मैनबत्तीको शिखा

आमापछिकी दिदी, उनको भावना पोखियो बैनीमाथि अनि एकिकार लियो माया र स्नेहले । उनले बैनीलाई एस.एल.सी पास गर्नेबित्तिकै लगिन् सहरमा पढाउन । सहरमा राम्रो क्याम्पसमा पढाइन् । बैनीले पनि दिदीको भावना उजिल्याउँदै लगी अनि सपना साकार पार्दै लगी । आफ्ना श्रीमान्का आफन्तहरूको विचारस“गै कुस्ती खेल्दै बैनीलाई धेरै पढाइन् । आफूले खाने गाँस मासिन् अनि आफूले लाउने लुगाको अधिकार खोसिन् । आफू त विवाह भइसकेकी मान्छे, बैनी भनेको लाऊँ-लाऊँ खाऊँ-खाऊँ भन्ने बेलाकी, उसका साथीभाइका अगाडि दाँजिएर हिँड्नुपर्छ भन्ने मान्यताले माझिन् आफूलाई । आफ्ना धेरै चाहनाहरूलाई बलिदान दिइन् । बैनीले पनि दिदीको माया र भावनाका भण्डारमा आफूलाई चुर्लुम्म डुबाएकी थिई ।

समय बग्दै गयो भावनाले बगेको खहरेमा । बैनीले पढिसकेर कुनै एन.जी.ओ.मा जागिर खान थाली । तलब मनग्गे थियो । बिस्तारै बैनीले सोही एन.जी.ओमा माथिल्लो तहको हाकिमसँग दाम्पत्यजीवन गाँस्न पुगी । बैनीको सफल भविष्य देखेर दिदी मख्ख पर्थिन् । आफूले छिट्टै विवाह गर्न परेर अस्तित्वविहीन भएर बाँच्नुपरेको पीडालाई बैनी सक्षम भएर समाजमा धेरै अगाडि बढेको खुसीले मलमपट्टी गर्दथिन् ।

समयले धेरै दूरी नापिसकेको थियो । वर्षाको खहरे खोल्सा सुकेर शरदको चिसो मुटु छेड्ने हावा बग्न थालेको थियो । एकपल्ट उनको छोरो निकै बिमारी भयो । उनले बिमारी छोराको निकै उपचार गरिन् र धेरै खर्च पनि गरिन् । तर निको भएन । उनले सोचिन् सायद बैनीले केही सहयोग गर्ली भनेर । उनले बैनीको अगाडि दुःखको बिस्कुन बिछ्याइन् ।

तर बैनीले उनलाई आर्थिक सहयोग गर्नुको बदला मानसिक र्समर्थनधरी गरिन । "छोरालाई बिमारी बनाउने तिमी नै हौ" भनेर उनको आशा र विश्वासलाई जलाएर खरानी पारिदिई । दिदी जल्दै गई मैनबत्तीको शिखाझै“ । उनले आफ्नो जीवनको उद्देश्य नै आफू पग्लँदै अरूलाई उज्यालो दिनु हो भन्ने सोचिन् । उनले बिर्सिदिइन् बैनीले जलाएको माया, विश्वास अनि आशालाई, अनि साहित्यकार बनिन् । साहित्यमा आफ्ना पग्लेको भावना जमाएर आफूलाई कठोर पार्दथिन् । उनले लेख्दा-लेख्दा गरेर धेरै सिर्जना थुपारिन् ।

एक दिन आफ्नो जलेको आशा र विश्वास पुनजीवित पार्दै बैनीको घरमा गइन् । बैनीसँग पुस्तक प्रकाशित गर्न केही सहयोग मागिन् । त्यो रकम उसको लोग्नेको एक महिनाको तलबको आधा थियो । उनको आशा र विश्वासमा पुसको चिसोले तुषारापात पारेझैँ पार्दै भनी - "हेर दिदी, यो साहित्यलर्ँइ भनेर ज्वाइँले एक पैसा पनि दिइसिन्न । वहाँ साहित्य र साहित्यकार नै मनपराइसिन्न । तैपनि तिमी माग्न आइछौ, म भनिदिउँला । हेर न, सबैजना पैसा माग्नका लागि मुख ताकेर आउँछन् । यसो अलिक कमाएर बस्नु पनि गाह्रो हुँदो रहेछ, नदिऊँ मुन्टो बर्टार्छन् अनि नानाथरी कुरा काट्छन्, । के गर्नु दिऊँ फेरि फर्केर आउँदैन । तिम्रा लागि पैसाको कुरा गरेँ भने ज्वाइँले उही अरूलाई सोचेझैँ सोचिसिन्छ, तिम्रो प्रेस्टिज नै डाउन हुन्छ । बरु त्योभन्दा नमाग्दा नै बेस हुन्छ । बरु यो किताब छाप्ने काम नै नगरे हुन्थ्यो ।" बैनीको शब्दले उनी धूवा“ हुँदै गइन् । उनी खिइँदै गइन्, पग्लँदै गइन् । फेरि त्यो पग्लाइलाई जमाउने चेष्टा नै गरिनन् ।

उनले आफ्नो लेखकीयतामा गरिएको उपहासले थोपाथोपामा परिणत हुँदै विखण्डित हुँदै गइन् । कण-कणमा परिवर्तित र विखण्डित भएका भावना बोकेर उनी त्यहाँबाट हिँडिन् । उनका भावनासँगै उनको आशा र विश्वास जलेर खरानी भइसकेको थियो । उनले फेरि त्यो आशा र विश्वासको शिखा जलाउने कोसिस नै गरिनन् । मैनबत्तीको शिखा जलेर खरानी भइसकेको थियो भने पग्लेको मैन कण-कणमा विखण्डित भई चिसो सिरेटोले जमिसकेको थियो ।