरिरहेको समयमा म पिता हर्मन माइनरको अमृतमय वाणीमा हृदयदेखि नै द्रविभूत हु“दै उहा“प्रति नतमस्तक हुन पुग्दछु । उहा“ले आफ्नो जीवनको अति बहुमूल्य समय बालबालिकाप्रति समर्पित गरेर जन्मौजन्म अमर बन्नु भएको छ भने हामी उहाको सिद्धान्तको ठीक उल्टो व्यवहार गरिरहेका छौ“ ।
त्यसपछि मैले आफ्नो एकाउन्टको काम सकेर पिता हर्मन माइनर र हाल एसओएस का अध्यक्ष हेल्मुट कुटिनले हामीलाई सिकाएको पाठको चिन्तन र मनन गर्दै त्यहा“बाट बाटो लाग्छु ।
0 comments:
Post a Comment